 |
|
|  |  |  | 
«Colored Musicians Club»
λειτουργεί αδιαλείπτως στη Νέα Υόρη εδώ και έναν αιώνα
Νέα Υόρκη.-
Έως τις 3 Φεβρουαρίου του 1917, στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης υπήρχε
μόνον μία ένωση μουσικών. Μια ένωση που δεν έκανε δεκτά ως μέλη της
μαύρους μουσικούς. Αλλά εκείνη την ημέρα, μια ομάδα μαύρων μουσικών
-Αφρο-αμερικανών- αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους ένωση, τη Local
533. Έναν χρόνο αργότερα, μέλη της Local 533 δημιούργησαν το δικό τους
κλαμπ, ένα μέρος να χαλαρώνουν, να συντρώγουν και να μπορούν οι
μπάντες να κάνουν πρόβες.
Τη δεκαετία του 1930, το «Colored Musicians Club», μια ξεχωριστή
οντότητα από τη Local 533, απέκτησε τη φωλιά του. Οι συνελεύσεις της
ένωσης των μαύρων μουσικών γίνονταν στον πρώτον όροφο ενώ πιο πάνω τα
δωμάτια γέμιζαν από τους ήχους της τζαζ. Όταν οι δύο ενώσεις μουσικών,
η παλιά που δεχόταν μόνο Λευκούς και η Local 533, υποχρεώθηκαν να
συγχωνευθούν, το «Colored Musicians Club» έγινε ασφαλές καταφύγιο για
πολλούς μουσικούς που έχασαν τις δουλειές τους λόγω της εύνοιας της
καινούργιας ένωσης προς μέλη της που ήσαν Λευκοί.
Μουσικοί με φιλοδοξίες έρχονταν εδώ για να εκλεπτύνουν την τέχνη τους
δίπλα στους «μεγάλους» της περιοχής. Ευπρόσδεκτοι ήσαν όλοι,
ανεξαρτήτως χρώματος. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της
αμερικανικής τζαζ σκηνής, όπως ο Ντιουκ Έλινγκτον και η Έλα
Φιτζέραλντ, πέρασαν από εκεί και έπαιξαν μαζί με τοπικά ταλέντα.
Σήμερα, το «Colored Musicians Club» παραμένει δυναμικό στοιχείο της
κοινότητας και είναι το πιο παλιό εν λειτουργία κλαμπ του είδους του
στις ΗΠΑ. Στο ισόγειο φιλοξενείται το Colored Musician Club Museum
(ανοιχτό Πέμπτη με Σάββατο, από τις 11 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα),
ένα πολυμεσικό αρχείο της ιστορίας του κλαμπ και της τζαζ. Στους πάνω
ορόφους είναι που βυθίζεται κανείς στους ήχους που εξασφάλισαν στο
κλαμπ θέση στην ιστορία της μουσικής.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
