Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τους χαρίζει εως 4,5 χρόνια ζωής

Σωτήρια η άσκηση και για τους παχύσαρκους



Χάρβαρντ(ΗΠΑ)

Η τακτική χωρίς ακρότητες σωματική άσκηση, όπως το γρήγορο περπάτημα,
μπορεί να αυξήσει έως 4,5 χρόνια το προσδόκιμο ζωής ενός ανθρώπου άνω
των 40 ετών, ενώ θα κερδίσει σίγουρα παραπάνω χρόνια ζωής ακόμα κι αν
είναι υπέρβαρος, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη αμερικανική επιστημονική
έρευνα. Το όφελος της άσκησης φαίνεται να είναι ανεξάρτητο από βάρος,
ηλικία, φύλο και την κατάσταση της υγείας (καρδιά, καρκίνος κ.α.)
κάποιου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια επιδημιολογίας Ι-Μιν Λι της
Σχολής Δημόσιας Υγείας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και τον Στίβεν Μουρ
του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική
δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «PLoS Medicine», βρήκαν ότι ακόμα και
οι παχύσαρκοι που ασκούνται ήπια αλλά τακτικά, επί 150 λεπτά την
εβδομάδα, ζουν κατά μέσο όρο 2,7 έως 3,4 χρόνια περισσότερα (ανάλογα
με το πόσα παραπανίσια κιλά έχουν), σε σχέση με όσους είναι παχύσαρκοι
αλλά δεν ασκούνται.

Όσοι είναι απλώς υπέρβαροι (όχι παχύσαρκοι) και ασκούνται επί 150
λεπτά εβδομαδιαίως, ζουν 3,9 χρόνια περισσότερα κατά μέσο όρο σε σχέση
με τους υπέρβαρους που δεν ασκούνται. Οι άνθρωποι φυσιολογικού βάρους,
που επίσης ασκούνται επί 150 λεπτά την εβδομάδα, ζουν περίπου 4,5
χρόνια παραπάνω σε σχέση με τα άτομα με φυσιολογικό βάρος που δεν
ασκούνται, καθώς και 7,2 χρόνια περισσότερα σε σχέση με όσους είναι
παχύσαρκοι και σωματικά αδρανείς.

Είναι η πρώτη μελέτη που υπολογίζει με τόση ακρίβεια τα χρόνια ζωής,
τα οποία χάνονται λόγω σωματικής αδράνειας. Οι ερευνητές διαπίστωσαν
ότι όσοι (των υπέρβαρων συμπεριλαμβανομένων) ασκούνται 75 λεπτά μέσα
στην εβδομάδα, ζουν κατά μέσο όρο 1,8 χρόνια περισσότερο. Όσοι
ασκούνται επί 450 λεπτά εβδομαδιαίως (6,5 ώρες), αυξάνουν το
προσδόκιμο ζωής τους κατά 4,5 χρόνια.

Οι υπολογισμοί αυτοί προέκυψαν από την εξέταση στοιχείων για πάνω από
650.000 ενηλίκους, για μια περίοδο δέκα ετών, στη διάρκεια των οποίων
συνέβησαν περίπου 82.000 θάνατοι.

Οι ειδικοί συστήνουν τακτική αερόβια σωματική άσκηση μέτριας έντασης
επί δυόμιση ώρες (150 λεπτά) ή 1,25 ώρες (75 λεπτά) μεγάλης έντασης
κάθε εβδομάδα. Ως μέτριας έντασης ασκήσεις θεωρούνται αυτές στη
διάρκεια των οποίων ένας άνθρωπος μπορεί να μιλάει, αλλά όχι να
τραγουδάει. Ως μεγάλης έντασης ασκήσεις θεωρούνται εκείνες στη
διάρκεια των οποίων ο άνθρωπος μπορεί να πει λίγες μόνο λέξεις, χωρίς
να σταματήσει για να πάρει ανάσα.

Οι έως τώρα έρευνες δείχνουν ότι όσο περισσότερο χρόνο διαρκεί η
σωματική δραστηριότητα (χωρίς υπερβολές), τόσο μεγαλύτερο είναι το
όφελος για το προσδόκιμο ζωής. Αναλογικά, το όφελος φαίνεται ακόμα
μεγαλύτερο για τους καρδιοπαθείς και τους καρκινοπαθείς, σε σχέση με
όσους δεν έχουν τέτοιες χρόνιες παθήσεις. Η παχυσαρκία σχετίζεται με
την μείωση του προσδόκιμου ζωής, αλλά η σωματική άσκηση αντισταθμίζει
σε ένα βαθμό (αν και όχι πλήρως) αυτό τον αρνητικό παράγοντα.

Η σωματική άσκηση έχει πολλαπλά οφέλη, καθώς διατηρεί σε φυσιολογικά
επίπεδα το βάρος, συντηρεί υγιή τα οστά, τους μυς και τις αρθρώσεις,
προάγει την ψυχική ευεξία και γενικά μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης
διαφόρων νόσων, μεταξύ των οποίων ορισμένων μορφών καρκίνου.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία