 |
|
|  |  |  | 
Αξιοθρήνητη ενέργεια χαρακτηρίζει ο πρωθυπουργός τη "φορολογική εξορία" του Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο Βέλγιο
Παρίσι
Η... φυγή του Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο Βέλγιο προκειμένου να γλιτώσει
τη φορολόγησή του στη Γαλλία είναι μια ενέργεια "αξιοθρήνητη",
υποστήριξε ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν-Μαρκ Ερό, ο οποίος έχει ήδη
εκφράσει την οργή του για όσους "αυτοεξορίζονται" προκειμένου να μην
πληρώνουν φόρους.
"Το θεωρώ αξιοθρήνητο (...). Και όλα αυτά για να μην πληρώνει
φόρους, για να μην πληρώνει πολλά", είπε ο Ερό μιλώντας στο τηλεοπτικό
κανάλι France 2. "Το να είναι κανείς Γάλλος σημαίνει ότι αγαπά την
πατρίδα του και την βοηθά να ξανασταθεί στα πόδια της", συνέχισε,
παραδεχόμενος ότι ο Ντεπαρντιέ είναι "ένας μεγάλος σταρ που τον
αγαπούν όλοι". Δεν παρέλειψε όμως να υπογραμμίσει ότι "η καταβολή
φόρων είναι μια πράξη αλληλεγγύης, είναι μια πατριωτική ενέργεια".
Ο 63χρονος Ντεπαρντιέ, ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους
ηθοποιούς παγκοσμίως, αγόρασε ένα σπίτι στο βελγικό χωριό Νεσέν, κοντά
στα σύνορα με τη Γαλλία, για να εγκατασταθεί εκεί, όπως αποκάλυψε ο
δήμαρχος της περιοχής, Ντανιέλ Σενεσαέλ. Το 27% των συγχωριανών του
είναι επίσης Γάλλοι υπήκοοι.
Οι κάτοικοι του Βελγίου δεν πληρώνουν φόρους επί της περιουσίας,
ούτε φόρους υπεραξίας κεφαλαίων για την πώληση μετοχών. Πρόσφατα στη
Γαλλία επιβλήθηκε φόρος 75% στα εισοδήματα που ξεπερνούν το 1
εκατομμύριο ευρώ.
Η υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Ορέλ Φιλιπετί εξέφρασε επίσης τη
λύπη της για τη "φορολογική εξορία" του Ντεπαρντιέ, απορρίπτοντας όμως
την πιθανότητα να του αφαιρεθεί η γαλλική υπηκοότητα, όπως ζήτησε ένας
Σοσιαλιστής βουλευτής.
Στο ίδιο το Βέλγιο, το ακροαριστερό Εργατικό Κόμμα (PTB)
πραγματοποίησε μια "συμβολική" πράξη διαμαρτυρίας μπροστά από τη νέα
κατοικία του ηθοποιού για να καταγγείλει την απουσία αλληλεγγύης προς
τους Γάλλους φορολογούμενους και τους Βέλγους εργαζόμενους. Μέλη του
κόμματος, για να τον "καλωσορίσουν" άπλωσαν ένα πανό έξω από το
πολυτελές σπίτι, που περιβάλλεται από ένα μεγάλο πάρκο.
Η ενέργεια του Ντεπαρντιέ "δεν είναι μια πράξη αλληλεγγύης προς τη
Γαλλία και τους Βέλγους μισθωτούς οι οποίοι στην ουσία πληρώνουν το
λογαριασμό της κρίσης και φορολογούνται βαριά", είπε ο Μπενζαμίν
Πεστιό, μέλος του εθνικού συμβουλίου του PTB. "Το Βέλγιο είναι
φορολογικός παράδεισος για τους εκατομμυριούχους και φορολογική κόλαση
για τους μισθωτούς", πρόσθεσε.
Οι ακτιβιστές άφησαν έξω από το σπίτι ένα "δωράκι", κάτι που
έμοιαζε με κουτί απορρυπαντικού, στο οποίο είχαν γράψει τη φράση:
"Φορολόγηση των εκατομμυριούχων έξι σε ένα: ένας στοχευμένος φόρος"
που "πλήττει μόνο τους πιο πλούσιους (2%), δημιουργεί θέσεις εργασίας
και ευημερία, προστατεύει από την περιστολή δαπανών, βοηθά να κλείσει
η τρύπα στον προϋπολογισμό και ενισχύει την αλληλεγγύη".
"Θέλαμε να του υπενθυμίσουμε ότι στο Βέλγιο δεν φορολογείται η
περιουσία", πρόσθεσε ο Πεστιό, ο οποίος τάσσεται υπέρ της επιβολής
ενός τέτοιου φόρου στους πλούσιους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
