 |
|
|  |  |  |  Δεν την άγγιξε η οικονομική κρίση
Ανακύκλωση - μία κερδοφόρος βιομηχανία
Αθήνα (Τρίτη)
Σε μία από της πλέον επικερδείς βιομηχανίες εξελίσσεται η ανακύκλωση, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση, σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ η Ελλάδα «φιγουράρει» στις τελευταίες θέσεις.
«Τρίτη σε τζίρο σε παγκόσμια κλίμακα έρχεται η βιομηχανία της ανακύκλωσης, δεν έχει επηρεαστεί από την οικονομική κρίση και βρίσκεται σε διαρκή άνοδο. Για την Ελλάδα η ανακύκλωση είναι επιτακτική ανάγκη» αναφέρει ο προϊστάμενος του γραφείου Εναλλακτικής Διαχείρισης, Συσκευασιών και Aλλων Προϊόντων (ΕΟΕΣΔΑΠ), Αδαμάντιος Σκορδίλης. Προσθέτει ότι «η ανακύκλωση είναι από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες. Κατατάσσεται τρίτη μετά τα πετρέλαια και τα όπλα και ξεπέρασε και τις φαρμακοβιομηχανίες. Στην Ελλάδα είναι απαραίτητη επειδή δεν έχουμε πρώτες ύλες για τα πλαστικά (πετρέλαιο), το χαρτί (χαρτομάζα), το γυαλί και το μέταλλο (εκτός του βωξίτη). Επίσης με την ανακύκλωση εξοικονομούνται ετησίως 350.000 κυβικά σε διοξείδιο του άνθρακα».
Σήμερα, καλούμαστε να διαχειριστούμε τα σκουπίδια και η μόνη ενδεδειγμένη λύση, μιας και η παραγωγή νέων προϊόντων δεν σταματάει, είναι η ανακύκλωση.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Γιούροστατ για τη διαχείριση των απορριμμάτων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2009 ο μέσος κάτοικος της ΕΕ παράγει 513 κιλά σκουπίδια ετησίως. Στην Ελλάδα ο αντίστοιχος αριθμός είναι 478 κιλά.
Στην ΕΕ ανακυκλώνεται κατά μέσο όρο το 24% των αστικών στερεών αποβλήτων. Στην Ελλάδα το 82% οδηγείται στις χωματερές, ανακυκλώνεται το 17% και μόνο το 2% κομποστοποιείται. Πρωταθλήτριες στην ανακύκλωση και την κομποστοποίηση εμφανίζονται η Αυστρία (70%), η Γερμανία (66%).
Η πρόσφατη ευρωπαϊκή οδηγία θέτει συγκεκριμένους ποσοτικούς στόχους για το σύνολο των ανακυκλώσιμων (χαρτί, μέταλλα, γυαλί, πλαστικά) οι οποίοι είναι 50% ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή, γι' αυτά τα υλικά, μέχρι το 2020. Για τα οργανικά προβλέπει υποχρεωτικά και γι' αυτά διαλογή στην πηγή.
Όπως φαίνεται από τα δεδομένα της Γιούροστατ, η ανακύκλωση και η κομποστοποίηση στην Ελλάδα υπολείπονται πολύ από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Λειτουργούν 11 συλλογικά συστήματα και ένα ατομικο.
Η Ελλάδα δεν εμφανίζεται μόνο ουραγός στην κομποστοποίηση, αλλά και αυτή η ελάχιστη που κάνει δεν γίνεται σωστά με αποτέλεσμα να μη χρησιμοποιείται για λίπασμα παρά για επίστρωση στις χωματερές.
Πέρα όμως από τα ανεκμετάλλευτα απορρίμματα που θα μπορούσαν να αποφέρουν κέρδος, ζητούμενο παραμένει η μείωση των συσκευασιών, η επαναχρησιμοποίηση των παλιών, καθώς και αλλαγή της νοοτροπίας των πολιτών που τους θέλει απλώς καταναλωτές. Στην «Κοινή Πρόταση Στρατηγικού Σχεδιασμού Διαχείρισης Απορριμμάτων στην Αττική» που κατέθεσαν τέσσερις οικολογικές οργανώσεις: η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, η Greenpeace, η Μεσόγειος SOS και η WWF εκτός από τον άξονα επαναχρησιμοποίηση - κομποστοποίηση - ανακύκλωση, πρωταρχική έμφαση δίνεται και στην πρόληψη με νομοθετικές παρεμβάσεις από την πολιτεία «για τη μείωση της αχρείαστης συσκευασίας σε διάφορα καταναλωτικά αγαθά, η επανεξέταση του συνολικού παραγωγικού μοντέλου προϊόντων, καθώς και η υιοθέτηση από τους πολίτες φιλοπεριβαλλοντικών τρόπων συμπεριφοράς και αγορών».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
