Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δέκα χρόνια μετά το τσουνάμι στην Ινδονησία, μια οικογένεια βρήκε ζωντανή την κόρη της που είχε παρασυρθεί από τα νερά σε απόσταση 40 χιλιομέτρων



Μπάντα Ατσεχ

Δέκα χρόνια μετά το καταστροφικό τσουνάμι του 2004, από το οποίο έχασαν τη ζωή τους 230.000 άνθρωποι στη νοτιοανατολική Ασία, ένα ζευγάρι από την Ινδονησία ξαναβρήκε ως εκ θαύματος την 14χρονη σήμερα κόρη του, που την θρηνούσε για νεκρή.

Στις 26 Δεκεμβρίου 2004 η Ραουντατούλ Τζάνα, τότε 4 ετών, και ο 7χρονος αδελφός της Αρίφ Πρατάμα παρασύρθηκαν από τα τεράστια κύματα από το σπίτι τους στην περιφέρεια του Δυτικού Άτσεχ, στο νησί της Σουμάτρας.

Η επαρχία Άτσεχ ήταν μία από τις περιοχές που επλήγη περισσότερο από το τσουνάμι και υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 170.000 κάτοικοί της σκοτώθηκαν.

Οι γονείς της Τζάνα, η Τζαμαλία και ο Σέπτι Ραγκούτι, επέζησαν κρατημένοι από μια ξύλινη σανίδα, όμως είδαν με τρόμο τα παιδιά τους να γλιστρούν από την αγκαλιά τους και να χάνονται στη θάλασσα. Όταν τα νερά υποχώρησαν, άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα, χωρίς αποτέλεσμα και μετά από έναν μήνα εγκατέλειψαν κάθε ελπίδα ότι θα τα ξαναβρούν ποτέ.

Τον περασμένο Ιούνιο ωστόσο, ένας θείος των παιδιών παρατήρησε μια νεαρή έφηβη να επιστρέφει από το σχολείο της σε ένα χωριό του Άτσεχ και έμεινε κατάπληκτος από την ομοιότητά της με την αδελφή του, την Τζαμαλία. Χάρη στην επιμονή του, οι γονείς πήγαν στο χωριό για να δουν με τα μάτια τους το κορίτσι — και με την πρώτη ματιά συνειδητοποίησαν ότι ήταν το χαμένο παιδί τους.

"Ο άντρας μου κι εγώ είμαστε πανευτυχείς που την βρήκαμε. Ο Θεός έκανε το θαύμα του", είπε η Τζαμαλία, τονίζοντας ότι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η 14χρονη είναι η κόρη της. "Για όποιον αμφιβάλει, είμαι έτοιμη να κάνω τεστ DNA", πρόσθεσε.

Τα δυο αδελφάκια είχαν παρασυρθεί από τα κύματα και ξεβράστηκαν στα αραιοκατοικημένα νησιά Μπάνιακ, σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από το σπίτι τους. Εκεί, ένας ψαράς βρήκε την Τζάνα, την μάζεψε και την πήγε στο σπίτι του όπου η ηλικιωμένη μητέρα του ανέλαβε να την φροντίσει και να την αναθρέψει, πιστεύοντας ότι ήταν ένα ακόμη από τα παιδιά που ορφάνεψαν από το τσουνάμι.

Η οικογένεια Ραγκούτι ελπίζει τώρα και σε ένα δεύτερο θαύμα: σύμφωνα με την Τζάνα, ο αδελφός της πιθανότατα επέζησε και αυτός, όμως η οικογένεια του ψαρά που έσωσε την ίδια ήταν πάμφτωχη και δεν μπορούσε να τον πάρει γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να θρέψει κι άλλο ένα στόμα. . .

"Θα τον ψάξουμε στα νησιά Μπάνιακ", είπε ο Σέπτι Ραγκούτι. "Ειδοποιήσαμε την αστυνομία για να μας βοηθήσει να τον βρούμε", πρόσθεσε.

Το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού, που προκλήθηκε από έναν τεράστιο σεισμό μεγέθους 9,3 Ρίχτερ, προκάλεσε τον θάνατο 230.000 ανθρώπων σε 14 χώρες της περιοχής και τα περισσότερα από τα θύματα, περίπου 170.000, προέρχονταν από το Άτσεχ.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία