Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Τα ελληνικά λιμάνια και ο νέος «Δρόμος του Μεταξιού»



ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Κείμενο Αλεξάνδρα Γούτα

Τη δική της θέση στον χάρτη των τριών «μπλε οικονομικών περασμάτων», που πρόσφατα χαρακτηρίστηκαν από το Πεκίνο ως καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία της πρωτοβουλίας "One belt, One road", κατέχει η Ελλάδα μέσω του λιμανιού του Πειραιά. Αντίθετα, εκείνο της Θεσσαλονίκης παραμένει σε γενικές γραμμές στην αφάνεια, με προοπτική ωστόσο να διεκδικήσει -μελλοντικά και υπό προϋποθέσεις- σημαντικό ρόλο ως σημείο πρόσβασης κινεζικών εμπορευμάτων στις αγορές της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Πάντως, την ίδια ώρα που η Κίνα έχει ήδη τοποθετήσει «πινέζα» στα ελληνικά λιμάνια στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας "One belt, One road" (η οποία σημειωτέον καλύπτει 65 χώρες ή πάνω από το 41% της έκτασης της υφηλίου και 60% του παγκόσμιου πληθυσμού), δεν λείπουν τα στελέχη ναυτιλιακών κολοσσών εκτός Ευρώπης, που αγνοούν ακόμη και σε ποια ήπειρο βρίσκεται η Ελλάδα!

Στα παραπάνω συμπεράσματα κατέληξε ο αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ), Δημήτρης Ρούτος, έπειτα από τις συζητήσεις και τις επαφές, που είχε πρόσφατα στο Νινγκμπό της Κίνας, με την ευκαιρία της συμμετοχής του στο 3ο συνέδριο διεθνούς συνεργασίας λιμένων με τον τίτλο "3rd Maritime Silk Road Port International Cooperation Forum". Στην ελληνική αποστολή συμμετείχε ακόμη ο Κωνσταντίνος Μουτζουβής, ναυτιλιακός ακόλουθος του ελληνικού προξενείου στη Σανγκάη.

«Σε όλες τις διαφάνειες που η κινεζική πλευρά πρόβαλε κατά τις παρουσιάσεις της στο συνέδριο για τον σχεδιασμό της, η Ελλάδα βρισκόταν στον χάρτη, μέσω του λιμανιού του Πειραιά, για το οποίο τους ενδιαφέρει κυρίως το transhipment, η μεταφόρτωση από μεγάλα σε μικρότερα πλοία, ώστε με τα δεύτερα τα εμπορεύματα να φτάνουν στον τελικό προορισμό τους. Τη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς, δεν τη γνώριζαν. Την παρουσίασα ως ένα λιμάνι, που λόγω της γεωγραφικής του θέσης μπορεί να εξυπηρετεί τον κύκλο χωρών των Βαλκανίων κι έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Μάλιστα δεν αποκλείεται μελλοντικά να υπογραφεί μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ του λιμανιού της Θεσσαλονίκης κι αυτού του Νινγκμπό ή εκείνου του Γκουαντζού. Πάντως, η Θεσσαλονίκη μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον ρόλο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι το λιμάνι θα αναβαθμιστεί τεχνολογικά και θα αποκτήσει τις απαιτούμενες οδικές και σιδηροδρομικές συνδέσεις, ώστε με το που ξεφορτώνει ένα πλοίο, τα κοντέινερς να φορτώνονται την επόμενη στιγμή σε φορτηγά ή τρένα» σημειώνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ.Ρούτος.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία