Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΣΑΜΟΣ: Τόπος να ΔΕΙΣ
και τόπος να ΖΕΙΣ!

(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)



Αθήνα

Το «λαγουδάκι» που βρίσκεται στο χάρτη, κουρνιασμένο στη γαλάζια αγκαλιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, με το κεφάλι του υψωμένο περήφανα -κατάντικρυ στα Μικρασιατικά παράλια- είναι η Σάμος.

Δεν είναι μόνο η γενέτειρα του μεγάλου φιλόσοφου και μαθηματικού Πυθαγόρα. Εκεί που κατά τη μυθολογία, γεννήθηκε η θεά Ήρα και τα ερείπια του «εκατόμπεδου» ναού της, μαρτυρούν μια μεγάλη πολυπολιτισμική ανάπτυξη. Ο τόπος που δημιουργήθηκε η «μητέρα των σηραγγών», το Ευπαλίνειο Όρυγμα. Το νησί με ένα από τα αρχαιότερα λιμάνια στη Μεσόγειο, από όπου οι καλοτάξιδες «Σάμαινες», ναυπηγημένες από σαμιακή τραχεία πεύκη, μετέφεραν κρασί σε μελανόμορφα αγγεία και αμφορείς, προς όλο τον τότε υπαρκτό κόσμο. 

Δεν είναι μόνο η πατρίδα του θεμελιωτή της ηλιοκεντρικής θεωρίας Αρίσταρχου και του φιλόσοφου Επίκουρου. Εκεί, που επέλεξαν να ζήσουν για μεγάλα διαστήματα, ο Αίσωπος και ο Ηρόδοτος. Του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, το νησί του… «μέλιτος» και των μεγάλων ερώτων, ο αγαπημένος προορισμός. Της μακράς ιστορικής διαδρομής και των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, της ένδειας και της προσφυγιάς, των μαχητών και των μαχόμενων. Των περιόδων  ακμής και παρακμής, της «ηγεμονίας» και της «Βουλής των Σαμίων», της ναυμαχίας στα στενά της Μυκάλης και της Ένωσης του νησιού με την Ελλάδα.

Είναι όλα αυτά και πολλά ακόμη. Το μοναδικό γεωφυσικό ανάγλυφο, με τους δύο ορεινούς όγκους του Κέρκη και του Καρβούνη να σκιάζουν με δασωμένες πλαγιές την απέραντη, λες και πλεγμένη σε βελονάκι, ακτογραμμή. Τα ορεινά μονοπάτια και οι σπηλιές. Τα ξωκλήσια και τα μοναστήρια, τα ξυλόγλυπτα τέμπλα και η θρησκευτική κατάνυξη. 

Ο κόπος και ο μόχθος των αμπελοκαλλιεργητών, σε αναβαθμίδες και πεζούλες, όπου φύεται και ωριμάζει το εκπληκτικό μικρόρωγο μοσχάτο σταφύλι. Ο τρύγος και το πατητήρι. Ο μούστος και η ζύμωση. Το «χρυσάφι» που ρέει στα ποτήρια, με την αδιαφιλονίκητη φρουτώδη γεύση-το σαμιώτικο κρασί της Ένωσης Οινοποιητικών Συνεταιρισμών Σάμου. Το ούζο και η «σούμα», οι ορχιδέες, το μέλι και το λάδι, το σαπούνι και τα βότανα, το τυρί, τα πήλινα και τα κεραμικά, τα υφαντά.

Τα νεοκλασικά κτίρια και η σύγχρονη δόμηση. Οι πόλεις και τα σκαρφαλωμένα σε αετοράχες, χωριά. Τα σύγχρονα τουριστικά θέρετρα, μα και η αυθεντικότητα των παραδόσεων  και των πανηγυριών. Η γαστρονομία με στοιχεία σύμμικτα και υλικά της γόνιμης σαμιακής γης που μετατρέπουν ένα απλό πιάτο, σε γευστική πανδαισία.

Το θαλασσινό τοπίο και τα κορφοβούνια. Η σύγχρονη μαρίνα στο Πυθαγόρειο και η ιστιοπλοία.  Τα τελευταία καρνάγια και τα ξύλινα σκαριά. Τα αλιευτικά σκάφη και οι καλές ψαριές. Οι εκδρομές και οι αποδράσεις. Οι απόμερες πανέμορφες μικρές παραλίες και οι πολύβουες. Η νυχτερινή ζωή μα και το ξημέρωμα, με θέα το υπέροχο φυσικό τοπίο. Η πυκνή βλάστηση και η έμβια ζωή. Τα ροζ φλαμίνγκο και τα σπάνια πουλιά. Το «χρυσό τσακάλι» και ο χαμαιλέοντας, τα φαράγγια μα και τα θαλασσινά περάσματα. Τα ρινοδέλφινα και οι μοναχικές φώκιες. Οι μικρές καθημερινές στιγμές στα πεζούλια των σπιτιών, το χαμόγελο και η ντοπιολαλιά, η φιλόξενη διάθεση των ανθρώπων. Τα μουσεία, η λαογραφία και τα εικαστικά δρώμενα.

Η Σάμος, δεν είναι μια ακόμη πόλη υποψήφια για «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» το 2021. Δεν είναι μόνο  το κοντινότερο προς την Τουρκία, ελληνικό νησί. Ο τόπος από όπου διαβαίνουν καθημερινά εκατοντάδες Σύριοι πρόσφυγες. Ξεχασμένη συχνά από την πολιτεία, αλλά τιμημένη από τους ανθρώπους της. Που προσδοκούν να της δώσουν μια θέση στο γεωπολιτικό και οικονομικοκοινωνικό γίγνεσθαι, που να της αναλογεί.

Στο μεταίχμιο δύσης και ανατολής, η Σάμος, αποτελεί μια δροσοσταλιά ελπίδας.  Κι έτσι καταγράφεται, σε ντοκουμενταρισμένο φιλμ που  εκπονεί με το συνεργείο του, ο  σκηνοθέτης και τηλεοπτικός παραγωγός Βασίλης Κατερινόπουλος -μέλος της EDN European Documentary Network, της  ida Documentary org-international documentary Association και του drtp Documentary and Reality television Production.

Μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, που περιλαμβάνουν τους κυριότερους άξονες ιστορικής, γεωφυσικής, τουριστικής και πολιτιστικής-πολιτισμικής ανάπτυξης του νησιού, το ντοκιμαντέρ με θέμα τη Σάμο, θα αποτελέσει την Ελληνική συμμετοχή για το 2015-2016 σε διεθνή φεστιβάλ ντοκιμαντέρ  της Ευρώπης και όχι μόνο. Σημειώνεται ότι, όπως έγινε πολλές φορές στο παρελθόν για άλλους τουριστικούς προορισμούς, αυτό αποτελεί συνήθως το έναυσμα για προώθηση και ανάπτυξη τουριστικών και άλλων δράσεων.

Κάτι που αξίζει σε αυτόν τον τόπο-να τον δεις ή να τον ζεις…!

(Στις φωτογραφίες του Αντ. Ιατρού, στιγμιότυπα από τη δραματοποιημένη αναπαράσταση της συγκομιδής του σαμιακού μοσχάτου σταφυλιού κατά τη διάρκεια  γυρισμάτων για το ντοκιμαντέρ, με τη συμμετοχή μελών του Χορευτικού Ομίλου Σάμου ΧΟΡ.Ο.Σ)

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία