 |
|
|  |  |  |  Τι πρέπει να ξέρουμε
Οι κάτοικοι της Γης καταναλώνουν κάθε ημέρα διπλάσιο νάτριο (αλάτι) από ό,τι πρέπει
Χάρβαρντ (ΗΠΑ)
Οι περισσότεροι ενήλικοι σε ολόκληρο τον κόσμο καταναλώνουν καθημερινά σχεδόν τη διπλάσια ποσότητα νατρίου (βασικού συστατικού του αλατιού) σε σχέση με τη συνιστώμενη, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα. Η μελέτη κρούει τον κώδωνα κινδύνου ότι η υπερβολική κατανάλωση σχετίζεται με 2,3 εκατ. θανάτους από εμφράγματα, εγκεφαλικά και άλλες καρδιαγγειακές παθήσεις το 2010, δηλαδή το 15% των συνολικών θανάτων παγκοσμίως λόγω καρδιαγγειακών αιτιών.
Οι καρδιαγγειακές παθήσεις αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου διεθνώς και η υπερβολική κατανάλωση νατρίου (αλατιού) αυξάνει την πίεση του αίματος, που αποτελεί παράγοντα κινδύνου. Από τους θανάτους, σύμφωνα με τη νέα έρευνα, περίπου το ένα εκατομμύριο (ποσοστό σχεδόν 40%) αφορά ανθρώπους κάτω των 69 ετών. Το 60% των θανάτων αφορά άνδρες και το 40% γυναίκες. Το 42% των θανάτων προήλθε από έμφραγμα και το 41% από εγκεφαλικό. Το 84% των θανάτων συνέβησαν σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος.
Η μελέτη (μετα-ανάλυση 247 ήδη δημοσιευμένων ερευνών από όλο τον κόσμο), με επικεφαλής τον καθηγητή επιδημιολογίας Νταρίους Μοζαφαριάν και τον Σαμάν Φαχιμί της Σχολής Δημόσιας Υγείας και της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σε επιδημιολογικό συνέδριο του Αμερικανικού Καρδιολογικού Συλλόγου, είναι η πρώτη που δίνει αναλυτικές πληροφορίες για την κατανάλωση νατρίου (αλατιού) ανά χώρα, ηλικία και φύλο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η βασική διαπίστωση είναι ότι τα τρία τέταρτα (ποσοστό 75%) του παγκόσμιου πληθυσμού καταναλώνουν περίπου τη διπλάσια ποσότητα από αυτή που συνίσταται, ενώ για τους ενήλικους ειδικά το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο. Η μέση παγκόσμια κατανάλωση νατρίου από διάφορες διατροφικές πηγές (έτοιμα φαγητά, προσθήκη αλατιού στο φαγητό κ.α.) αγγίζει τα 4.000 χιλιοστόγραμμα, δηλαδή τα 4 γραμμάρια, την ημέρα, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) συνιστά τον περιορισμό του νατρίου το πολύ στα 2 γραμμάρια την ημέρα και ο Αμερικανικός Καρδιολογικός Σύλλογος στο 1,5 γραμμάριο. Οι αμερικανοί ερευνητές αναφέρουν ότι για τους ενήλικους το καθημερινό όριο κατανάλωσης θα έπρεπε να είναι τα 1.000 μιλιγκράμ (ένα γραμμάριο).
Μεταξύ των ανδρών και των γυναικών εξίσου, η μέση κατανάλωση νατρίου ξεπερνά τα υγιεινά επίπεδα (των 2 γραμμαρίων την ημέρα) σχεδόν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, συγκεκριμένα σε 181 χώρες που αντιπροσωπεύουν ποσοστό 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε 119 χώρες, με το 88% του παγκόσμιου πληθυσμού, η ημερήσια κατανάλωση ξεπερνά κατά πολύ το όριο, τουλάχιστον κατά ένα γραμμάριο (1.000 μιλιγκράμ).
Το Καζακστάν έχει την μεγαλύτερη μέση ημερήσια κατανάλωση (6 γραμμάρια) και ακολουθούν ο Μαυρίκιος και το Ουζμπεκιστάν με λίγο κάτω από 6 γραμμάρια. Η Κένυα και το Μαλάουι έχουν την χαμηλότερη κατανάλωση (περίπου 2 γραμμάρια τη μέρα), ενώ στις ΗΠΑ είναι 3,6.
Οι περισσότεροι θάνατοι λόγω υπερβολικής κατανάλωσης νατρίου υπήρξαν το 2010 στην Ουκρανία (2.109 ανά εκατομμύριο ενηλίκων κατοίκων), στην Ρωσία (1.803) και στην Αίγυπτο (836), ενώ οι λιγότεροι στο Κατάρ (73), στην Κένυα (78) και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (134). Στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 429 θάνατοι ανά εκατομμύριο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
