Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Οι ηλικιωμένοι που νιώθουν πως έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους, συνήθως
ζουν περισσότερα χρόνια



Νέα Υόρκη.-

Οι ηλικιωμένοι που πιστεύουν ότι η ζωή τους έχει έναν σκοπό,
τείνουν να ζουν περισσότερο. Συγκεκριμένα παρουσιάζουν μειωμένο
κίνδυνο ανάπτυξης καρδιακών νόσων και ασθενειών του κυκλοφορικού και
του πεπτικού συστήματος, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική
έρευνα.
Τα δεδομένα της μελέτης, που δημοσιεύτηκαν στο αμερικανικό ιατρικό
περιοδικό «JAMA Network Open», δείχνουν ότι όσοι πιστεύουν πως η ζωή
τους δεν έχει ιδιαίτερο σκοπό, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν
νωρίτερα, καθώς τείνουν να έχουν χειρότερη σωματική και ψυχική υγεία
(ιδίως οι πιο μοναχικοί συνταξιούχοι).
Η βασική συντάκτρια της έρευνας καθηγήτρια Λέι Πιρς από τη Σχολή
Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν τόνισε πως «η συσχέτιση
μεταξύ της αίσθησης του σκοπού και της μειωμένης θνησιμότητας έχει
αποδειχθεί πολλαπλώς από έρευνες».
Οι ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα από 6.985 συμμετέχοντες άνω των 50
ετών, γεννηθέντες μεταξύ του 1931 και του 1941. Αφού οι τελευταίοι
απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με την αίσθηση σκοπού στη ζωή τους
(όπως «μου αρέσει να κάνω σχέδια για το μέλλον και να εργάζομαι για να
τα κάνω πραγματικότητα»), έγιναν αντικείμενο παρατήρησης από τους
ερευνητές από το 1992 έως το 2006. Στην περίοδο αυτή πέθαναν 776 από
το σύνολο των συμμετεχόντων.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες που είχαν χαμηλότερη
αίσθηση σκοπού, είχαν υπερδιπλάσιες πιθανότητες θανάτου στην πορεία
της έρευνας, συγκριτικά με εκείνους που θεωρούσαν ότι η ζωή τους έχει
ένα νόημα. Αντίστοιχα αυξημένη φάνηκε και η πιθανότητα προσβολής από
νοσήματα της καρδιάς, του κυκλοφορικού και του πεπτικού. Δε βρέθηκε
όμως η ίδια σχέση για τον καρκίνο και τις ασθένειες του αναπνευστικού.
Παράλληλα τα επίπεδα στρεσογόνων ορμονών παρουσίαζαν αύξηση σε
εκείνους που είχαν χαμηλά «σκορ» στην αίσθηση σκοπού.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους ο
σκοπός της ζωής μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια της ζωής.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η ισχυρότερη αίσθηση ευεξίας,
συνδυαστικά με την αίσθηση του σκοπού, μειώνει την ενεργοποίηση των
γονιδίων που δημιουργούν φλεγμονές στο σώμα. Η φλεγμονή έχει συνδεθεί
στο παρελθόν με αύξηση του κινδύνου πρόωρου θανάτου.
Οι άνθρωποι με περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις στη ζωή τους,
που τους προσδίδουν μια αίσθηση σκοπού, είναι λιγότερο πιθανό να
πεθάνουν πρόωρα. Εφόσον μια τέτοιου είδους συσχέτιση τείνει να
εδραιωθεί, σύμφωνα με τους ερευνητές, αξίζει να διερευνηθούν
παρεμβάσεις που θα βοηθούν στο «χτίσιμο» της αίσθησης του σκοπού. Αν
και η έννοια αυτή δεν έχει ξεκάθαρο ορισμό, συνιστά μάλλον αυτό που
έχει αξία για τον καθένα ξεχωριστά (κοινότητα, επιτεύγματα, φήμη,
πνευματικότητα κ.α.). Έχει επίσης δειχθεί ότι ο διαλογισμός και η
γιόγκα μπορεί να ασκήσουν μια τέτοια θετική επίδραση. Πρόσφατες
μελέτες αναδεικνύουν και τη σημασία του εθελοντισμού.
Ο Ρικ Μόριτζ, αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής και κοινωνικής
εργασίας στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ και
μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Γήρανσης του
Πανεπιστημίου Πιερ και Μαρί Κιουρί του Παρισιού, δήλωσε ότι «πιθανώς
το κλειδί για την ανάπτυξη της αίσθησης του σκοπού, είναι να γίνουμε
πιο αλτρουιστές και να υιοθετήσουμε περισσότερες "συμπονετικές"
συμπεριφορές».
ΑΠΕ-ΜΠΕ



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία