Το εξηκοστό του βιβλίο κυκλοφόρησε ο Χρήστος Γιανναράς. Είναι <<Η
καταστροφή ως ευκαιρία>>, από τις εκδόσεις Ιανός.

Πρόκειται για απάνθισμα από τις επιφυλλίδες που δημοσίευσε στην
Κυριακάτικη <<Καθημερινή>> με επίκεντρο την κρίση. Κείμενα με αφορμή την
επικαιρότητα που διαθέτουν λογοτεχνική αξία.

Ακόμη και αν ο αναγνώστης διαφωνεί με την οπτική, τους χαρακτηρισμούς,
την άποψή του περί της ορθόδοξης ελληνικότητας - και με το τονικό
σύστημα στο οποίο εμμένει ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφίας στο
Πάντειο Πανεπιστήμιο - απολαμβάνει τη γλώσσα του. Και την πίστη του.
Και την πυρακτωμένη καλλιέπεια του.

Οι προτάσεις του στοχεύουν στο.... <<ανέφικτο ποθούμενο>>. Που είναι ποιό;
Να ξαναϋπάρξει Ελλάδα, που να τη χρειάζονται οι κοινωνίες των εθνών
και να τη σέβονται. Να επανιδρυθεί το κράτος ξαναχτίζοντας εξ υπαρχής
την ελληνική του ταυτότητα. Όχι με ιδεολογήματα ελληνικότητας, αλλά με
προτεραιότητα των ελληνικών αναγκών: γλώσσα, ιστορική συνείδηση, κατά
κεφαλήν καλλιέργεια, δημιουργική φαντασία, σέβας του ιερού.

<<Ένας τέτοιος στόχος, με συνέπεια την πολιτική του επιδίωξη , θα ήταν
η μεταποίηση της δεδομένης σήμερα καταστροφής σε ευκαιρία. Δηλαδή σε
πρόταση για ποιότητα ζωής μέσα σε πολιτιστικό παράδειγμα που ολοφάνερα
καταρρέει>> τονίζει.

Ο επιφυλλιδογράφος, ο οποίος συνεχίζει μια παράδοση ετών, σε ένα είδος
το οποίο εξέλιπε από τον ελληνικό τύπο από τη δεκαετία του ΄70 (δηλαδή
το άρθρο με φιλολογική δύναμη και προσωπική ματιά ) χωρίζει το 273
σελίδων βιβλίο του στις ενότητες- τίτλους, όπως: Το παρασιτικό κράτος
πρέπει να καταστραφεί. Επί εσχάτη προδοσία. Η παραλυτική μετριότητα. Η
όψιμη αφερέγγυα σωφροσύνη. Η βάναυση αναίδεια. Η πρακτική για την
παλιγγενεσία. Καινούργιο Σύνταγμα- καινούργια κόμματα .

Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Ενδεικτικά μερικά ονόματα και θέματα
της γραφίδας του: Αγανακτισμένοι, βανδαλισμοί, Γραικογάλλων έθνος,
δόγμα σοκ, εθνομηδενισμός, Ζάππειο 2, θεολογικές σχολές, ιστορικός
υλισμός, καπιταλισμός, λειτουργικώς αναλφάβητοι, μετανεωτερικότητα,
νόμισμα, Ξενογιαννακοπούλου, οίκοι αξιολόγησης, ΠΑΜΕ, ρωμαιοκαθολικός
κλήρος, σκάνδαλο Ζήμενς ... μέχρι... φυσιογνωμική, χρηματοδότηση κομμάτων
και Ψωμιάδης Παναγιώτης.

Ο καθηγητής - συγγραφέας ξεκινάει τον τόμο με το πολιτικό προσωπικό
της χώρας, στηλιτεύοντας με απολυτότητα τους ασκούντες την εξουσία, οι
οποίοι δεν είναι ικανοί να ελέγξουν τα <<γκρουπούσκουλα των ψυχανώμαλων
σαδιστών του κοινωνικού περιθωρίου στην καρδιά της πρωτεύουσας>>.

Μιλάει για τη <<φαυλότητα του κομματικού κράτους με το σύνθημα ο λαός
στην εξουσία>>, για <<καριερίστες της αριστεράς>>, ενώ επικρίνει τα
<<πολιτικά έκγονα του Καραμανλή για παιδαριώδη μίμηση της παπανδρεϊκής
επιτυχίας>>.

Και καταλήγει υποστηρίζοντας ότι το καινούργιο μπορεί να γεννηθεί μόνο
αν αποβληθούν από το δημόσιο βίο <<όλοι, μα όλοι όσοι στοιχειώνουν στην
Ελλάδα το παλιό>>.

Μπορεί στη χώρα μας να ξεσπάσει μια επανάσταση; <<Η Ελλάδα είναι λογικά
αδύνατο να συντονιστεί στο ντόμινο των εξεγέρσεων της Τυνησίας, της
Αιγύπτου, της Υεμένης, της Ιορδανίας. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν
(ακόμα) πεινασμένοι. Την όποια (ελάχιστη ) κοινωνική αναταραχή την
προκαλεί η απληστία, όχι η πείνα. Όσοι επώδυνα στερούνται, δεν έχουν
(ακόμα) εκδηλωθεί -πώς να τολμήσουν απεργία οι εξαθλιωμένοι
χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα;>>.

Το χαρακτηριστικό της σχολιογραφικής του ανάλυσης είναι η έμφαση στο
ιδεαλιστικό, υποκειμενικό και ηθικό στοιχείο .Κάτι που συνιστά άρνηση
της κρατούσας, από τη Μεταπολίτευση, αριστερής - δομικής ανάλυσης των
κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων. Ο συγγραφέας, χωρίς να φοβάται
τους στερεότυπους πολεμικούς χαρακτηρισμούς από αριστερά ,όχι μόνο
πετάει το γάντι, αλλά και πιάνει αμέσως το σπαθί... Ξιφουλκώντας
αριστερά αλλά και δεξιά.

Μιλάμε για μια κριτική αυστηρή, δριμεία, αιχμηρή, ανελέητη, αδυσώπητη
, αναπόφευκτα ... άδικη μερικές φορές και, εν τέλει, πολεμική... Με
κερδισμένο όμως τον αναγνώστη από την απόλαυση του κειμένου.

Ένα διδακτικό βιβλίο, που στέκεται αυτοτελώς, πέραν της επικαιρότητας .