Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Γκιντεόν Λεβί, ο Ισραηλινός που τάσσεται κατά του πολέμου πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα



Τελ Αβίβ

Ο ήλιος, η παραλία, τα μπικίνι, οι καλοκαιρινοί έρωτες και τα γλυκά μοχίτο! Στο Ισραήλ, η σύγκρουση στη Λωρίδα της Γάζας μοιάζει μερικές φορές πολύ μακρινή. Αυτοί που τάσσονται κατά του πολέμου, όπως ο Γκιντεόν Λεβί, δυσκολεύονται να κινητοποιήσουν τα πλήθη. Ακόμη χειρότερα, έχουν γίνει οι "προδότες".

Σπουδαία πένα της αριστερής εφημερίδας "Χααρέτζ", ο Γκιντεόν Λεβί έγινε σύμβολο της αντίθεσης στην επιχείρηση "Προστατευμένη Παρυφή", την οποία άρχισε στις αρχές Ιουλίου ο ισραηλινός στρατός στη Λωρίδα της Γάζας.

Γνωστός απ' όλους στο Ισραήλ για την προσήλωσή του στην παλαιστινιακή υπόθεση, τον καυστικό λόγο του και το τετράγωνο, μαυρισμένο από τον ήλιο πρόσωπό του, ο Γκιντεόν Λεβί έχει γίνει ο κατ' εξοχήν "προδότης" αφότου υπέγραψε, στα μέσα Ιουλίου, ένα βιτριολικό κείμενο στο οποίο κατηγορούσε τους ισραηλινούς πιλότους ότι "διαπράττουν τις πιο απάνθρωπες πράξεις" στη Λωρίδα της Γάζας.

Η αντίδραση ήταν άμεση. Αναγνώστες ακύρωσαν τις συνδρομές τους, ένας από τους βαρόνους του κυβερνώντος δεξιού συνασπισμού, ο Γιαρίς Λέβιν, απείλησε να προσφύγει εναντίον του στη δικαιοσύνη για "προδοσία", άνθρωποι τον έβριζαν στο δρόμο. Για καλό και για κακό, η σύνταξη της εφημερίδας Χααρέτζ του έδωσε σωματοφύλακες.

Ο Γκιντεόν Λεβί είχε ήδη προκαλέσει πολεμική κατά την επιχείρηση "Συμπαγές Μολύβι", στα τέλη του 2008 - αρχές του 2009, όταν είχε υπογράψει ένα κείμενο δηκτικό για τον ισραηλινό στρατό, αλλά οι αντιδράσεις δεν ήταν τότε τόσο σφοδρές.

"Ποτέ δεν είχα αντιμετωπίσει τόσο επιθετικές αντιδράσεις, ποτέ", λέει από το γραφείο του στον πρώτο όροφο της σύνταξης της "Χααρέτζ" στο Τελ-Αβίβ, ένα διακριτικό τόπο συνάντησης, τον οποίο προτιμά από τις καφετέριες όπου εξακολουθεί να φοβάται ότι θα δεχθεί τις ύβρεις απλών πολιτών ή στρατιωτών.

Η μεγάλη πλειονότητα της ισραηλινής κοινής γνώμης υποστηρίζει τον πόλεμο αυτό. Μια δημοσκόπηση του Δημοκρατικού Ινστιτούτου του Ισραήλ, ενός ανεξάρτητου κέντρου ερευνών, έδειξε πρόσφατα πως η υποστήριξη του πολέμου μεταξύ των εβραίων της χώρας φτάνει το 95%.

"Πάνε επτά χρόνια που αυτή η ακροδεξιά ισραηλινή κυβέρνηση εξωθεί στο ρατσισμό με αντιδημοκρατικούς νόμους και εξαλείφοντας την ανθρώπινη διάσταση των Παλαιστινίων στα μέσα ενημέρωσης. Τώρα σε καιρό πολέμου, η στάση αυτή έχει φτάσει στο αποκορύφωμα", λέει.

Με λίγα λόγια, "όλοι αδιαφορούν παντελώς για τον πόνο στη Γάζα. Ακόμη περισσότερο, αν τολμήσει κανείς να εκφραστεί έχοντας συναίσθηση του πόνου αυτού, είναι ένας προδότης", λέει με πικρία για την κοινωνία του, αλλά αναγνωρίζοντας σε ορισμένους αναγνώστες και στη διεύθυνση της εφημερίδας του ότι τον στήριξαν σ' αυτή τη δοκιμασία, αντί να του αφαιρέσουν τη στήλη του.

"Είχα πολλή στήριξη στο εξωτερικό, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στο Πακιστάν, σε όλο τον κόσμο, αλλά στο Ισραήλ λιγότερη", αναφέρει.

Στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, οι διαδηλώσεις κατά της στρατιωτικής επιχείρησης στη Λωρίδα της Γάζας συγκέντρωναν το πολύ μερικές χιλιάδες διαδηλωτών στο Ισραήλ, αλλά στιγματίσθηκαν από συγκρούσεις.

Το περασμένο Σάββατο, πριν από την εκεχειρία, στην πλατεία Ραμπίν, στην καρδιά του Τελ-Αβίβ, περίπου εκατό άνθρωποι αψήφησαν την απαγόρευση των διαδηλώσεων που είχε κηρυχθεί την ίδια ημέρα από τις αρχές, οι οποίες φοβούνταν ότι ρουκέτες της Χαμάς θα έπεφταν στην ισραηλινή μητρόπολη.

Πολίτες που τάσσονταν υπέρ της στρατιωτικής επιχείρησης εξύβρισαν τους διαδηλωτές και παραλίγο να έρθουν στα χέρια, πριν παρελάσουν κι αυτοί στην πλατεία Ράμπιν υπό τη στενή επιτήρηση της αστυνομίας, η οποία κατάφερε να παρεμβληθεί ανάμεσα στις δύο αντίθετες ομάδες.

Στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων των συγκρούσεων ανάμεσα στην παλαιστινιακή Χαμάς και τον ισραηλινό στρατό, οι σειρήνες του συναγερμού ηχούσαν σχεδόν καθημερινά στο Τελ-Αβίβ, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 90 χλμ. από τον παλαιστινιακό θύλακο. Επίσης ο θάνατος στη μάχη 64 ισραηλινών στρατιωτών δημιούργησε ένα κύμα αλληλεγγύης στο Ισραήλ.

Όμως έκτοτε η ζωή ξαναβρήκε ένα σχεδόν ομαλό ρυθμό. "Είναι πόλεμος", ειρωνεύεται έτσι ο σερβιτόρος σ' ένα μπαρ στρίβοντας σ' ένα ποτήρι μοσχολέμονο και προσθέτοντας μέντα και παγάκια από ρούμι. Στη διάρκεια της ημέρας, η πλαζ γεμίζει μαυρισμένους από τον ήλιο νέους, άνδρες και γυναίκες.

"Η ζωή συνεχίζεται. Ουδείς νοιάζεται για το τίμημα που πληρώνει η άλλη πλευρά... ουδείς νοιάζεται για την καταστροφή και τους φόνους στη Γάζα", λέει ο Γκιντεόν Λεβί, κολυμπώντας κόντρα στο ρεύμα μέσα στη σκιά του γραφείου του.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία