|
| | | |
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΠΟ 20/3/2014 - 26/3/2014
Απο τον Αλέξη Λ.Μακρή
Αθήνα
Ο Νιλ Τζόρνταν, μετά τη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα», επισκέπτεται ξανά τον κόσμο των βαμπίρ, όμως η πιο ολοκληρωμένη ταινία της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας βασίζεται σε μια αδιέξοδη ερωτική σχέση αλά γαλλικά. Για τους μικρούς, τα lego κατακτούν μια θέση στη μεγάλη οθόνη και για τους λάτρεις των αγώνων ταχύτητας ένα αγωνιστικό βιντεοπαιχνίδι μεταφέρεται στον κινηματογράφο.
Byzantium ** ½
Φαντασίας – Διάρκεια 118’
Σκηνοθεσία: Νιλ Τζόρνταν
Παίζουν: Τζέμα Άρτερτον, Σίρσα Ρόναν, Σαμ Ράιλι, Τζόνι Λι Μίλερ, Ντάνιελ Μέιζ
Την γλυκόξινη αίσθηση νοσηρότητας κάποιων ταινιών του Νιλ Τζόρνταν γευθήκαμε και στο “Byzantium”, διασκευή ενός θεατρικού έργου της Μόιρα Μπαφίνι από την ίδια. Ουδεμία σχέση με το μεσαιωνικό Βυζάντιο. Ο τίτλος αναφέρεται στην ονομασία ενός παρηκμασμένου ξενοδοχείου σε μια θλιβερή παραλιακή πόλη κάπου στην Βρετανία. Εκεί καταφεύγουν από το Λονδίνο, έχοντας αφήσει πίσω τους ένα κατακρεουργημένο πτώμα, δύο μυστηριώδεις γυναίκες, η Κλάρα, μια πανέμορφη 25χρονη πόρνη και η 16χρονη Έλινορ, ένα συνεσταλμένο, μελαγχολικό κορίτσι. Παρά τη μικρή τους ηλικιακή διαφορά είναι μητέρα και κόρη, όπως μας εξηγεί μια αναδρομή πίσω στις αρχές του 19ου αιώνα, τότε που μεταμορφώθηκαν σε βρικολάκισσες. ‘Υστερα από τη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» ο Νιλ Τζόρνταν συναντά ξανά τα βαμπίρ, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά τα θύματα είναι άνδρες. Η αντιστροφή των ρόλων δεν είναι η μόνη ιδιομορφία των ηρωίδων. Η Κλάρα και η Έλινορ δεν διαθέτουν κοφτερούς κυνόδοντες και κυκλοφορούν άφοβα την ημέρα, ζώντας μια κανονική καθημερινότητα δίπλα σε κανονικούς (και ανυποψίαστους για την αληθινή τους ταυτότητα) θνητούς. Μην ξέροντας με ποιες έχει μπλέξει, ο ιδιοκτήτης του “Byzantium” ερωτεύεται την αδίστακτη Κλάρα, η οποία μετατρέπει το ξενοδοχείο σε οίκο ανοχής. Η Έλινορ, έντονα προβληματισμένη, εναντιώνεται στην κυνική στάση της μητέρας της και προχωρά προσεκτικά σε σχέση με ένα ντόπιο αιμοφιλικό αγόρι. Είναι μάλλον αναμενόμενο ότι η αγάπη, πρωτόγνωρο συναίσθημα για την 226χρονη κοπέλα (!) θα την ωθήσει προς τη λύτρωση από μια αιωνιότητα που τη στοιχειώνει σαν κατάρα. Η ανατροπή –ένα από τα λίγα πετυχημένα ευρήματα- έρχεται στα τελευταία πέντε λεπτά, αφού προηγούνται σύγκρουση μεταξύ των γυναικών και αιματηρή αναμέτρησή τους με δυο σατανικούς γνώριμους από το παρελθόν. Μυστήριο, βία και μελό στο ίδιο πακέτο, στοιχεία που ο σκηνοθέτης των «Μόνα Λίζα» και «Το παιχνίδι των λυγμών» δεν καταφέρνει πάντα να συγκεράσει αρμονικά, καθώς σκοντάφτει επάνω σε σεναριακές αφέλειες και διαχειρίζεται σπασμωδικά την εναλλαγή των δύο χρονικών επιπέδων. Με αποτέλεσμα το διαρκές πηγαινέλα από το σήμερα στο 1804 να προκαλεί ενίοτε σύγχυση και να φρενάρει την ανάπτυξη της σύγχρονης ιστορίας. Σε αυτή την απόπειρα να δοθεί μια πιο ενήλικη, υψηλών καλλιτεχνικών προδιαγραφών απάντηση στην εφηβική βαμπιρική λαίλαπα της «Χαραυγής» ξεχωρίζουν οι πρώτης τάξεως ερμηνείες, η υποβλητική ατμόσφαιρα και η γνωστή ποιητική «ματιά» του Νιλ Τζόρνταν. Επί μέρους αρετές που δεν αρκούν για να στηρίξουν τον κορμό ενός τόσο φιλόδοξου κινηματογραφικού έργου.
Grand Central ***
Δραματική – Διάρκεια 94’
Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι
Παίζουν: Λεά Σεντού, Ταχάρ Ραχίμ, Ολιβιέ Γκουρμέ, Ντενίς Μενοσέ
Ένα προλεταριακό ιψενικό τρίγωνο βομβαρδίζεται από την ραδιενεργό ακτινοβολία σε μία «μικρή», αλλά άψογα σκηνοθετημένη γαλλική ταινία. Το συνηθισμένο, κάτω από άλλες συνθήκες, ερωτικό σχήμα διαφοροποιεί δραματικά ο εργασιακός χώρος ενός πυρηνικού εργοστασίου και η καθημερινή απειλή για τους εργαζόμενους. Ο Γκαρί, ανειδίκευτος εργάτης και ερημοσπίτης, ο οποίος προσλαμβάνεται ύστερα από πρόχειρη εκπαίδευση, αρχικά δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του από την αμοιβή και την ένταξή του σε μια ομάδα. Τον προσγειώνει απότομα η διαπίστωση ότι είναι εκτεθειμένος σε δηλητήριο, όμως, εκτός από τα χρήματα, έχει έναν ισχυρό λόγο για να μην παραιτηθεί: την κρυφή σχέση του με την Καρόλ, τη μνηστή ενός συναδέλφου του. Οι δυο εραστές σμίγουν χωρίς να σκεφθούν τις συνέπειες, με σφοδρό πάθος που ξεπερνάει τους ενδοιασμούς τους. Όσο κι αν προσπαθούν να το καταπολεμήσουν, αυτό τους παρασύρει σε παράφορες συνευρέσεις μέσα στο δάσος. Το ειδυλλιακό τοπίο σε αντίθεση με το ψυχρό εργοστάσιο, δυο νέοι άνθρωποι σε εσωτερική σύγκρουση, η εργατική συντροφικότητα που πλήττεται σοβαρά από την ερωτική απιστία. Τρεις δυνατοί αφηγηματικοί άξονες. Η αντίδραση του απατημένου Τονί, όταν ανακαλύπτει τι παίζεται πίσω από την πλάτη του έχει το συγκινητικό μεγαλείο ενός ερωτευμένου ανθρώπου και ενός συνειδητοποιημένου εργάτη. Άνθρωποι που αργοπεθαίνουν για ένα μεροκάματο έχουν μάθει να εκτιμούν καλύτερα από το καθένα την αξία της ζωής και του έρωτα. Η κατανόηση του μέλλοντα συζύγου εντείνει το αδιέξοδό της Καρόλ. Τη λύση τη δίνει ο Γκαρί, φεύγοντας. Όμως πόσο εύκολα ξεφεύγεις από μία ανεξέλεγκτη σχέση; Την απάντηση δίνουν οι ερωτικές σκηνές των δυο νέων που αγκαλιάζονται μέσα στα χορτάρια σαν να μην υπάρχει αύριο. Από τη μία τα ξαναμμένα κορμιά τους, από την άλλη η θλιβερή γύμνια εργατών στον θάλαμο απολύμανσης, μετά την προσβολή τους από γερή δόση ραδιενέργειας. Έντονη αντιπαράθεση της ασχήμιας στην ομορφιά, χάρη σε ένα ισορροπημένο μείγμα ντοκιμαντερίστικου ρεαλισμού και λυρισμού. Εξαιρετική η «χημεία» δυο mega- σταρ της γαλλικής οθόνης, της Λεά Σεντού («Η ιστορία της Αντέλ») και του Ταχάρ Ραχίμ («Ο προφήτης»), που πείθουν μόνο με τον τρόπο που κοιτάζονται.
Η ταινία Lego **
(Lego the Movie)
(και σε 3D)
Animation – Διάρκεια 100’
Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ, Κρίστοφερ Μίλερ
Με τις φωνές των: Σταύρου Σιούλη, Τάνιας Παλαιολόγου, Ντίνου Σούτη, Νίκου Νίκα, Χρήστου Θάνου, Γιώργου Πετρόχειλου
Τα περίφημα πλαστικά τουβλάκια (δανέζικης προέλευσης και κατασκευής, έτος ίδρυσης εταιρείας 1949) συνθέτουν τους χαρακτήρες και τα σκηνικά μιας ταινίας animation που φέρει το όνομά τους. Με τους αμέτρητους συνδυασμούς τους δημιουργείται ένα πολύχρωμο και θορυβώδες lego σύμπαν. Ένας συνθετικός κόσμος που απειλεί να καταστρέψει ένας παρανοϊκός μεγιστάνας, εκτός αν τον εμποδίσει ο Εκλεκτός με τη βοήθεια των Αρχιμαστόρων. Ο Έμμετ που επωμίζεται την ευθύνη της σωτηρίας της lego υφηλίου είναι ένας απλός και όχι ιδιαίτερα έξυπνος εργάτης. Τον στηρίζουν η Ζόρικη, ο Βιτρούβιος και ο Μπάτμαν. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά με τη σύγκρουση ανάμεσα στις στρατιές του Κακού-Καλού Αστυνομικού και τις ομάδες των επαναστατών. Αφορμή για ιλιγγιώδη δράση προηγμένης ψηφιακής τεχνολογίας και για μηνύματα του τύπου «η ισχύς εν τη ενώσει». Εντυπωσιακές εικόνες, όμως «αλύγιστες» και κάπως ψυχρές εξ αιτίας του lego υλικού και σχεδόν παντελής απουσία του χιούμορ για ενήλικες που χαρακτηρίζει τις καλύτερες ταινίες του είδους. Εντυπωσιακό οπτικοακουστικά animation κυρίως για legoφιλους.
Need for speed **
(και σε 3D)
Περιπέτεια – Διάρκεια 130’
Σκηνοθεσία: Σκοτ Γουό
Παίζουν: ΄Ααρον Πολ, Ντόμινικ Κούπερ, Ίμοτζεν Πουτς, Μάικλ Κίτον
Για όσους έχουν φετίχ με τα γρήγορα αυτοκίνητα, μια ταινία που τρέχει με χίλια, βασισμένη σε δημοφιλές αγωνιστικό βιντεοπαιχνίδι. Κατά τους δημιουργούς της, σκοπός τους ήταν να αναβιώσουν τις περιπέτειες με αυτοκινητικές καταδιώξεις του ’60 και του ’70, όπως το «Μπούλιτ» και το «Σαν Φρανσίσκο: ώρα μηδέν», χωρίς την υποστήριξη των σύγχρονων ειδικών εφέ. Το στόρι θέλει τον Τόμπι, χαρισματικό μηχανικό αυτοκινήτων, να φυλακίζεται άδικα και να γυρεύει εκδίκηση, μετά την αποφυλάκισή του. Στη διαδρομή από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο, με συνοδηγό μια από κάθε άποψη σούπερ γυναίκα, θα δώσει μάχη για να μην παραβεί τους περιοριστικούς όρους της αναστολής του και για να επιζήσει από τις ποικίλες παγίδες. Ταχύτητες που κόβουν την ανάσα και ανάλογο μοντάζ σε μια περιπέτεια με έντονη ανδρική «μυρωδιά».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|