Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Υπόθεση Πολκ

<<Όταν χορεύουν οι ελέφαντες>>



Αθήνα - (Ανταπόκριση Κώστας Μαρδάς)

Μια λογοτεχνική αφήγηση της ιστορικής υπόθεσης Πολκ και μια
χαρτογράφηση του μεγαλομανούς εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα της
κρίσης συνιστά το βιβλίο <<Χορεύουν οι ελέφαντες>> της Σοφίας
Νικολαΐδου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ο τίτλος βασίζεται στο γνωστό ρηθέν πως <<όταν χορεύουν οι ελέφαντες
την πληρώνουν τα μυρμήγκια>>...

Το βιβλίο ξεκινάει με το σήμερα: Ο αριστούχος μαθητής Μηνάς Γεωργίου,
γιος ενός παθιασμένου αρχισυντάκτη εφημερίδας της Θεσσαλονίκης, με την
έναρξη του τελευταίου σχολικού έτους, δηλώνει σε γονείς και καθηγητές
ότι αρνείται τις καθημερινές αξιολογήσεις για να μην περάσει στο
Πανεπιστήμιο ,γιατί δεν θέλει να γεμίσει το κεφάλι του από άχρηστες
πληροφορίες. Ο αντισυμβατικός καθηγητής Σουκιούρογλου τον πείθει να
παρουσιάσει στο τέλος του Φεβρουαρίου ,σε ακροατήριο μαθητών και
καθηγητών, μια έρευνα για την άδικη φυλάκιση του δημοσιογράφου μιας
δημοκρατικής εφημερίδας στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου, του Μανόλη
Γκρη, ο οποίος είχε καταδικασθεί για τη δολοφονία του αμερικανού
απεσταλμένου του δικτύου CBS Τζακ Τάλας. Ενός δημοφιλούς
δημοσιογράφου, που ήταν επικριτής της τότε δεξιάς διχαστικής
κυβέρνησης, που όμως, λόγω του αντικομμουνιστικού αγώνα, στηριζόταν
από την δημοκρατική κυβέρνηση της Ουάσινγκτον. Ο ανταποκριτής
βρίσκεται πνιγμένος έξω από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, χωρίς να
προλάβει να συναντήσει για συνέντευξη τον αρχηγό των κομμουνιστών
ανταρτών.

Οι μαθητές ζητούν από τους καθηγητές τους να οργανώσουν διημερίδα για
να συζητήσουν την κρίση. Στο σχολείο η γνωστή εικόνα του... μαθητικού
νεοφιλελευθερισμού: Καταλήψεις, βιαιότητες, ροκές, ατσαλοσύνες,
ατιμωρησία. Συνθήματα όπως: << Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε- οι
καθηγητές τι περιμένουν;>>. Απειλητικά τηλεφωνήματα στο διευθυντή που
καλεί ένα γείτονα να σβήσει με μπατανόβουρτσα τα συνθήματα στους
τοίχους του σχολείου. Όμως τα συνθήματα πυκνώνουν. Ο σύλλογος των
καθηγητών συζητά την πρόταση ψυχιάτρου γονέα, που δουλεύει σε ίδρυμα,
να στείλει μερικούς ακίνδυνους τροφίμους να ευπρεπίσουν την πρόσοψη.

Και μετά, το πλάνο πίσω στον ιστορικό χρόνο: Η χήρα του επιφανούς
αμερικανού απεσταλμένου, η Ζωή Τσόκα, μια μεγαλωμένη στην Αλεξάνδρεια
Ελληνίδα, καλείται από τον άξεστο διευθυντή της Ασφάλειας να την ...
ανακρίνει για το φόνο του συζύγου της. Θυμάται πως ο φιλόδοξος και
εκκεντρικός νέος την είχε γνωρίσει σε ένα αμερικανικό πάρτι και πως
της έκανε πρόταση γάμου φιλώντας τα γοβάκια της καταμεσής του δρόμου.

Ο καθηγητής των Αγγλικών Άρης Τσιρίγος που, χρόνια πριν, έκανε μάθημα
στον κατηγορούμενο για φόνο Μανόλη Γκρή, αφηγείται πόσο επίμονος ήταν
στο να μάθει τη ξένη γλώσσα και πόσο επιπόλαιος πολιτικά ήταν αφού,
για να βγάλει το μεροκάματο, είχε συνεργασθεί με όλους: Από τους
Γερμανούς έως τους κομμουνιστές. Αρκεί να έδιναν ψωμί. Γνωρίζοντας τον
χαρακτήρα του, δέχεται να καταθέσει υπέρ της αθωότητας του παλιού του
μαθητή.

Ο Πρωθυπουργός απαιτεί να βρεθεί ο δολοφόνος. Οι Αμερικανοί επίσημοι
στην Ελλάδα εκβιάζουν με διακοπή της βοήθειας αν δεν βρεθεί ο ένοχος.
Άλλωστε, ο νεκρός ήταν από μεγάλο τζάκι, απόφοιτος του Χάρβαρντ, είχε
πέσει στη Μέση Ανατολή από αεροπλάνο, παρασημοφορήθηκε στον πόλεμο και
οι δολοφόνοι του δεν θα έπρεπε να μείνουν στο σκοτάδι. Γι αυτό, την
υπόθεση αναλαμβάνει προσωπικά ο πλέον δαιμόνιος αντικομουνιστής
διευθυντής Ασφαλείας , καλός χριστιανός, άνθρωπος που συνομιλούσε με
τους υψηλά ιστάμενους, αλλά τις νύχτες του άρεσε να γλεντάει με τους
αλήτες. Ψάχνει για ένοχο πάση θυσία. Το ζήτημα είναι εθνικό! Έν
ανάγκη, ας θυσιασθεί ένας Έλληνας για τη σωτηρία της φιλτάτης ημών
πατρίδος. Να ησυχάσει και το Κογκρέσο. Να ηρεμήσουν και οι εφημερίδες
της Ουάσινγκτον. Να ικανοποιηθεί το αίσθημα δικαίου των ευεργετών.
Αυτοί δεν είναι που πληρώνουν για τους ξεβράκωτους εδώ στα Βαλκάνια;

Το πλάνο στο σήμερα: Ο μαθητής Μηνάς Γεωργίου αρχίζει την μελέτη των
στοιχείων της ιστορίας που του προμηθεύει ο δημοσιογράφος πατέρας του.
Του παραδίδει μια τεράστια κούτα με βιβλία, εφημερίδες, φωτογραφίες
και CD.

- Κύριε, δεν ξέρω από πού να αρχίσω , λέει στον καθηγητή του.

-Η μελέτη θέλει κότσια. Δεν είναι copy paste από το διαδίκτυο...

-Κύριε, βρήκα τα βιβλία, αλλά δεν είναι μπερδεμένα ...

- Αυτό θα πει πηγές!

Και αρχίζει να κολλάει postit στους τοίχους του δωματίου του με τα
ονόματα των πρωταγωνιστών, ενώ ο πατέρας του πασχίζει να κουμαντάρει
την παραπαίουσα εφημερίδα, καθώς ο εκδότης κόβει μισθούς, επιβάλει εκ
περιτροπής εργασία και απολύει...

Από κει και πέρα, η αφήγηση των δύο μυθ-ιστοριών συγκλίνει.

Το βιβλίο, παίζοντας με την ουδετερότητα - που κατά την άποψη της
συγγραφέως συνιστά θέση- δεν ξεφεύγει εμφατικά από τα ιδεολογικά
στερεότυπα, όμως αποτελεί ένα γοητευτικό πηγαινέλα από το ιστορικό στο
σημερινό. Από την Ελλάδα του Εμφυλίου, στην Ελλάδα του Μνημονίου. Από
την τραγωδία της μνήμης , στην τραγικότητα του τώρα. Από το ασπρόμαυρο
του δράματος, στην έγχρωμη πτώση. Από το ιστορικό χωνί, στο
διαδικτυακό face book.

Για ένα αθώο της φυλακής και για μια φυλακή της γνώσης...



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία