 |
|
|  |  |  |  Από τα καλύβια του Τσιακουλέ στη Νέα Υόρκη: η απίστευτη Οδύσσεια της γυναίκας που κατηγορεί τον Στρος-Καν
Τσοακουλέ - Γουινέα
Λιγοστά σπίτια και καλυβάκια χαμένα στη μέση ενός κακοτράχαλου τοπίου, χωρίς νερό, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα: πρόκειται για το Τσιακουλέ, ένα απομονωμένο χωριουδάκι στη βόρεια Γουινέα, όπου γεννήθηκε η 32χρονη γυναίκα που κατηγορεί τον Ντομινίκ Στρος-Καν για σεξουαλική επίθεση στη Νέα Υόρκη.
Το χωριουδάκι βρίσκεται στις όχθες ενός ποταμού στη Φούτα Τζαλόν, την ορεινή κοιτίδα της κοινότητας Πελ της Γουινέας και αποτελείται από επτά "πέτρινα" σπίτια -- το ένα ανήκει στην αδελφή της 32χρονης -- και καμιά δεκαριά χωμάτινες καλύβες. Δεν υπάρχει δρόμος, παρά μόνο ένα μονοπάτι.
Η καμαριέρα του ξενοδοχείου Sofitel της Νέας Υόρκης "γεννήθηκε εδώ, ο μπαμπάς της γεννήθηκε εδώ", είπε ο Μπουμπακάρ, ο ετεροθαλής αδελφός της γυναίκας, σε ένα δημοσιογράφο από τη Γουινέα που πήγε στο Τσιακουλέ και εντόπισε μέλη της οικογένειάς της. Ο δημοσιογράφος διασταύρωσε πληροφορίες που έλαβε από την οικογένεια της γυναίκας στη Νέα Υόρκη και κατάφερε να εντοπίσει τον τόπο καταγωγής της.
Ο 42χρονος Μπουμπακάρ είπε ότι η αδελφή του έζησε στο Τσιακουλέ μέχρι τα 13 χρόνια της. Κατόπιν έζησε στο Λάμπε, την κυριότερη πόλη της Φούτα Τζαλόν, που απέχει περίπου 80 χιλιόμετρα, και επέστρεψε στα 17 της για να παντρευτεί. Απέκτησε ένα κορίτσι από το γάμο της όμως ο άνδρας της, που ήταν γιος ενός πλούσιου δερβίση της κοινότητας Πελ, πέθανε πολύ σύντομα. Η νεαρή χήρα έφυγε τότε για τις ΗΠΑ, μαζί με το παιδί της.
Σύμφωνα με τον Μπουμπακάρ, η Χασανατού, η αδελφή της, της έδωσε τα χρήματα για το ταξίδι και για να εγκατασταθεί στην πόλη όπου ο σύζυγός της διατηρούσε εμπορικό κατάστημα. Η Χασανατού αντικατέστησε επίσης το χωμάτινο καλύβι της οικογένειας στο χωριό με ένα πέτρινο που έχτισε στη θέση του. Η μητέρα των δύο γυναικών ζει ακόμη σε αυτό το σπίτι όμως όταν πήγε ο δημοσιογράφος στο χωριό εκείνη βρισκόταν στο Ντακάρ για ιατρικούς λόγους.
Οι συγγενείς της 32χρονης, που την χαρακτήρισαν "πολύ όμορφη", είπαν ότι δεν πήγε ποτέ στο σχολείο, παρά μόνο στο "κορανικό σχολείο" του Τσιακουλέ όπου μάθαινε στα αραβικά το Κοράνι. Ο θείος της, Μόντι, θυμάται μια κοπελίτσα ήσυχη ενώ ένας άλλος συγγενής είπε ότι πρόκειται για "ένα πολύ σοβαρό, πολύ ευγενικό κορίτσι".
Ο 60χρονος θείος είπε ότι πριν από μερικές ημέρες άκουσε στο ραδιόφωνο ότι "ένας λευκός κακοποίησε ένα κορίτσι" στις ΗΠΑ. "Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν η ανιψιά μου", είπε, όταν τον πληροφόρησε σχετικά ο δημοσιογράφος.
Η 32χρονη είναι το μικρότερο από τα έξι παιδιά που απέκτησε ο πατέρας της, ο Τιερνό Ιμπραχίμα, από τη μία από τις δύο συζύγους του. Ήταν ένας πάμφτωχος αγρότης που πέθανε το 2009 σε ηλικία 90 ετών. Τόσο ο ίδιος όσο και τα μέλη της οικογένειάς του ήταν ιδιαίτερα ευσεβείς μουσουλμάνοι.
Σε αντίθεση με την Χασανατού, η 32χρονη φαίνεται ότι διέκοψε κάθε σχέση με το Τσιακουλέ. "Απ' όταν έφυγε η αδελφή μου πριν από μια δεκαετία, της μίλησα μόνο μία φορά, μετά το θάνατο του μπαμπά. Ήμουν στο Μπισάου και της τηλεφώνησα για συλληπητήρια αλλά όταν είδε τον αριθμό του τηλεφώνου κατάλαβε ότι η κλήση προερχόταν από την Αφρική και απάντησε: 'μην κάνετε τον κόπο να μου τηλεφωνείτε'. Δεν ήξερε ποιος είναι στο τηλέφωνο, όταν της το είπα συνήλθε και μου μίλησε".
Παρόμοια ήταν και η μαρτυρία του θείου Μόντι: "Δεν έλαβε ποτέ κάποιο γράμμα, κάποια φωτογραφία, τίποτα", είπε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
