Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο ηγέτης-Η ζωή του-Το έργο του


ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ-Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ



Καράκας

Ο Ούγκο Τσάβες, κεντρικό πρόσωπο στη πολιτική σκηνή της Βενεζουέλας για περισσότερα από 14 χρόνια, τελικά ηττήθηκε από τον καρκίνο σε ηλικία 58 ετών. Επί δυο χρόνια έδινε μάχη με τη μυστηριώδη μορφή της ασθένειας που τον κατέβαλε, αφήνοντας πίσω του την εντύπωση ότι οι διάδοχοί του θα είναι δύσκολο να ολοκληρώσουν το έργο του.

Πληθωρικός και χαρισματικός ηγέτης του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» ο Τσάβες κυβερνούσε τη χώρα, παραγωγό πετρελαίου, από το 1999, ενώ μόλις πριν από λίγους μήνες στις 7 Οκτωβρίου του 2012, κέρδισε την τρίτη εκλογική του νίκη και την επανεκλογή του στην ηγεσία της Βενεζουέλας με 56 %.

Η πολιτική του καριέρα, παρέμεινε έως το τέλος ανέγγιχτη από την εκλογική ήττα, ενώ κατάφερε να ματαιώσει και το πολιτικό πραξικόπημα το 2002 το οποίο για λίγες ώρες τον είχε ανατρέψει.

Ακούραστος ρήτορας, ο Ούγκο Τσάβες, είχε μια ερωτική σχέση με το πλήθος των οπαδών του, κατά τις ατελείωτες ομιλίες του, που μονοπωλούσαν και στα μέσα ενημέρωσης της Βενεζουέλας. Φορούσε συνήθως στρατιωτική στολή με τον χαρακτηριστικό κόκκινο μπερέ, ενώ προς το τέλος της χωής του, εμφανιζόταν με κόκκινα πουκάμισα ή με φόρμες με τα εθνικά χρώματα της Βενεζουέλας.

Ο Τσάβες ήταν ένας χαρισματικός, υπερκινητικός και καθολικός θαυμαστής του απελευθερωτή Σιμόν Μπολιβάρ, της εμβληματικής φιγούρας του πολέμου της ανεξαρτησίας από τους Ισπανούς και απολάμβανε σταθερά υψηλά επίπεδα δημοτικότητας, παρά την έντονη εχθρότητα που αντιμετώπιζε από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Ο πρώην αντισυνταγματάρχης και αλεξιπτωτιστής γεννήθηκε το 1954, ήταν γιος δασκάλων και μεγάλωσε με τη γιαγιά του. Μια απόπειρα πραξικοπήματος το Φεβρουάριο του 1992 τον οδήγησε στη φυλακή για δύο χρόνια. Το 1998, ως υποψήφιος του συνασπισμού των αριστερών κομμάτων, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές. Δύο χρόνια αργότερα, επικυρώθηκε από το λαό η πρόταση του για το νέο «Σύνταγμα της Μπολιβαριανής Επανάστασης » και ο ίδιος επανεξελέγη στην προεδρία.

Ήταν σφοδρός πολέμιος του -όπως τον αποκαλούσε- αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αν και ποτέ δεν διέκοψε την παροχή πετρελαίου προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ούγκο Τσάβες «παρουσιάστηκε» στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής ως ο «κληρονόμος» του Φιντέλ Κάστρο και καλλιέργησε μια επαναστατική αλλά αμφιλεγόμενη εικόνα έχοντας πολιτική φιλία με προσωπικότητες όπως ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ του Ιράν και ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Ο Τσάβες έχει επίσης εργαστεί για την περιφερειακή ολοκλήρωση αλλά και την παγίωση της Μπολιβαριανής Συμμαχίας. Παρά την πολιτική του θέση να ενισχύσει το ρόλο του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, δεν κατάφερε να ελέγξει τον πληθωρισμό.

Πάντως αύξησε τις «κοινωνικές αποστολές», που του χάρισαν την αμέριστη υποστήριξη των λαϊκών τάξεων. Ως επικεφαλής της μεγαλύτερης παραγωγού χώρας πετρελαίου στη Νότια Αμερική, έχει χτίσει τη δημοτικότητά του πάνω σε πολλά κοινωνικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένης της υγείας, της εκπαίδευσης και της στέγασης.

Από τον Ιούνιο του 2011 όταν διαγνώστηκε ο καρκίνος, υποβλήθηκε σε τέσσερις χειρουργικές επεμβάσεις στην Κούβα για να αντιμετωπισθεί η ασθένεια. Μετά από την τελική όπως αποδείχτηκε χειρουργική επέμβαση στην Αβάνα στις 11 Δεκεμβρίου, είχε σχεδόν εξαφανιστεί από το δημόσιο λόγο μέχρι και την ανακοίνωση του θανάτου του την Τρίτη.

Παντρεύτηκε και χώρισε δύο φορές, ενώ είχε τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες και ένα γιο.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία