Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Το χρονικό μεταμόσχευσης καρδιάς ενός 55χρονου

«Ο Θάνατος νικιέται μόνο με ζωή»



Θεσσαλονίκη

 «Ο θάνατος νικιέται μόνο με ζωή. Και τη ζωή μπορεί να τη δώσει η
μάνα, αλλά και ένας δωρητής οργάνων». Με τις παραπάνω φράσεις ο
55χρονος Πέτρος Καλοκύρης άρχισε να αφηγείται στο κοινό την περιπέτεια
υγείας που έζησε σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια, εξαιτίας ενός σοβαρού
καρδιολογικού προβλήματος. Προτού υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς
δεν μπορούσε σχεδόν να περπατήσει. Περίμενε, όπως χιλιάδες ασθενείς,
μήνες ατελείωτους στη λίστα αναμονής και τελικά ήταν από τους
τυχερούς. Εδώ και τρία χρόνια ζει με την καρδιά ενός 27χρονου δότη και
η ζωή του άλλαξε. Μετακινείται με ποδήλατο, ζει ευτυχισμένος με την
οικογένειά του, μεταξύ άλλων είναι αντιπρόεδρος του Συλλόγου
Μεταμόσχευσης Καρδιάς και Φίλων της Μεταμόσχευσης «ΣυνεχίΖΩ», και
πρόεδρος πολιτιστικού φορέα (υπεύθυνος για τις εκδόσεις), ενώ
παρουσίασε και στη Θεσσαλονίκη το βιβλίο του με τίτλο: «Η ιστορία της
καρδιάς μου, το χρονικό μιας μεταμόσχευσης».

Ο 55χρονος συγγραφέας αποκαλύπτει με κάθε λεπτομέρεια τη
συγκλονιστική εμπειρία που έζησε, περιμένοντας στη λίστα αναμονής
μεταμοσχεύσεων, το «ταξίδι» που έκανε προς τη «νέα ζωή» και την
ευτυχία, μέσα από πολύ δύσκολους δρόμους, όπως λέει χαρακτηριστικά,
και καταλήγοντας περιγράφει πως βίωσε την ευτυχία στα 52 του χρόνια,
όταν υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς, με δότη το 27χρονο παλικάρι.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε στη διάρκεια εκδήλωσης (με ανοιχτή συζήτηση
για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων), που πραγματοποιήθηκε
στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη. Την εκδήλωση διοργάνωσε ο Δήμος
Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων
(γραφείο Β. Ελλάδας) και τις εκδόσεις «Εύμαρος».

Ομιλητές ήταν ο αντιπρόεδρος του Ε.Ο.Μ, Δημήτρης Γάκης, η
συντονίστρια μεταμοσχεύσεων Βόρειας Ελλάδας, Δήμητρα Ζαχαρούδη και ο
συγγραφέας - δημοσιογράφος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης.

Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Νίκος Ασλανίδης, ενώ
χαιρετισμό απηύθυναν ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου
Θεσσαλονίκης, Σπύρος Πέγκας.

Σύμφωνα με στοιχεία του Συλλόγου Μεταμόσχευσης Καρδιάς και Φίλων
της Μεταμόσχευσης «ΣυνεχίΖΩ», η κατάσταση τα τελευταία χρόνια στην
Ελλάδα, στο μέτωπο των μεταμοσχεύσεων, παραμένει στάσιμη και όπως
ανέφερε ο κ. Καλοκύρης ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι η χώρα
μας καταλαμβάνει την προτελευταία θέση στην Ευρώπη ( με τελευταία τη
Βουλγαρία) στη δωρεά οργάνων.

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα κατέχει την προτελευταία θέση σε αριθμό
δυνητικών δοτών (με 6,3 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού) τη στιγμή που
όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 16 δότες. Πρώτη κατατάσσεται η
Ισπανία, με 38,8 δότες, ακολουθούν η Πορτογαλία με 31 δότες, το Βέλγιο
με 26,4 δότες, η Αυστρία με 23,3 δότες και η Τσεχία με 18.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία