Τον λάτρεψαν του '60 οι εκδρομείς. Εκδρομέας κι αυτός, ο Διονύσης Σαββόπουλος, από το εξήντα μέχρι σήμερα φλέρταρε πάντα με το θέατρο και δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του γι αυτό.

Το καλοκαίρι του 1985 καταπιάστηκε με τον «Πλούτο», ως μουσικοσυνθέτης, στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι, στην Επίδαυρο.

Η φετινή καλοκαιρινή περίοδος επιφυλάσσει μια μεγάλη έκπληξη στο θεατρόφιλο κοινό, στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου στις 12 και 13 Ιουλίου. Τον Διονύση Σαββόπουλο να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία αλλά και πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, πάνω σε δική του καινούργια μετάφραση προσεγγίζοντας το αριστοφανικό κείμενο με τέσσερις διαφορετικές ιδιότητες: του μεταφραστή, του ηθοποιού, του μουσικοσυνθέτη αλλά και για πρώτη φορά, εκείνη του σκηνοθέτη!

Ο «Πλούτος» γράφτηκε το 388 π.Χ. και είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Σε αυτήν ο συγγραφέας σχολιάζει τις πάντα επίκαιρες κοινωνικές ανισότητες, διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου αλλά και τη διαφθορά που ο πλούτος συνήθως επιφέρει.

Στη φετινή παράσταση, παραγωγής του Θεατρικού Οργανισμού Ακροπόλ, ο Διονύσης Σαββόπουλος συνεργάζεται με μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου: τον Νίκο Κουρή, τον Χρήστο Λούλη, την Αμαλία Μουτούση και τον Μάκη Παπαδημητρίου.

Ο φτωχός αγρότης Χρεμύλος μαζί με τον τετραπέρατο δούλο του Καρίωνα περιθάλπουν τον τυφλό και τιμωρημένο, από τον Δία, θεό Πλούτο που τυφλώθηκε μικρός για να αποφύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Με τη βοήθεια του Χρεμύλου και του δούλου του, ο Πλούτος ξαναβρίσκει το φως του και όπως σημειώνει ο Διονύσης Σαββόπουλος «πραγματοποιεί επιτέλους την ανθρώπινη λαχτάρα για έναν γενικευμένο πλούτο. Μόνο που αυτό, ίσως κρύβει πλευρές που μπορεί να μας κοστίσουν πολύ ακριβά εν τέλει».

Ο Διονύσης Σαββόπουλος μάς  μίλησε για τον «Πλούτο» και όλα όσα σκέφτεται τούτες τις δύσκολες μέρες....

Ερ: Aριστοφάνης, αγαπημένος σας θα έλεγα και «ταιριαστός» μέσα από την κωμωδία που κι εσείς αγαπάτε για να εκφράζεστε μουσικά; Κλασική ερώτηση: πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Απ: «Με συγκινούν τα έργα του Αριστοφάνη. Τώρα, αυτός ο «Πλούτος» είναι τόσο παράξενη κωμωδία! Αναφέρεται σατυρικά στον νεοπλουτισμό και στο lifestyle που ζήσαμε κάποια χρόνια πριν. Το κάνει όμως τόσο υπαινικτικά! Με τρυφερότητα, με σιωπές, με μια θα έλεγα, λογοτεχνική αμηχανία. Κι όλα αυτά σαν ένα αληθινό ποίημα. Είναι ένα έργο για γέλια και για κλάματα».

Ερ: Δεν φοβάστε την σκηνοθετική «αναμέτρηση»; Τέσσερις διαφορετικές ιδιότητες για έναν άνθρωπο. Για ποιόν λόγο;

Απ: «Καταρχήν οι σκηνοθέτες που εκτιμώ είχαν υποχρεώσεις. Ευτυχώς έχω πλάι μου τους πρωταγωνιστές μου και επίσης τον Μέντη, τον Μαλκότση, την Λιούλιου. Όλων αυτών η παιδεία και η πείρα είναι πολύ ευρύτερη από τις ειδικότητές τους, άρα πολύ βοηθητική».

Ερ: Επιλέξατε να κάνετε και τη μετάφραση; Για ποιον λόγο δεν βαδίσατε πάνω στα σίγουρα μονοπάτια μιας παλαιότερης μετάφρασης;

Απ: «Μα έχω χαρεί αρκετές παλιές ή καινούργιες μεταφράσεις του «Πλούτου». Του Χουρμούζη, του Βάρναλη, του Γεωργουσόπουλου, του Μάτεση, του Κολώτα. Από θαυμασμό θέλησα να ανταποκριθώ κι εγώ. Είναι όπως όταν βλέπετε ένα χαρούμενο παιχνίδι και θέλετε να παίξετε κι εσείς».

Ερ: 388 π.Χ., κακή διανομή του πλούτου και διαφθορά που επιφέρει ο πλούτος. Η ίδια ιστορία, πάντα. Τι άλλο θα μας πει τώρα ο ποιητής;

Απ: «Ότι το όνειρο ενός γενικευμένου πλούτου μπορεί να έχει επικίνδυνες πλευρές, να γίνει απωθητικό και να μας κοστίσει πολύ ακριβά».

Ερ: Ποιον ρόλο κρατήσατε για τον εαυτό σας; Σιγουριά και δύναμη με τους καλύτερους ηθοποιούς του σύγχρονου θεάτρου μαζί σας στη σκηνή;

Απ: Στα έργα του Αριστοφάνη υπάρχει ένα μέρος που λέγεται Παράβαση: ο χορός έβγαζε τις μάσκες και μετέφερε ένα επίκαιρο μήνυμα του δημιουργού. Παραδόξως, ο «Πλούτος», το τελευταίο έργο του Αριστοφάνη, δεν έχει Παράβαση. Σκέφτομαι, λοιπόν, να κατασκευάσω μια Παράβαση και να βγω στην θυμέλη να την απαγγείλω. Ελπίζω να το δεχθεί ο κόσμος. Δεν είμαι ηθοποιός, αλλά αν έχεις δίπλα σου τον Παπαδημητρίου ή την Μουτούση, το Λούλη, τον Κουρή όλο και κάτι μαθαίνεις. Εξάλλου, το τραγούδι δεν είναι ένα είδος θεάτρου»;

Ερ: Τζιν, τσιγάρο, μοντέρνα έπιπλα πάνω στη σκηνή. Θα δούμε νεοτερισμούς ή θα βαδίσετε στις αξίες του κλασικού ;

Απ: Σιχαίνομαι τους ντε και καλά νεοτερισμούς μα και τις παλιατζούρες. Αυτό που χρειάζεται είναι φαντασία, ακρίβεια και προπαντός ποίηση. Αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε».

Ερ: Εποχή δύσκολη, οικονομική κρίση, κρίση αξιών, κουμπούρια στη Βουλή, Χρυσή Αυγή στην τηλεόραση και όχι μόνο, συσσίτια και λιποθυμίες στα σχολειά και η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…Ποια πρέπει να είναι η αντίσταση και η επιμονή μας;

Απ: Χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή μέσα μας, να ξαναβρούμε την ελληνική ιδέα, δηλαδή την Δημοκρατία, την ανοχή του άλλου, την ανοιχτότητα, την κοινωνία του έργου. Διαβάζω ότι πληρώνουμε 27 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για εισάγουμε φακές! Όταν αλλάξουμε μέσα μας, θα δημιουργηθεί το κλίμα εκείνο που θα επιτρέψει να αναδειχθούν νέα πρόσωπα, νέο σημείο αναφοράς για να μας ενώσει και να γίνει η Ελλάδα αυτό που της αξίζει: μια μικρή, ιστορική χώρα που κάτι έχει πολύτιμο να προσφέρει στον πλανήτη.