Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Θείος Λόγος

Γράφει ο Νίκος Κόνδυλας





 

Λουκ. Ιη 10-14 

’’ θεέ μου…συγχώρεσε με τον αμαρτωλό….’’

Τελώνου και του Φαρισαίου

 

Με άκρατο ιερό ενθουσιασμό και αυτοθαυμασμό ο φαρισαίος της παραβολής υμνεί και λιβανίζει το είδωλό του, τον εαυτό του και όπως θα λέγαμε σήμερα αυτοσαρκαζόταν.

Θαυμάζει και αυτοανακηρύττει την αγιότητα του και την υπεροχή του έναντι των άλλων ανθρώπων. Και αποφασίζει και συγχρόνως καταλήγει στο μεγάλο συμπέρασμα ότι αυτός δεν μοιάζει με τους άλλους ανθρώπους που είναι βουτηγμένοι ως το λαιμό στην ατιμία, στην αδικία, στην κλεψιά, στην τοκογλυφία, την ανηθικότητα.

Και πάνω στο παραλήρημα του και την υπεροπτική του στάση, δεν ξεχνάει να χύσει το φαρμάκι του, το δηλητήριό του  για τον Τελώνη.

 

Αυτός δεν μοιάζει σε τίποτα με τον Τελώνη κι όταν το λέει είναι διάχυτη η περιφρόνηση και η αδικία, που νιώθει, στα λόγια του. αλήθεια όμως αδελφοί μου! Τι θέλει και ανακατεύει το φτωχό τελώνη στον κομπασμό του, στο παραλήρημα του, στην αυταρέσκειά του; δεν αφήνει ήσυχο το φτωχό τελώνη; Α! τι λέτε αδελφοί μου! Θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη;

Ο υπερήφανος άνθρωπος όταν πρόκειται να εκθειάσει , να προβάλλει την υπεροχή του, τον εαυτό του, χρησιμοποιεί όλα τα όπλα .. λίγο νοιάζεται και ενδιαφέρεται αν με τον τρόπο του και την συμπεριφορά του πληγώνει τους άλλους ανθρώπους.

Αδελφοί μου, αλήθεια! Ποια ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας; Και πως την έχουμε σχηματίσει; Μήπως συγκρίνουμε τον εαυτό μας με φίλους, συνανθρώπους μας και καταλήγουμε  στο συμπέρασμα ότι υπερέχουμε από όλους αυτούς και τους ξεπερνάμε σε γνώσεις,  ικανότητες, και αρετές;…

’ραγε είναι σωστό να σκεφτόμαστε τόσο επιπόλαια και να καταλήγουμε σε  έναν αχαλίνωτο αυθορμητισμό;

Πόσο αποκρουστικό κάνει τον άνθρωπο η υπερηφάνεια! Δυστυχώς όμως και πάλι δυστυχώς, είναι τόσο ριζωμένο στην  καρδιά μας  το πάθος αυτό, ώστε, παρά την αποστροφή μας και την εν γένει προσπάθειά μας, πολύ συχνά, χωρίς  να καταλαβαίνουμε, βαδίζουμε κι εμείς στα χνάρια  αυτού του άνθρωπου με την μεγαλοποίηση και την ανάδειξη  των δεξιοτήτων μας και των προτερημάτων μας.

Πάντως όταν ο Κύριος μας είπε την παραβολή του «Τελώνου και του Φαρισαίου» απευθύνονταν σε κάποιους που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και  πίστευαν ότι αυτοί μόνο είναι καλοί και ενάρετοι και περιφρονούσαν όλους τους άλλους.

 

 

Οι δυο αυτοί άνθρωποι που ανέβηκαν στο ναό του Σολομών για να προσευχηθούν, δεν μας αποκαλύφτηκαν με τα ονόματά τους αλλά  με τα επαγγέλματά τους.

Οι τελώνες την εποχή εκείνη,  χαρακτηρίζονταν γενικά ως άδικοι άνθρωποι, ενώ οι Φαρισαίοι, ως διδάσκαλοι του Μωσαϊκού Νόμου, είχαν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και εκτίμηση από τους ανθρώπους. Αδελφοί μου,

Ας αναλογισθούμε πόσες φορές  δεν έτυχε κι εμείς ν α μεγαλοποιούμε τα προσόντα μας, τις ικανότητες, τις αξίες μας.

Αισθανόμαστε μεγάλη  ευχαρίστηση να σκεπτόμαστε και να προβάλλουμε  τις επιτυχίες μας, να τις μεγεθύνουμε με τη φαντασία μας και να βυθιζόμαστε στην αυταρέσκειά μας και στις  ψεύτικες δάφνες. Έχουμε χρήματα; Είμαστε μορφωμένοι; μας κυριεύει ένα αίσθημα υπεροχής και βλέπουμε τους άλλους αφ' υψηλού. Έχουμε μια έντονη φυσική δραστηριότητα. Η   ιδέα για τον εαυτό μας μάς φουσκώνει τα μυαλά. Νομίζουμε ότι εμείς μόνο είμαστε ικανοί και όλοι οι άλλοι άχρηστοι.

Ο Φαρισαίος προχώρησε μπροστά  στο θυσιαστήριο. Στάθηκε όρθιος, για να φαίνεται καλά, κι άρχισε φωναχτά να προσεύχεται:

— Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους ανθρώπους, που είναι γεμάτοι κακία, κλέφτες, άδικοι, ανήθικοι, ούτε σαν αυτόν τον τελώνη· και γύρισε με περιφρόνηση να τον δείξει. Όλοι είναι ένοχοι, άξιοι να καταδικαστούν. Εγώ ξεχωρίζω από όλους, είμαι γεμάτος από αρετές. Νηστεύω… κάνω προσφορές στο ναό παραπάνω από εκείνο που ορίζει ο Νόμος…

Αδελφοί μου! Η λαχτάρα να υψώσουμε και ν προβάλλουμε τον εαυτό μας μολύνει ακόμα και τις πιο καλές κι αγνές προθέσεις μας και προσπάθειες.

 

Αλήθεια! Πόσο συχνά κάνουμε το καλό για επίδειξη; Και εδώ αληθινά η παραφροσύνη της υπερηφάνειας φθάνει στο επίγειο. Την ώρα πού καμαρώνουμε για την αρετή μας και τη δήθεν αγιότητα μας, τη στιγμή πού πιστεύουμε είμαστε δίκαιοι, περνάμε  τα όρια  της πραγματικότητας, και μπαίνουμε  σε αξιοθρήνητη φαρισαϊκή  κατάσταση,. Σε μια κατάσταση τραγικής αυταπάτης. Βλέπουμε την πετρούλα βουνό και τούς σπασμένους κόκκους της αρετής μας λαμπρά μαργαριτάρια.


Εκείνος όμως πού θέλει να ύψωση τον εαυτό του δεν αρκείται να θαυμάσει υπέρμετρα το εγώ του, αλλά για να κάνει πιο αισθητή την υπεροχή του, χρησιμοποιεί  άλλους τρόπους, τις συγκρίσεις, την υποτίμηση των άλλων.

 

Παρατηρεί και εξετάζει με ζήλο τη ζωή των άλλων. Με μια  διαφορά όμως. Ενώ  προηγουμένως με το φακό παρατηρούσε τα δικά του προσόντα, τώρα με τον ίδιο φακό εξετάζει τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων. Μικρές αδυναμίες τις βλέπει σαν μεγάλα και φοβερά ελαττώματα. Τις σκόνες τις βλέπει σαν κατάμαυρα στίγματα. Και δεν περιορίζεται να τα βλέπει μόνος του. Επιζητά ευκαιρία για να τις φέρει στην δημοσιότητα.

Και ο Τελώνης της παραβολής;

Αυτός δεν αισθανόταν τον εαυτό του άξιο να προχωρήσει. Έμεινε μακριά από το θυσιαστήριο. Με το κεφάλι σκυμμένο. Δεν τολμούσε ούτε τα χέρια του, αλλά ούτε και το βλέμμα του να υψώσει προς τον ουρανό. Μόνο χτυπούσε το στήθος του, γιατί αισθανόταν πόσο αμαρτωλή ήταν η καρδιά του απέναντι στο Θεό.

Μόνο τα χείλη του ψιθύριζαν συνέχεια τα ίδια λόγια: «Ὁ Θεός, λάσθητί μοι τ μαρτωλ».

Κύριε μου και Θεέ μου, σπλαχνίσου με και συγχώρησέ με τον αμαρτωλό!

Αυτόν  τον ταπεινωμένο τελώνη, που πίστευε πως ήταν άξιος να τιμωρηθεί, ο Θεός τον συγχώρησε. Το επιβεβαίωσε ο Κύριος μας.

Ο περιφρονημένος Τελώνης γύρισε στο σπίτι του αθωωμένος και δικαιωμένος απέναντι στο Θεό. Και φυσικά όχι ο Φαρισαίος!

Γιατί καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. Ενώ εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί και θα τιμηθεί από το Θεό.

Ο Φαρισαίος αυτολιβανίζεται και καυχιέται για τις πολλές αρετές του ,ενώ βγάζει και την κακία του και την περιφρόνησή του για τον Τελώνη, την ώρα μάλιστα που ο τελευταίος ομολογεί την ενοχή του και ζητάει συγχώρεση.

Ο αυτοθαυμασμός του Φαρισαίου, τον καταδίκασε… Ήξερε βαθύτερα το Νόμο του Θεού και μπορούσε να κρίνει σωστά. Έπρεπε να δείξει ευσπλαχνία προς τον Τελώνη, αφού κι αυτός αμαρτωλός ήταν.

Αδελφοί μου, ας μην ξεχαστούμε κοιτάζοντας τους άλλους. Το κακό δεν είναι μόνο γύρω μας. Είναι και μέσα μας. Ίσως να μην έτυχε πολύ να εκδηλωθεί. Μην ξεχνάμε όμως ότι τα μεγάλα δέντρα από  σπόρους γίνονται.  Επάνω στα μικρά θα χτυπήσουμε το εγώ μας και την  υψηλοφροσύνη μας.

Θα πρέπει να την πολεμήσουμε παντού και πάντοτε. Γιατί η υπερηφάνεια είναι ένα πάθος όχι μόνο αποκρουστικό, αλλά και θανατηφόρο. Μια φοβερή γάγγραινα της ψυχής, που κυριολεκτικά την οδηγεί στην εσχάτη ταπείνωση και εξουθένωση.

                                                       Νικόλαος



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία