 |
|
| Αρθρο
---------
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
-------------------------------------
Καλοί και κακοί θάνατοι
Πιθανολογώ οτι συμφωνούμε πως δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος στον
Πλανήτη που να πανηγυρίζει απο τη χαρά του για τους θανάτους
Παλαιστινίων απο τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τού Ισραήλ στη Λωρίδα
τής Γάζας.
Ιδιαίτερα οι εικόνες εκείνες που μεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ , και που
δείχνουν παιδιά πλημμυρισμένα στο αίμα,προκαλούν σίγουρα
αποτροπιασμό.Ειναι σαφές οτι οι Παλαιστίνιοι δεινοπαθούν και ως εκ
τούτου αξίζουν την συμπάθεια και την με κάθε τρόπο και μέσο υλική-και
όχι μόνο-συμπαράστασή μας.
Ισχύουν,ομως, τα ίδια συναισθήματα και για τα παιδιά που σκοτώνονται
στο έδαφος τού Ισραήλ απο τους πυραυλους που εκτοξευονται στα τυφλά
απο το έδαφος τής Γάζας ή απο τον Νότιο Λίβανο?Αν είμαστε ειλικρινείς
η απάντηση ειναι "όχι".
Για ορισμένους κάποιοι θάνατοι ειναι "απαράδεκτοι" και
"εξοργιστικοί",και κάποιοι άλλοι ούτε το ενα ούτε το άλλο.
Πόσες φορές τα ΜΜΕ μετέδωσαν έκτακτες ανταποκρίσεις,αναλυτικά ρεπορτάζ
και φρικαλέες εικόνες,για τα παιδιά που δολοφονούνται στο Ισραήλ?
Πόσες φορές έγιναν πορείες και διαδηλώσεις ανά τον Κόσμο για τις
δολοφονίες αυτές?Χωρίς αμφισβήτηση ,ποτέ.
Φοβάμαι οτι κάποιοι δεν διαμαρτύρονται απο την επιθυμία τους να
συμπαρασταθούν στους Παλαιστίνιους.Κάτι τέτοιο θα ηταν θεμιτό,λογικό
και ανθρώπινο.Διαμαρτύρονται ,νομίζω,γιατί εχουν να κάνουν με το
Ισραήλ.Αν δεν ηταν το "Παλαιστινιακό" θα ανακάλυπταν μιά άλλη πρόφαση
για να κατηγορήσουν τούς Εβραίους "για όλα τα δεινά τής Οικουμένης".
Να πάμε πίσω,στην Ιστορία.Πάντα,οι αντισιωνιστές και αντισημίτες κάθε
εποχής,κάτι "έβρισκαν" για να βγάλουν το μίσος τους για τους
Εβραίους.Με πλέον ακραία περίπτωση το Ολοκαυτωμα.Δεν ειναι τυχαίο
άλλωστε οτι εκείνοι που πρώτοι και καλύτεροι αρνούνται το Ολοκαυτωμα
ειναι οι σημερινοί πολιτικοί απόγονοι τού Χίτλερ...
Να το πούμε διαφορετικά.Οσο συνεχίζουν να πέφτουν πύραυλοι στο Ισραήλ
η ειρήνη και η συμφιλίωση θα ειναι άπιαστα όνειρα.
Το ζητούμενο στην περίπτωσή μας ειναι να μπορέσουν οι Παλαιστίνιοι να
αποκτήσουν το δικό τους Κράτος,αλλά υπο μία προϋπόθεση.Οτι θα ειναι
ασφαλές και το Ισραήλ.
Να κάνουμε κι εδώ χρήση τής λογικής.Ποιό Κράτος θα δεχόταν να εχει
δίπλα στα σύνορά του ανθρώπους που θα πετούσαν στο εσωτερικό του,κάθε
λίγο και λιγάκι,πυραυλους και δεν θα διαμαρτύρονταν?Και ποιό Κράτος θα
αρκούνταν στις διαμαρτυρίες και δεν θα προσπαθούσε να εξαλείψει αυτή
τη μόνιμη απειλή για την ασφάλειά του?
Η ίδια αυτή λογική λέει οτι δεν θα υπάρξει ειρήνη στη Μέση Ανατολή όσο
κάποιοι επιβουλευονται το Ισραήλ και θέλουν να το αφανήσουν.
Κι αυτοί που σήμερα χειροκρατούν για τους πυραυλους και διαμαρτύρονται
(μόνον) για τους βομβαρδισμούς,θα πρέπει να ξέρουν οτι τελικά με τη
στάση τους κάνουν κακό αποκλειστικά και μόνο στους Παλαιστίνιους,τούς
οποίους κατά τα λοιπά υποτίθεται οτι υπερασπίζονται.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
