|
| | | |
Αποδεικνύεται θαυματουργή και πολλαπλώς χρήσιμη
Η ασπιρίνη μειώνει (ΚΑΙ) τον κίνδυνο για καρκίνο του δέρματος
Κοπεγχάγη
Μία ασπιρίνη την ημέρα μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο για καρκίνο του
δέρματος, σύμφωνα με μία νέα επιστημονική έρευνα στη Δανία. Όμως,
σύμφωνα με τους ειδικούς, το αντηλιακό παραμένει η καλύτερη μέθοδος
για να προστατευθεί κανείς από την καρκινογόνα υπεριώδη ηλιακή
ακτινοβολία, όπως επίσης η αποφυγή παραμονής για πολύ ώρα στον ήλιο.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του ’αρχους, με
επικεφαλής τη Σίγκρουν 'Αλμπα Γιοχανεσντοτίρ, που δημοσίευσαν τη
σχετική μελέτη στο περιοδικό της Αμερικανικής Εταιρίας Καρκίνου
"Cancer", σύμφωνα με το BBC, μελέτησαν περίπου 200.000 άτομα, από τους
οποίους οι 18.000 εμφάνισαν δερματικό καρκίνο. Οι επιστήμονες
κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι όσοι άνθρωποι έπαιρναν για χρόνια σε
τακτική βάση ασπιρίνες ή παρεμφερή αναλγητικά (μη στεροειδή
αντιφλεγμονώδη φάρμακα όπως το ibuprofen κα το naproxen), μείωσαν κατά
μέσο όρο κατά 15% τον κίνδυνο καρκίνου του δέρματος, ακόμα και της πιο
θανατηφόρας μορφής, του μελανώματος.
Όσοι πιο μεγάλη ήταν η δόση ασπιρίνης ή άλλου μη στεροειδούς
αντιφλεγμονώδους φαρμάκου που έπαιρναν οι συμμετέχοντες στην έρευνα
για διάφορες άλλες παθήσεις (καρδιά, αρθριτικά κ.α.) και για όσο
μεγαλύτερο χρόνο τα έπαιρναν αυτά τα φάρμακα, τόσο μεγαλύτερη ήταν η
προστατευτική δράση κατά του καρκίνου του δέρματος.
Οι Δανοί ερευνητές ανέφεραν, ότι χρειάζονται περαιτέρω έρευνες για να
επιβεβαιώσουν και να εξηγήσουν τα ευρήματά τους. Μελέτες σε
πειραματόζωα δείχνουν, ότι τα μη αστεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα
πιθανώς μπλοκάρουν την ανάπτυξη των πρώιμων προ-καρκινικών βλαβών στο
δέρμα, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους
ανθρώπους.
Οι επιστήμονες υποψιάζονται, ότι η ασπιρίνη και τα άλλα παρεμφερή
φάρμακα μπορούν να δράσουν προστατευτικά και σε άλλες μορφές καρκίνου,
όπως του εντέρου (αν και, σε σπάνιες περιπτώσεις, η ασπιρίνη μπορεί να
προκαλέσει αιμορραγία του στομάχου).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|