O Αλέξης Ομοκάρο είναι νέος, έξυπνος, όμορφος και ταλαντούχος. Στην
εμφάνιση δείχνει πιο πολύ Νιγηριανός. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι
πιο πολύ… Έλληνας.

Ο Αλέξης Ομοκάρο είναι η «προσωποποίηση» της γενιάς των «άλλων
Ελλήνων» που έφτασαν στην Αυστραλία με το κύμα των νεομεταναστών λόγω
της κρίσης στην Ελλάδα.
«Έλληνας δεν γεννιέσαι μόνο, γίνεσαι» λέει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο
πιο διάσημος Έλληνας παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ.

Ο Αλέξης Ομοκάρο και γεννήθηκε Έλληνας και είναι Έλληνας και ας έχει
την εμφάνιση Νηγηριανού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:Οι
μικτοί γάμοι δεν αυξάνονται μόνο στην Αυστραλία. Αυξάνονται ραγδαία
και στην Ελλάδα.

Έτσι, στην Αυστραλία βρέθηκαν παιδιά που γεννήθηκαν από Έλληνες και
Αφρικανούς γονείς, αλλά μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Όπως και παιδιά που
γεννήθηκαν στην Αλβανία, μεγάλωσαν στην Ελλάδα και τώρα βρίσκονται
στην Αυστραλία και, φυσικά, κινούνται μέσα στην ελληνική παροικία.
Κάποιους απ’ αυτούς τους νέους θα επιδιώξουμε να τους παρουσιάσουμε
από τις στήλες του «Νέου Κόσμου», για να γνωρίσουμε στην ευρύτερη
παροικία μας και τους «άλλους Έλληνες», να τους καλοδεχθούμε και να
τους ακούσουμε.

Ένας απ’ αυτούς, λοιπόν, είναι ο Αλέξης Ομοκάρο, που γεννήθηκε στη
Θεσσαλονίκη και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της
οικογενείας του.

Η οικογένεια του Αλέξη ζει στη Μελβούρνη από το 2014, μιας και η
οικονομική κρίση της Ελλάδας δεν την άφησε ανεπηρέαστη.

Πίνοντας καφέ μαζί του μια ηλιόλουστη Κυριακή, στην ελληνική γειτονιά
του Oakleigh όπου εργάζεται, τον γνωρίσαμε και διαπιστώσαμε ότι είναι
από τα πιο αγαπητά νεοφερμένα παιδιά στην Αυστραλία.

Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση και θέλω να το μοιραστώ με τους
αναγνώστες του «Νέου Κσμου» ήταν ότι όποιος και τον χαιρετούσε, το
έκανε με αγάπη, σεβασμό και ειλικρινή χαρά.

Ένας Έλληνας, λοιπόν, με νιγηριανή εμφάνιση είναι νομίζουμε μια
ενδιαφέρουσα ιστορία.

Ας την παρακολουθήσουμε από την αρχή, όπως μας την διηγήθηκε ο ίδιος
στην ακόλουθη συνέντευξη:

Περιέγραψέ μας πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στην Ελλάδα;

Μεγάλωσα στην Χαριλάου-Μπότσαρη της Θεσσαλονίκης στην συνέχεια
μετακομίσαμε στον Δήμο Καλαμαριάς όπου έμεινα μέχρι το Γυμνάσιο. Τα
παιδικά μου χρόνια δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω ως τα πιο ξένοιαστα,
από την άποψη ότι αντιμετώπισα πολλές φορές ρατσιστικές επιθέσεις στο
σχολείο, λόγω χρωματικής διαφοράς από τ’ άλλα παιδιά. Υπήρχαν παιδιά
που δεχόντουσαν αυτήν την διαφορά και άλλα όχι. Για παράδειγμα, στην
Καλαμαριά δεν είχα δεχτεί ποτέ ρατσιστικά σχόλια για το ιδιαίτερο του
χρώματός μου.

Τι μορφή είχαν οι ρατσιστικές επιθέσεις;

Πέρα από τη λεκτική βία, υπήρξε πολλές φορές και σωματική βία. Κυρίως,
την ώρα της γυμναστικής όταν παίζαμε μπάλα και υπήρχαν διαφορές για το
παιχνίδι. Τότε οι ρατσιστικές επιθέσεις γινόντουσαν πιο έντονες, με
αποτέλεσμα να πέφτει και ξύλο…

Οι γονείς σου πώς αντιμετώπισαν αυτήν τη ρατσιστική συμπεριφορά που
δεχόσουν στο σχολικό σου περιβάλλον;

Οι γονείς μου ήταν και είναι πάντα διπλά μου. Σίγουρα όλη αυτή η
κατάσταση τους προκαλούσε δυσαρέσκεια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ο
πατέρας μου με ενθάρρυνε να λύνω πάντα τις διαφορές μου μέσω του
διαλόγου και αυτό κάνω μέχρι σήμερα. Επίσης, η μητέρα μου πάντα όταν
ήμουν παιδί και ήθελα να έχω ίσια και καρφάκια τα μαλλιά μου, εκείνη
πάντα με συμβούλευε να δέχομαι και να αποδέχομαι αυτό που είμαι.

Πώς βρέθηκε ο πατέρας σου από την Νιγηρία στην Ελλάδα;

Ο πατέρας πήγε στην Ελλάδα ως φοιτητής Οικονομικής Σχολής. Έτσι
γνώρισε την μητέρα μου, που είναι Ελληνίδα, αλλά γεννημένη στην
Αυστραλία. Στη συνέχεια δούλεψε και στον Δημόσιο Τομέα, κάτι που είναι
σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα.

Ο πατέρας μου θεωρώ ότι προσαρμόστηκε γρήγορα στην ελληνική κοινωνία.
Υιοθέτησε τα ήθη και τα έθιμα, τις ελληνικές παραδόσεις, βαπτίστηκε
χριστιανός ορθόδοξος και το όνομά του είναι Νικόλαος-Φρανκ.

Και, φυσικά, με την πάροδο του χρόνου επισκέφθηκε και το Άγιον Όρος,
χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν την εξάλειψη της πραγματικής του
ταυτότητας.

Στο σπίτι πώς αντιμετωπίζατε τις δύο διαφορετικές κουλτούρες;

Μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές σε ό,τι αφορά την
ανάμειξη των δυο διαφορετικών αυτών πολιτισμών. Η μόνη διαφορά που
θυμάμαι ως παιδί είναι ότι το Πάσχα ο πατέρας μου συνήθιζε να μας λέει
κάτι στη νιγηριανή γλώσσα για περίπου μισή ώρα και εμείς τον ακούγαμε
με κλειστά τα μάτια.

Έχεις επισκεφθεί την Νιγηρία;

Όχι ακόμα, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να πάω να γνωρίσω την χώρα απ’ όπου
προέρχεται ο πατέρας μου και, κατά συνέπεια, εν μέρη και οι ρίζες μου.

Προσπάθησες να μάθεις τη νιγηριανή γλώσσα;

Ο πατέρας δίδαξε σε έμενα και τα αδέλφια μου τα βασικά, με αφορμή την
επίσκεψη της γιαγιάς μου στην Ελλάδα.

Υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Ελληνίδας και της Νιγηριανής γιαγιάς;

Η κάθε γιαγιά είναι μοναδική. Η διαφορά ανάμεσά τους ήταν ότι η γιαγιά
μου, από την πλευρά του πατέρα μου, ήταν γεμάτη κέφι, χόρευε, έπαιζε
μαζί μας και, γενικά, είναι πολύ χαρούμενος άνθρωπος. Η Ελληνίδα
γιαγιά, φυσικά δεν υστερεί σε πολλά από την Νιγηριανή γιαγιά, αλλά
είναι μια κλασσική Ελληνίδα γιαγιά με τα ωραία της τα φαγητά, να
ανησυχεί πάντα για μας κλπ. Τις αγαπώ πολύ και τις δύο.

Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται ο ρατσισμός;

Κατά κύριο και βασικό λόγο, πιστεύω ότι η μη σωστή παιδεία των
συγκεκριμένων ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους με
τέτοια άσχημη και προσβλητική συμπεριφορά. Να μην σέβεσαι και να
αποδέχεσαι το διαφορετικό. Πολλές φορές ίσως και από ζήλια ή κόμπλεξ.
Διότι όταν καταφέρνεις κάτι εσύ, που για τον άλλον είσαι ξένος,
έγχρωμος ή οτιδήποτε δεν αρέσει σε αυτόν ή αυτήν, τότε αρχίζουν να
κατηγορούν εσένα για την αποτυχία τους σε οποιονδήποτε τομέα.

Πώς πήραν οι γονείς σου την απόφαση να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να
εγκατασταθούν στην Αυστραλία;

Όπως προανέφερα, η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ, ενώ ήδη η γιαγιά μου
ζούσε εδώ γύρω στα οκτώ χρόνια στην Αυστραλία πριν έρθουμε εμείς. Όταν
στην Ελλάδα τα πράγματα στένεψαν οικονομικά και ήρθαν τα δύσκολα, οι
γονείς μας ανοικοίνωσαν ότι μέσα σε τέσσερις με πέντε μήνες θα
ξεκινήσουμε καινούργια ζωή στη Μελβούρνη

Οι πρώτες σου σκέψεις μετά την απόφαση αυτή των γονέων σου;

Ήμουν πολύ θετικός εξαρχής και μου άρεσε η ιδέα ότι θα έρθω σε έναν
καινούργιο τόπο, με διαφορετική κουλτούρα, θα κάνω καινούργιους φίλους
και τέτοια.

Και τελικά πώς τα βρήκες;

Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτικός, από την άποψη αν μου άρεσε ή όχι η
τροπή που είχε πάρει η ζωή μου ερχόμενος εδώ. Στην πορεία, όμως,
ενσωματώθηκα και προσαρμόστηκα πολύ εύκολα και μπορώ να πω, με
σιγουριά πια, ότι μ’ αρέσει πολύ γιατί έχεις την δυνατότητα να
προοδεύσεις με τη δική σου δύναμη και μόνο.

Ρατσισμό δέχτηκες στην Αυστραλία;

Ομολογώ ότι δεν δέχτηκα καμία ρατσιστική επίθεση για το μελαμψό μου
χρώμα. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι η Αυστραλία είναι ένα έθνος
πολλών εθνοτήτων και πολιτισμών και έχει θέσει μια βασική αρχή: «Να
σεβόμαστε τη διαφορετικότητα». Δέχτηκα όμως αμφισβήτηση.

Δηλαδή;

Θα σου περιγράψω ένα περιστατικό στο σχολείο όπου και πήγαινα. Έλυσα
μια μαθηματική άσκηση μόνος μου χωρίς το κομπιουτεράκι και όταν ο
καθηγητής το είδε με έκοψε, νομίζοντας ότι αντέγραψα από κάποιον άλλον
συμμαθητή μου, μιας και δεν είχα εγώ κομπιουτεράκι. Όταν αντέδρασα για
την άδικη βαθμολογία με έβαλε να το λύσω ξανά στον πίνακα μπροστά σε
όλους. Όπως και έκανα. Το έλυσα σωστά και γρήγορα μπροστά τα μάτια του
χωρίς το κομπιουτεράκι. Ο καθηγητής με ρωτούσε πώς το έλυσα, όμως τα
αγγλικά μου ήταν τόσο περιορισμένα που δεν μπορούσα να του εξηγήσω ότι
ήξερα να λύνω τέτοιου είδους μαθηματικές ασκήσεις από το Γυμνάσιο στην
Ελλάδα.

Φίλους έκανες εύκολα;

Ναι και αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω κάνει τόσους καλούς φίλους
εδώ. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι ελληνικής καταγωγής, γεννημένοι
στην Αυστραλία.
Η οικογένειά σου είναι ικανοποιημένη με την ποιότητα της ζωή στην Αυστραλία;

Ο πατέρας μου μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα ότι είναι ικανοποιημένος
από την ροή που έχει πάρει η ζωή του στην Αυστραλία. Μπορώ να πω ότι
είναι 100% εδώ, σε αντίθεση με την μητέρα μου που πιστεύω ότι ακόμα
ένα κομμάτι της ζει στην Ελλάδα. Την νοσταλγεί πολλές φορές την
Θεσσαλονίκη.

Θα επέστρεφες στην Ελλάδα τώρα για να μείνεις;

Όχι δεν θα μπορούσα πια να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα. Έχω αλλάξει
πολύ. Και να σκεφτεί κανείς ότι όταν πέρναγα τη φάση της
αναπροσαρμογής μου στην Αυστραλία δούλευα για να μπορέσω να γυρίσω
πίσω στην Ελλάδα (γέλια). Για τουρισμό, βέβαια, θα πηγαίνω…

Τα όνειρά σου για το μέλλον;

Το όνειρό μου πάντα ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής . Το προσπαθώ πολύ και
το κυνηγάω ακόμα πιο πολύ και δουλεύω πολύ σκληρά γι’ αυτό. Αυτήν την
περίοδο παίζω στην ομάδα της ΑΕΚ Waverley Wanderers FC. Επιπρόσθετα,
θα ήθελα πολύ να σπουδάσω και να γίνω αστυνομικός στο ανακριτικό
κομμάτι. Γνωρίζω ότι για να τα πετύχω θέλει πολύ αγώνα, θυσίες και
δουλειά… αλλά τίποτα δεν με σταματά γιατί έχω μάθει να μην τα παρατάω
ποτέ.

Και καταλήγοντας ο Αλέξης με την ωριμότητα μεγάλου ανθρώπου μας
υπογραμμίζει: «Αυτό που έχω να πω είναι οτι πολλές φορές οι δυσκολίες
που συναντάμε στην ζωή μας είναι απλώς δοκιμασίες για να δούμε πόσο
δυνατοί είμαστε, και ακόμα και όταν κάτι φαντάζει δύσκολο να θυμόμαστε
ότι δεν είναι ακατόρθωτο. Never give up».

neoskosmos.com