 |
|
|  |  |  |  Σάιφ αλ-Ισλάμ, ο γιος του Καντάφι που προσπαθεί να σώσει το καθεστώς
Τρίπολη
Ο Σάιφ αλ-Ισλάμ, ο γιος του Λίβυου ηγέτη Μουάμαρ Καντάφι που το βράδυ της Κυριακής πρότεινε ένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων προκειμένου η χώρα του να αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο, παρουσιάζεται τακτικά ως μελλοντικός διάδοχος του πατέρα του, μολονότι ο ίδιος το διαψεύδει δημοσίως.
Ο 38χρονος Σάιφ αλ-Ισλάμ δεν κατέχει κάποιο δημόσιο αξίωμα. Όμως τα τελευταία χρόνια έχει ξεχωρίσει ως ο πιο αξιόπιστος εκπρόσωπος του καθεστώτος και υποκινητής μεταρρυθμίσεων που ανυπομονεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις της χώρας του με τη Δύση.
Παρουσιάζοντας στις 20 Αυγούστου του 2007 ένω σχέδιο εκσυγχρονισμού της χώρας, ενίσχυσε τις εικασίες για το θέμα της διαδοχής αν και ο ίδιος είχε τονίσει ότι "η Λιβύη δεν θα γίνει δυναστεία, μοναρχία ή δικτατορία". Ένα χρόνο αργότερα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική ζωή, υποστηρίζοντας ότι "έχει βάλει τις μεταρρυθμίσεις στο δρόμο τους". Αποκήρυξε τη γραφειοκρατία με την οποία χρειάστηκε να δώσει "μάχες" για να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις του και δήλωνε ότι δεν θα παρέμβαινε στις κρατικές υποθέσεις παρά μόνο εάν τον καλούσε το "καθήκον".
Ο Σάιφ αλ-Ισλάμ, που από το 1997 έχει ιδρύσει μια φιλανθρωπική οργάνωση, έγινε ευρέως γνωστός όταν μεσολάβησε στην υπόθεση των Βούλγαρων νοσοκόμων οι οποίες απελευθερώθηκαν το 2007, αφού κρατήθηκαν σε λιβυκές φυλακές επί οκτώ χρόνια. Είχε παρέμβει όμως κατ' επανάληψη και σε άλλα διεθνή θέματα, μέσω του Ιδρύματος Καντάφι για την Ανάπτυξη.
Ο Σάιφ αλ-Ισλάμ (το όνομα σημαίνει "Ρομφαία του Ισλάμ"), γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1972 στην Τρίπολη και είναι ο μεγαλύτερος γιος της δεύτερης συζύγου του Μουάμαρ Καντάφι. Το 1995 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική (που του χάρισαν το παρατσούκλι "ο μηχανικός Σάιφ") και ο πατέρας του του ανέθεσε να κατασκευάσει ένα μεγάλο συγκρότημα με ξενοδοχεία, τεμένη και κατοικίες. Πέντε χρόνια αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στα οικονομικά στη Βιένη όπου γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον ηγέτη της αυστριακής ακροδεξιάς Γιεργκ Χάιντερ. Στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο όπου πήρε διδακτορικό από το London School of Economics.
Επιστρέφοντας στην Τρίπολη ασχολήθηκε με επιχειρήσεις και έκανε την εμφάνισή του στο διεθνές προσκήνιο το 2000, όταν το ίδρυμά του διαπραγματεύτηκε την απελευθέρωση Δυτικών ομήρων που κρατούνταν από ισλαμιστές στις Φιλιππίνες. Διαπραγματεύτηκε επίσης τις συμφωνίες για την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων των βομβιστικών επιθέσεων στο Λόκερμπι, το 1988 και εναντίον ενός DC-10 το 1989.
Ο γιος του Καντάφι πέτυχε, τον Αύγουστο του 2007, να ιδρυθούν το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι και οι δύο πρώτες ιδιωτικές εφημερίδες στη χώρα. Όμως από το 2009 το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά του σημείωσε αρκετές αποτυχίες, ιδίως στον τομέα των μέσων ενημέρωσης. Πολλά "ιδιωτικά μέσα" της εταιρείας Al-Ghad, που ήταν υπό την προστασία του Σάιφ αλ-Ισλάμ, εθνικοποιήθηκαν ή έκλεισαν.
Ο Σάιφ αλ-Ισλάμ είναι άγαμος, με αέρα πλέιμποϊ και ανάλογα ενδιαφέροντα: αγαπάει τα εξημερωμένα λιοντάρια, το υποβρύχιο ψάρεμα, το κυνήγι με γεράκια και την ιππασία ενώ είναι και πολύ καλός ζωγράφος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
