 |
|  |  |  | 
Ο Τζον Κένεντι και οι γυναίκες... η Τζάκι και μερικές άλλες
Νέα Υόρκη
Υπήρξε η γοητευτική και υπέρκομψη Τζάκι, η μητέρα Ρόουζ, που τροφοδότησε τις προεδρικές του φιλοδοξίες, και έπειτα όλες οι άλλες: μία σταρ του σινεμά, μία νεαρή μαθητευόμενη και αναμφίβολα ορισμένες επαγγελματίες.
Ο Τζον Φ. Κένεντι, που δολοφονήθηκε στο Ντάλας πριν από 50 χρόνια, είχε μία τουλάχιστον πολύπλοκη σχέση με τις γυναίκες, κάτι που ήταν ατού στην κούρσα για τον Λευκό Οίκο και μέσον για να κορέσει μία ασυγκράτητη λίμπιντο.
«Εξαρτάται από τις γυναίκες», εξηγεί ο Λάρι Σάμπατο, συγγραφέας ενός νέου βιβλίου για την προεδρία Κένεντι ("The Kennedy Half-Century: The Presidency, Assassination and Lasting Legacy of John F. Kennedy).
«Μπορούσε να είναι γοητευτικός και να επιδεικνύει σεβασμό προς τις γυναίκες που είχαν εξουσία, επιρροή», προσθέτει ο διευθυντής του Κέντρου Πολιτικής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, «αλλά ο JFK είχε μία σχεδόν ανεξάντλητη σεξουαλική όρεξη και σήμερα θα λέγαμε ότι αντιμετώπιζε τις ωραίες γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα».
Η ιστορία του Τζον Κένεντι είναι αναπόσπαστη από την ιστορία της Τζάκι, της νεαρής Ζακλίν Μπουβιέ, γόνου εύπορης οικογένειας, αιώνιου συμβόλου χάρης και κομψότητας.
Η μαθητευόμενη 24χρονη δημοσιογράφος και ο 36χρονος γερουσιαστής παντρεύτηκαν το 1953.
Η Τζάκι ενθάρρυνε τον συζυγό της να γράψει το βιβλίο «Το θάρρος στην πολιτική, μερικές μεγάλες προσωπικότητες της αμερικανικής πολιτικής ιστορίας», που πήρε το βραβείο Πούλιτζερ, όσο βρισκόταν σε ανάρρωση από εγχείρηση στην πλάτη. Εκείνη επίσης έκανε εκστρατεία στο πλευρό του όταν ήταν αντιμέτωπος με τον Ρίτσαρντ Νίξον.
Στον Λευκό Οίκο, η Τζάκι έγινε η προστάτις των τεχνών και του πολιτισμού. Ελαμψε σε δεξιώσεις, φροντίζοντας ταυτόχρονα τα δύο παιδιά του ζευγαριού.
Τις ώρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του συζύγου της, επέμεινε να αρνείται να εγκαταλείψει το ματωμένο ροζ Σανέλ ταγέρ της. «Θέλω να βλέπουν όλοι τι έκαναν στον Τζακ».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|