 |
|
|  Διαβάστε αναλυτικά
ΨΑΧΝΕΤΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ?ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
ΒΙΕΝΝΗ.-(Παρ.Ωρα 7.25μμ/Μεταδίδει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥΔΗΣ)
Σε αναζήτηση προσωπικού από την Ελλάδα, στον τομέα της γαστρονομίας, βρίσκονται επιχειρηματίες του κλάδου, της, γνωστής από τα θέρετρά της, περιοχής «Σάλτσκαμεργκουτ» των αυστριακών ομόσπονδων κρατιδίων της ’νω Αυστρίας και του Σάλτσμπουργκ, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα των αυστριακών εφημερίδων «Ομπερεστεράιχισε Νάχριχτεν» και «Χόιτε», με τους χαρακτηριστικούς τίτλους «Εστιάτορες αναζητούν προσωπικό στην Ελλάδα» και «Συρτάκι στη λίμνη Βόλφγκανγκζεε-Η ιδιοκτήτρια του Ρεσλ (παραδοσιακό ξενοδοχείο) θέλει Έλληνες σερβιτόρους», αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο διευθυντής του παραδοσιακού ξενοδοχείου «Βάισες Ρεσλ», το οποίο έγινε διεθνώς γνωστό από την ομότιτλη οπερέτα του Ραλφ Μπενάτσκι, ο Χέλμουτ Πέτερ και η επικεφαλής της υπηρεσίας Αγοράς Εργασίας της περιοχής, Ζακλίν Μπάγιερ, πρόκειται να μεταβούν το Νοέμβριο στην Ελλάδα, για να προσελκύσουν νέους Έλληνες εργαζόμενους του κλάδου, για απασχόλησή τους σε επιχειρήσεις γαστρονομίας του Σάλτσκαμεργκουτ.
Όπως σημειώνεται σχετικά, έχει γίνει η προεργασία για δύο εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Κρήτη, όπου οι δυο τους θα συναντήσουν υποψήφιους που θα ήθελαν να εργαστούν σε επιχειρήσεις της περιοχής -- στην οποία καταγράφονται μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες -- και για το σκοπό αυτό έχει γυριστεί και σχετική ταινία.
Στην αγορά εργασίας της περιοχής υπάρχει πρόβλημα δομών, καθώς το 30% όλων των κενών θέσεων εργασίας, αφορά τη γαστρονομία και τον τουρισμό και ειδικότερα υπάρχει έλλειψη σε νέους ανθρώπους και ακόμη, σε ό,τι αφορά μαθητευόμενους σερβιτόρους ή μαγείρους, η προσφορά κενών θέσεων είναι πολλαπλάσια από τον αριθμό των ενδιαφερομένων.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι καινούριο, και μάλιστα εδώ και χρόνια οι τοπικοί επιχειρηματίες προσπαθούν να καλύψουν τα κενά με εργαζομένους από την πρώην Ανατολική Γερμανία, ωστόσο πολλοί από αυτούς τους υποψήφιους επέλεξαν τελικά να εργαστούν στο Τιρόλο, όπου οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι πιο συμφέρουσες.
Οι παράγοντες της περιοχής στρέφονται τώρα στην Ελλάδα, ύστερα από πρωτοβουλία της ίδιας της Ζακλίν Μπάγιερ, η οποία επισημαίνει πως η Ελλάδα είναι πολύ αναπτυγμένη τουριστικά και πολλοί νέοι μιλούν τη γερμανική γλώσσα, κάτι που είναι βέβαια προϋπόθεση για να γίνει αποδεκτός ο υποψήφιος ο οποίος θα θελήσει να εργαστεί στο Σάλτσκαμεργκουτ.
Σύμφωνα με στοιχεία που ανακοινώθηκαν αρχές της εβδομάδας στη Βιέννη, ο αριθμός των Ελλήνων που αναζητούν εργασία στην Αυστρία παρουσιάζει αύξηση και συγκεκριμένα ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 37% μέσα σε ένα χρόνο, από τον Ιούλιο του 2011 μέχρι τον αντίστοιχο μήνα φέτος.
Πρώτος σε αύξηση, στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα, είναι ο αριθμός των Πορτογάλων που αναζητούν εργασία στην Αυστρία και σε ποσοστό 50%, ενώ ακολουθούν οι Έλληνες (37 %) και οι Ισπανοί (20%).
Βέβαια, σε απόλυτους αριθμούς, ο αριθμός των Ελλήνων που βρίσκονται επίσημα στην Αυστρία σε αναζήτηση εργασίας, είναι αρκετά μικρός και ανέρχεται σε 156, ο αντίστοιχος των Ισπανών είναι 140 και των Πορτογάλων 120.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
