|
| | | |
Οι θρησκείες κάνουν καλό στην...υγεία
Οι εκκλησιαζόμενοι είναι πιο αισιόδοξοι, και γενικά πιο υγιείς, σε σχέση με τους μη θρησκευόμενους
Νέα Υόρκη
Οι άνθρωποι που πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία και γενικά ακολουθούν τις επιταγές της θρησκείας, έχουν γενικά μεγαλύτερη αισιοδοξία και κινδυνεύουν λιγότερο από κατάθλιψη, σε σχέση με όσους δεν θρησκεύονται, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη έρχεται να επιβεβαιώσει προηγούμενες έρευνες, οι οποίες επίσης έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συμμετοχή στα εκκλησιαστικά και γενικότερα στα θρησκευτικά δρώμενα προάγει τόσο την ψυχολογική, όσο και τη σωματική υγεία, αυξάνοντας το προσδόκιμο ζωής. Αυτό συμβαίνει, πιθανότατα, επειδή η θρησκεία έχει την ικανότητα να μειώνει το άγχος της καθημερινότητας, να δίνει νόημα στη ζωή και να καταστέλλει τις βλαβερές συνήθειες.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή κλινικής ψυχολογίας Ελιέζερ Σναλ του πανεπιστημίου Γεσίβα της Νέας Υόρκης, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό για θέματα θρησκείας και υγείας «Journal of Religion and Health», σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, διαπίστωσαν ότι όσοι πηγαίνουν στην εκκλησία ή σε άλλο λατρευτικό χώρο της δικής τους θρησκείας (τζαμί, συναγωγή κ.α.) πάνω από μία φορά την εβδομάδα, ήταν 56% πιθανότερο να βρίσκονται πάνω από τον μέσο όρο στην κλίμακα της αισιοδοξίας, σε σχέση με όσους αδιαφορούν για τις λατρευτικές και θρησκευτικές τελετουργίες. Επίσης οι πιο τακτικά θρησκευόμενοι ήταν κατά 22% λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη. Πάντως οι ερευνητές διευκρίνισαν πως δεν συνεπάγεται ότι επειδή κάποιος θα αρχίσει να πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, κατ' ανάγκη η ζωή του θα γίνει «φωτεινή». «Υπάρχει μεν συσχέτιση, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει και σχέση αιτιότητας», δήλωσε ο Σναλ. «Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι γενικά οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι είναι αυτοί που έλκονται από τη θρησκεία. Δεν είναι ανάγκη ότι κάποιος που πηγαίνει στην λειτουργία της εκκλησίας, θα γίνει οπωσδήποτε πιο αισιόδοξος, υπάρχει μόνο η πιθανότητα να συμβεί αυτό».
Από την άλλη, οι ερευνητές διευκρίνισαν ότι η έρευνά τους εστιάστηκε σε ηλικιωμένες γυναίκες, οπότε μπορεί να μην ισχύει το ίδιο για τους άνδρες ή γενικά για τους νεότερους ανθρώπους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι πιο προχωρημένης ηλικίας γυναίκες που εμπλέκονται στα εκκλησιαστικά πράγματα, έχουν να κερδίσουν τα περισσότερα οφέλη από αυτή τη δραστηριότητά τους.
Μία προηγούμενη μελέτη, επίσης του Σναλ και με την ίδια ομάδα γυναικών, το 2008, είχε βρει ότι όσες εκκλησιάζονταν τακτικά, είχαν μειωμένο κατά 20% κίνδυνο θανάτου μέσα στην επόμενη οκταετία. Στις δύο μελέτες, την παλαιότερη και την πρόσφατη, συμμετείχαν σχεδόν 93.000 γυναίκες ηλικίας 50 - 79 ετών στις ΗΠΑ, εκ των οποίων το 14% πήγαιναν στην εκκλησία πάνω από μία φορά την εβδομάδα, το 30% μία φορά κατά μέσο όρο, το 21% λιγότερο από μία φορά εβδομαδιαίως και το 34% καθόλου ή σχεδόν καθόλου.
Οι ερευνητές δεν διαπίστωσαν να υπάρχει σχέση αναλογίας ανάμεσα στη συχνότητα επισκέψεων στην εκκλησία και στο βαθμό ψυχικής υγείας, δηλαδή δεν φαίνεται ότι, όσο αυξάνεται η «δοσολογία» της θρησκείας, τόσο αναλογικά βελτιώνεται και η ψυχική διάθεση του εκκλησιαζόμενου. Το πιθανότερο είναι, κατά τον Σναλ, ότι η τακτική συμμετοχή στα δρώμενα της θρησκείας αρκεί να ενθαρρύνει μια θετική στάση ζωής και μία μεγαλύτερη ηρεμία, ενώ υπάρχουν θετικές επιπτώσεις και στη σωματική υγεία, καθώς όσοι θρησκεύονται τακτικά, τείνουν να καπνίζουν και να πίνουν λιγότερο, να πηγαίνουν πιο συχνά σε γιατρούς και γενικά να ακολουθούν ένα πιο υγιεινό στιλ ζωής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|