 |
|  |  |  | 
Μεσαίωνας...
Οι "ανεπιθύμητες κόρες" στοιχειώνουν την ινδική κοινωνία
Νέο Δελχί
Πριν από λίγες ημέρες η μόλις τριών μηνών Αφρίν πέθανε από
ανακοπή σε νοσοκομείο της νότιας Ινδίας. Είχε σημάδια από χτυπήματα
και καψίματα από τσιγάρο, που της προκάλεσε ο 25χρονος πατέρας της, ο
οποίος ήθελε γιο, όπως κατήγγειλε η μητέρα της. Ο νεαρός άντρας
συνελήφθη στην Μπανγκαλόρ και κατηγορείται για ανθρωποκτονία από
πρόθεση.
Σε ανάλογη υπόθεση τον Μάρτιο, ένα ακόμα "ανεπιθύμητο κορίτσι"
πέθανε στο Νέο Δελχί από σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και στα άκρα του.
Πρόσφατα ένας άντρας συνελήφθη στην πόλη Αμριτσάρ με την
κατηγορία ότι στραγγάλισε τη γυναίκα του επειδή γέννησε για τρίτη φορά
κορίτσι.
Κορίτσια--νεογέννητα και νήπια--θανατώνονται σε όλη την Ινδία,
ενώ θηλυκά έμβρυα βρίσκονται σε κάδους απορριμμάτων και εγκαταλειμμένα
πηγάδια. Οι πρόσφατες περιπτώσεις κακοποιημένων κοριτσιών έχουν
αφυπνίσει την συνείδηση του έθνους και έχουν προκαλέσει διαφωνίες για
τη θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία.
Η ρίζα του κακού βρίσκεται στην προτίμηση των Ινδών στους γιους,
που θα φροντίσουν τους γονείς τους και στην αντίληψη ότι οι κόρες
αποτελούν οικονομικό βάρος, επισημαίνει η Γκίτα Αραβαμούνταν
συγγραφέας του βιβλίου "Εξαφανίζοντας τις Κόρες".
Τα Ηνωμένα Έθνη χαρακτηρίζουν την Ινδία ως το πλέον "θανατηφόρο
μέρος" για τα μικρά κορίτσια. Στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον
Φεβρουάριο από την Υπηρεσία Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του
ΟΗΕ αποκαλύπτουν πως ένα κορίτσι ηλικίας ενός ως πέντε ετών έχει 75%
λιγότερες πιθανότητες να επιζήσει απ'ότι ένα αγόρι.
Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι η Ινδία, μια χώρα με γυναίκα
πρόεδρο και γυναίκα επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος, έχει το
μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας ανάμεσα στα κορίτσια βρεφικής ηλικίας.
Σε έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2006 στη βρετανική ιατρική
επιθεώρηση Lancet με θέμα τα ποσοστά γεννήσεων τα τελευταία 20 χρόνια,
υπογραμμίζεται πως η χώρα έχει 10 εκατομμύρια "εξαφανισμένες"
γυναίκες. Ο προγεννητικός καθορισμός του φύλου και οι επιλεκτικές
αμβλώσεις ευθύνονται για το ότι κάθε χρόνο μένουν αγέννητα 500.000
κορίτσια.
Καθώς η Ινδία αναδύεται ως οικονομική δύναμη, η θέση των
γυναικών είναι ο μόνος κοινωνικός δείκτης που δεν έχει αντιδράσει
θετικά στην πρόοδο στους τομείς της εκπαίδευσης και των παροχών
υγείας, αλλά και στην αυξανόμενη ευημερία.
Μελέτες δείχνουν επίσης πως όσο πιο μορφωμένη είναι μια γυναίκα
τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να επιλέξει αγόρι αν πρόκειται
να κάνει μόνο ένα παιδί.
"Είναι σαν η μόρφωση, η οικονομική άνεση και η τεχνολογία να
συνωμοτούν εναντίον της γέννησης κοριτσιών και αυτό φαίνεται τόσο
έντονα με την εμβρυοκτονία, την παιδοκτονία και το εμπόριο κοριτσιών",
επισημαίνει ο Χαρπάλ Σινγκ, ο οποίος έχει ιδρύσει τη μη κερδοσκοπική
οργάνωση Nanhi Chhaan.
Ο νόμος του 1994 που απαγορεύει την επιλογή φύλου στην Ινδία
ισχύει αλλά σπάνια εφαρμόζεται. "Τα τελευταία 15 χρόνια μόλις 600
υποθέσεις εμβρυοκτονίας έχουν φτάσει στα δικαστήρια και μόνο 80
κατηγορούμενοι έχουν καταδικαστεί", υπογραμμίζει ο Σινγκ.
Νόμοι και πολιτικές που οδηγούν σε ανισότητες ανάμεσα στα δύο
φύλλα πρέπει να αλλάξουν, υποστηρίζουν ειδικοί.
"Πρέπει να υπάρξουν εγγυήσεις ότι κάθε ευάλωτο κορίτσι θα έχει
πρόσβαση στην εκπαίδευση και στις υπηρεσίες υγείας και δεν θα
αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σχολείο ή να παντρευτεί σε πολύ μικρή
ηλικία.", τονίζει η Σάντα Σίνχα, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για
την Προστασία των Δικαιωμάτων των Παιδιών.
Ο Σινγκ επισημαίνει πως όσο οι νοοτροπίες και οι αξίες δεν
αλλάζουν, η κοινωνία στην Ινδία δεν θα σταματήσει να βρίσκει τρόπους
για να τελειώνει μαζί τους..."
"Κανείς δεν μαθαίνει το μάθημά του, αφού οι άνθρωποι δεν
παραδέχονται πως κάνουν λάθος και ισχυρίζονται πως είναι οικογενειακό
θέμα. Σε μια χώρα όπου λατρεύονται οι γυναικείς θεότητες, υπάρχει μια
σιωπηλή ανοχή στην θανάτωση των κοριτσιών, είναι μια εθνική τραγωδία",
καταλήγει η Αραβαμούνταν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|