 |
|
|  |  |  |  Το τελευταίο κείμενο ενός καρκινοπαθούς ιστολόγου ...προκάλεσε συγκίνηση σε χιλιάδες ανθρώπους
Οτάβα
Η τελευταία ανάρτηση ενός μπλόγκερ από τη Βρετανική Κολομβία πριν από το θάνατό του προκάλεσε αισθήματα θλίψης και συμπάθειας σε οκτώ εκατομμύρια αναγνώστες του ιστολογίου του από διάφορες χώρες του κόσμου.
Η οικογένεια του Ντέρεκ Μίλερ, 41 ετών, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια, μετά από την άνιση μάχη που έδωσε με τον καρκίνο για τέσσερα χρόνια, ενώ το κείμενό του που τιτλοφόρησε "Η Τελευταία Ανάρτηση" στο ιστολόγιό του προκάλεσε αίσθηση σε πολλούς αναγνώστες.
"Τώρα είμαι νεκρός. . . αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση στο ιστολόγιο" έγραψε ο Μίλερ στο (μεταχρονολογημένο) συναισθηματικό αυτό κείμενο.
"Έχω διαπιστώσει πως μπορεί να θρηνώ για ό,τι δεν θα μάθω αλλά δεν μετανιώνω για όσα με έφεραν στο σημείο που βρίσκομαι", ανέφερε. "Ο κόσμος είναι όμορφος, εκπληκτικός , θαυματουργός. Υπάρχουν πάντοτε πράγματα να ανακαλύψεις. Δεν μετανιώνω για τίποτε κι ελπίζω η οικογένειά μου να μπορέσει να πράξει ανάλογα". Αναφέρεται ακόμα "στην αγάπη του για τη σύζυγό του" Έρντρι.
Ο Μίλερ είχε προσελκύσει αρκετούς αναγνώστες στο ιστολόγιό του (http://www.penmachine.com) τα τελευταία δέκα χρόνια. Συγγραφέας και διορθωτής, ο Μίλερ είχε πτυχίο στη θαλάσσια βιολογία, ήταν φωτογράφος κι ειδικός στους υπολογιστές. Αλλά τον τελευταίο καιρό έγραφε κυρίως για την πάλη του με τον καρκίνο.
Ο Μίλερ άρχισε να γράφει την "Τελευταία Ανάρτηση" τον Ιανουάριο κι έκανε μερικές διορθώσεις δύο μέρες πριν το θάνατό του, όπως μετέδωσε το Canadian Press. Κανένας από την οικογένειά του δεν είχε διαβάσει το κείμενο μέχρι την μετά θάνατο δημοσίευσή του από τον καλύτερο του φίλο. Όταν αναρτήθηκε το τελευταίο του κείμενο, το ιστολόγιο του δέχθηκε 6.000 "μοναδικές επισκέψεις" (hits) το λεπτό με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει πρόβλημα ο εξυπηρετητής (server) του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
