 |
|
|  |  |  |  Έλληνες Γιατροί του Κόσμου: Είκοσι χρόνια αφοσίωση στον άνθρωπο
Aθήνα
Με τα έργα τους μιλούν απτά, κοιτάζοντας την ανθρώπινη δυστυχία στα μάτια και παίρνοντας θέση δράσης απέναντι σ’ αυτήν. Με την παρουσία τους, τα ακουστικά ή το νυστέρι τους, τα φάρμακα ή τα τρόφιμα που συλλέγουν δίνουν μαθήματα γραφής, ως μία σοβαρή Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ). Τους βρίσκεις στην Ελλάδα, γι' αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα- αλλοδαπούς και Έλληνες- αλλά και εκεί όπου πόλεμος ή φυσικές καταστροφές δοκιμάζουν ανθρώπινες ζωές και συνθήκες στοιχειώδους αξιοπρέπειας.
Οι Έλληνες Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ) δημιουργήθηκαν το 1990 και μολονότι συνιστούν αναπόσπαστο κομμάτι της διεθνούς ιατρικής, ανθρωπιστικής οργάνωσης με 16 γραφεία εκπροσώπησης, παραμένουν μία γνήσια ελληνική ΜΚΟ, με πάνω από 5.000 μέλη και τουλάχιστον 600 εθελοντές, διατηρώντας την οικονομική και διοικητική τους ανεξαρτησία. Πιστεύουν ότι η υγεία είναι δικαίωμα και όχι προνόμιο και ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ανθρωπιστική βοήθεια.
Μια επίσκεψη στην έδρα τους, στην Πλατεία Κουμουνδούρου στην Αθήνα, όπου βρίσκεται το Ανοιχτό Πολυατρείο με το φαρμακείο τους, ο ξενώνας και τα γραφεία τους, δίνει τη διάσταση της σταθερής και ακούραστης αποστολής των ΓτΚ που λειτουργούν απόλυτα εθελοντικά, χαρίζοντας από τον ελεύθερο χρόνο τους φροντίδα σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη. Εκεί διαπιστώνει κανείς έναν καλά οργανωμένο μηχανισμό που μπορεί να διαχειριστεί με ετοιμότητα, όχι μόνο επείγουσες ανάγκες σε περιόδους κρίσεων, αλλά και καθημερινά προβλήματα.
Το 95%, όπως μας λέει ο διευθυντής Νικήτας Κανάκης, των ανθρώπων που περιθάλπουν είναι πρόσφυγες και μετανάστες, που με την αύξησή τους έδωσαν ώθηση στην οργάνωση τα τελευταία χρόνια να επεκτείνει τα Πολυατρεία της στη Θεσσαλονίκη και στα Χανιά, για να δώσει ανακούφιση, μέσα σε μία δεκαετία, σε περισσότερους από 140.000 ασθενείς στην Ελλάδα, με ένα μέσο όρο σήμερα ιατροφαρμακευτικής υποστήριξης σε πάνω από 16.000 άτομα το χρόνο.
Για τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων υπάρχει και ένα σχεδόν πλήρες φαρμακείο που εφοδιάζεται στο μεγαλύτερο βαθμό από τους απλούς πολίτες, συγγενείς αρρώστων που έφυγαν από τη ζωή και δεν θέλουν να πετάξουν τα φάρμακα στα σκουπίδια. Στον ξενώνα που λειτουργεί στους επάνω δύο ορόφους οι φιλοξενούμενοι αυτή τη στιγμή είναι 47, άνδρες στον πρώτο και οικογένειες ή γυναίκες με μικρά παιδιά, χωρισμένοι σε δύο πτέρυγες στο δεύτερο.
«Αυτό το μωρό γεννήθηκε εδώ», μας λέει ο κ. Κανάκης, αντικρίζοντας την 32χρονη Αφγανή Ζάχρα με το μωρό της στην αγκαλιά στο διάδρομο του ξενώνα. Είναι εκεί με τον άνδρα της εδώ και οκτώ περίπου μήνες. Ο μέσος όρος διαμονής συνήθως ανέρχεται σε 4 με 7 μήνες.
Από το 1999 που ιδρύθηκε στην Πεντέλη το Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων Κούρδων και ο ξενώνας αργότερα, έχουν φιλοξενηθεί μέχρι σήμερα περίπου 9.770 άτομα με παροχές στέγης, τροφής και νομικής και κοινωνικής υποστήριξης, μας εξηγεί η κοινωνική λειτουργός Νάνσυ Ρετινιώτη.
Τους ΓτΚ τους βρίσκουμε να δραστηριοποιούνται στις περισσότερες πύλες εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα: Λέρο, Μυτιλήνη, Ελαφόνησο, Κω, Χανιά, Πάτμο, Πάτρα, Σούνιο και Κάρυστο. Είναι εκεί για να καταγράψουν τα προβλήματα και να περιθάλψουν τους ανθρώπους που συνήθως φθάνουν εξαθλιωμένοι.
Έξω από την έδρα τους βλέπουμε τις ιατρικές κινητές μονάδες της οργάνωσης. Η μία είναι παιδο-οδοντιατρική- οφθαλμολογική, η δεύτερη είναι Μονάδα Ενημέρωσης για εφήβους (e-Κιβωτός), ενώ μία άλλη, βασισμένη στο πρόγραμμα «Ναι στη ζωή- Δρόμοι της Αθήνας» προσφέρει στην Ομόνοια ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη εξαρτημένων ατόμων. Aξιο λόγου, επίσης, είναι και το 5ετές πρόγραμμα εμβολιασμών και παροχής πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε πληθυσμούς Ρομά σε 4 καταυλισμούς (Ασπρόπυργο, Λιόσια, Αγ. Παρασκευή και Δραπετσώνα), το οποίο επεκτάθηκε και στη Βόρεια Ελλάδα.
Σε τι να αναφερθεί κανείς, γυρίζοντας πίσω σε μία εικοσαετία γεμάτη «παγκόσμιο παρόν» των Γιατρών του Κόσμου στην απόγνωση; Στους πολέμους που διαμέλισαν χώρες σκίζοντας χάρτες στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στους αμείλικτους σεισμούς και στα τσουνάμια της Ασίας, στους αριθμούς των τραυματιών, των άστεγων, των ορφανών παιδιών που περιέθαλψαν;
Βοσνία, Κόσοβο, Γκράνιτσα, Μαυροβούνιο, Πρίστινα, Αλβανία, Γεωργία, Παλαιστίνη, Λωρίδα της Γάζας, Δυτική Σαχάρα, Αφγανιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Αλγερία, Λίβανος, Καμερούν, Σομαλία, Αιθιοπία- Ερυθραία, Ακτή Ελεφαντοστούν, Ιράκ, Κουρδιστάν, Βαγδάτη, Σουδάν- Νταρφούρ, Ινδία, Σρι Λάνκα, Ονδούρα Σουμάτρα. Είκοσι χρόνια παρουσίας- με βάση, όπως δηλώνουν, τις αρχές της ανεξαρτησίας, της ουδετερότητας και της αμεροληψίας- στην αγωνία των ανθρώπων με προγράμματα περίθαλψης, επισιτισμού, στήριξη ή ανοικοδόμηση νοσοκομείων, εμβολιασμών.
Πιο πρόσφατη, πριν από περίπου ένα χρόνο, η άμεση παρουσία τους, 5 μέρες μετά τον τρομακτικό σεισμό στην Αϊτή, όπου παρέμειναν χωρίς στήριξη από κανέναν επίσημο κρατικό ή μη φορέα επί πέντε μήνες, χάρη στο υστέρημα των Ελλήνων πολιτών και δεκάδων εθελοντών τους, που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους εκεί.
Ακρογωνιαίος λίθος για τους πόρους της οργάνωσης είναι, όπως μας λέει ο κ. Κανάκης, οι συνδρομές και οι δωρεές μελών, δωρητών και υποστηριχτών της οργάνωσης, που ανήλθαν πέρσι σε 620.000 ευρώ. Σημαντικό μερίδιο έχουν οι χορηγίες εταιρειών και ιδρυμάτων καθώς και τα ταμεία της ΕΕ, κρατικών και διεθνών οργανισμών. Διατηρώντας αυστηρά το μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα οι ΓτΚ με δική τους απόφαση υπόκεινται, κάθε χρόνο, σε έλεγχο ορκωτών λογιστών και δημοσιοποιούν τη διαχείριση των πόρων τους. Από εκεί διαφαίνεται ότι συνολικά διατέθηκαν σε προγράμματα 1,3 εκ. ευρώ.
Σε τόσο δύσκολους καιρούς, μας λέει ο κ. Κανάκης, το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια, δεν είναι πλέον ούτε αυτονόητο, ούτε προφανές, ούτε αυταπόδεικτο. Αυτό ακριβώς το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα έχουμε υποχρέωση γιατροί και νοσηλευτές, να υπερασπιστούμε. Όχι μόνο με τη δράση και τη φυσική μας παρουσία αλλά και δυναμώνοντας τη φωνή μας και οπλίζοντας τις προσπάθειές μας με τα απαραίτητα ερευνητικά και θεωρητικά εφόδια. Γιατί «ταπεινοι και καταφρονεμένοι, δικαιούνται ίδιο ενδιαφέρον, αντίστοιχη φροντίδα, ισότιμη μέριμνα. Αυτή είναι πέρα από την καθημερινή μας δράση, η νέα πρόκληση για την οργάνωσή μας».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
