 |
|
|  |  |  |  Αυστραλία: Η ζωή μιας Ελληνίδας με τους Μπιτλς
Μελβούρνη
"Κοντόχοντρη" βάπτισε ο Τζον Λένον μια Ελληνίδα ηθοποιό της Αυστραλίας που αργότερα εξελίχθηκε σε "σύμβολο του σεξ" και εκείνης όχι μόνο δεν της κακοφάνηκε αλλά το είχε και ?τιμή της!
Χαρακτηρίστηκε ως "η φανατικότερη θαυμάστρια των Μπιτλς" στην Αυστραλία και είχε την τύχη να εργαστεί κοντά στον Λένον και τους συνεργάτες του. Σήμερα μόνο καλά λόγια έχει να πει γι' αυτόν που "ήταν ευγενικός, ζεστός" και την πρόσεχε ιδιαίτερα.
Πρόκειται για την ομογενή ηθοποιό της Αυστραλίας Σαντάλ Κοντούρη (γεννημένη στη Μάνη) που έχει μια πολύχρονη και ιδιαίτερα πετυχημένη καριέρα στον αυστραλιανό κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο.
Τελευταία όμως η Σαντάλ απασχόλησε και πάλι τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης λόγω της γνωριμίας της με τους Μπιτλς, το θρυλικό ροκ συγκρότημα από το Λίβερπουλ.
Τα ''Σκαθάρια'', που μεσουράνησαν τη δεκαετία του ΄60 και παραμένουν το πιο δημοφιλές και επαναστατικό συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής, πραγματοποίησαν το 1964 περιοδεία στην Αυστραλία.
Μεταξύ των πόλεων που επισκέφθηκαν ήταν και η Αδελαΐδα με αποτέλεσμα η Σαντάλ Κοντούρη να ανακηρυχθεί η πιο φανατική θαυμάστρια των Μπιτλς στην Αυστραλία, να καταλήξει στο ?νοσοκομείο αλλά και να βρει μια δουλειά δίπλα στον Τζον Λένον!
Οι άγνωστες στιγμές της Σαντάλ Κοντούρη δίπλα στους Μπιτλς περιγράφονται στο βιβλίο One Dream Ago: The Beatle's South Australian Connections" που έγραψαν ο ομογενής Michael Savvas και η Olivia Savvas-Koopmans.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το βιβλίο η Σαντάλ Κοντούρη θυμήθηκε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της ζωής της:
"Η γνωριμία μου με τους Μπιτλς", μας λέει, "ξεκίνησε με ανορθόδοξο τρόπο στην Αδελαΐδα το 1964. Θα σας μιλήσω για αυτό αργότερα. Στα 19 μου, το 1969, αποφασίζω να πάω στο Λονδίνο. Έφτασα την ημέρα των γενεθλίων μου. Με φιλοξένησαν, ο Μπρους Γουέλς, και η φίλη του -και μετέπειτα γνωστή ηθοποιός- Ολίβια Νιούτον Τζον.
Μια μέρα ο Μπρους και εγώ πέσαμε τυχαία πάνω στον Τζον Λένον και τη Γιόκο Όνο. Ο Μπρους, που γνώριζε τον Τζον από παλιά, με σύστησε και εγώ ?έλιωσα. Ο Λένον ήταν πολύ ευγενικός. Όχι μόνο δεν με αγνόησε αλλά μου έκανε και διάφορες ερωτήσεις. Θυμάμαι είχε μια λευκή Rolls Royce με τηλεόραση και κεραία. Μιλάμε τώρα για το 1969! Πολύ εντυπωσιάστηκα".
Και με ευκαιρία αυτής της γνωριμίας η Σαντάλ Κοντούρη έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα στο Revolution Club του Λονδίνου. Ήταν ένα κλαμπ που άνηκε στους Μπιτλς και πήρε το όνομά του από το τραγούδι τους Revolution που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
"Ήταν ένα καταπληκτικό κλαμπ, μόνο για μέλη και εγώ ζούσα ένα παραμύθι. Καθημερινά περνούσαν από εκεί τα ιερά τέρατα της μουσικής. Είχα την ευκαιρία να συναναστρέφομαι με τον Τζον Λένον και τη Γιόκο. Και οι δυο τους ήταν πάντα ζεστοί και ευγενικοί μαζί μου και έδειχναν πραγματικά να ενδιαφέρονται για μένα. Aλλα μέλη του συγκροτήματος δεν ερχόταν κάθε βράδυ. Νομίζω ο Πολ Μακάρτνεϊ δεν ήρθε ποτέ.
"Εκεί", συνεχίζει η ομογενής ηθοποιός, "γνώρισα τους Rolling Stones, τον Elton John, τον Tom Jones και τόσους άλλους".
Η Σαντάλ Κοντούρη όχι μόνο έκανε πραγματικότητα το όνειρό της αλλά έδινε την ευκαιρία και σε άλλους Αυστραλούς να μπουν στο κλαμπ και να γνωρίσουν τα είδωλά τους. Ένας απ' αυτούς ήταν ο άγνωστος τότε Μόλι Μέλντραμ (θεωρείται κορυφαία προσωπικότητα σήμερα στο χώρο της ψυχαγωγίας στην Αυστραλία).
"Τον βοήθησα να μπει στην αίθουσα και να γνωριστεί με τον Λένον. Την ώρα όμως που ο Μόλι πήγε να τον χαιρετήσει δεν πρόσεξε, και, ίσως και από τρακ, έλουσε τον Λένον με το ποτό του! Πάγωσα εγώ. Ο Λένον ξέσπασε στα γέλια, οι δυο τους τα βρήκαν αμέσως, έγιναν φίλοι και μέχρι τον θάνατο του διάσημου ερμηνευτή βρίσκονταν πολύ κοντά".
Μάλιστα η Σαντάλ μας αποκαλύπτει πως στο κλαμπ όλοι την ήξεραν ως "Τσάνκι" (κοντόχοντρη) ένα παρατσούκλι που της το έδωσε ο ίδιος ο ?Λένον!
"Ήταν πάντα τόσο γλυκός και ευγενικός. Μου έλεγε πάντα ευχαριστώ και δεν είχε υφάκι" μας λέει η Σαντάλ.
Η ίδια προσθέτει πως το κλαμπ ήταν πάντα γεμάτο με διασημότητες (πήγαιναν τακτικά ο Τζορτζ Χάρισον, ο Ρίγκο, ο Φελισιάνο, ο Στιούαρτ και τόσοι άλλοι) που μετά από κάποιο διάστημα δεν της έκανε καμιά εντύπωση.
"Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν με συγκίνησε η δημοσιότητα" λέει, αν και η ίδια έγινε διάσημη, τουλάχιστον στην Αυστραλία.
Όπως αναφέραμε η γνωριμία της με τους Μπίτλς ξεκίνησε το 1964 στην Αδελαΐδα όταν έκανε "κοπάνα" από το σχολείο για να πάει στην υποδοχή τους?
Μόνο που έγινε "τσακωτή" αφού, πάνω στην αφέλειά της, μίλησε και στα μέσα ενημέρωσης και είπε πως "το σχολείο είναι φυλακή" και "οι Μπίτλς απελευθέρωση".
Όχι μόνο την απέβαλαν από το σχολείο για μια εβδομάδα αλλά την τιμώρησαν και οι γονείς κι εκείνη για να τους "εκδικηθεί" σκηνοθέτησε απόπειρα αυτοκτονίας.
"Μου έφεραν τον Έλληνα παπά, μου έφεραν ψυχολόγο αλλά εγώ ανένδοτη" θυμάται σήμερα, όπως και τα λόγια του πατέρα της να της λέει στα ελληνικά: "Και όλα αυτά τα κάνεις για αυτά τα έντομα? Τις κατσαρίδες;".
Σήμερα η Σαντάλ Κοντούρη διευθύνει το οικογενειακό εστιατόριό της, Barbecue Inn, στην Αδελαΐδα χωρίς να ξεχνά και την υποκριτική.
"Τα έκανα όλα. Πήρα διακρίσεις, γνώρισα επιτυχία. Τώρα ποια επιλέγω εγώ τις δουλειές που θα κάνω" μας λέει και προσθέτει γελώντας: "Εξάλλου πάνε πολλά χρόνια από τότε που ήμουν και σύμβολο του ...σεξ".
Και όντως υπήρξε για δεκαετίες σύμβολο του σεξ χωρίς να χάνει και σήμερα την γοητεία της.
Πρωταγωνίστησε στις κινηματογραφικές ταινίες Alvin Purple Rides Again, Thirst, Snapshot και The wannabes (με το Νίκο Γιαννόπουλο) και σε πολλά πετυχημένα σίριαλ όπως The Sullivans, Number 96 κ.α. ενώ διακρίθηκε και στο θέατρο.
Έζησε επτά χρόνια στο Χόλιγουντ, όπου εκτός των άλλων έλαβε μέρος στην αμερικανική σαπουνόπερα General Hospital ενώ η τελευταία κινηματογραφική εμφάνισή της ήταν στην ταινία Birthday της ομογενούς Νάταλι Ελευθεριάδη, που πέρσι προβλήθηκε και στις Κάννες.
Η Σαντάλ λέει πως τα κατάφερε με τον "δικό" τρόπο της κόντρα σε όλους και σε όλα.
"Ήμουν μελαχρινή, όταν οι Αυστραλοί είναι ξανθοί, είχα ξένο όνομα, ενώ οι περισσότεροι Έλληνες (όπως και οι δικοί μου) πίστευαν τότε πως η υποκριτική ήταν κάτι σαν την πορνεία? Τελικά τα κατάφερα. Ξέρεις είμαι Μανιάτισσα και εμείς δεν το βάζουμε εύκολα κάτω" καταλήγει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
