 |
|
|  Kυριακή 31/12
Γυναίκα αγόρασε το σπίτι όπου η μητέρα της δούλευε ως οικιακή βοηθός
για 43 χρόνια....
NYT,protothema.gr
Όταν η Nichol Naranjo ήταν μικρή, συχνά συνόδευε τη μαμά της, Margaret
Gaxiola, στα σπίτια που καθάριζε για να βγάζει τα προς το ζην. Υπήρχε
όμως ένα σπίτι που είχε ξεχωρίσει, μια τεράστια, πολυτελή κατοικία στο
Νέο Μεξικό ,όπου ενώ η μητέρα της δούλευε, εκείνη καθόταν στο γραφείο
και ονειρευόταν την επιχείρηση που θα δημιουργούσε όταν θα μεγάλωνε.
Μάλλον όμως δεν θα μπορούσε ούτε να ονειρευτεί, εκείνη την περίοδο που
ζούσε σε ένα πολύ μικρότερο και φτωχικό σπίτι με τους δικούς της, ότι
αυτή την ακριβή κατοικία θα την έκανε δική της.
Η Gaxiola εργάστηκε συνολικά για 43 χρόνια ως οικιακή βοηθός σε εκείνο
το σπίτι, που στο παρελθόν ανήκε στην Pam Key-Linden, μια γυναίκα που
λάτρευε την τέχνη και τα ταξίδια. Στην αρχή οι δύο γυναίκες είχαν
τυπική, επαγγελματική σχέση, η οποία ωστόσο με την πάροδο των χρόνων
έγινε πιο στενή, με την Key-Linden, μάλιστα, να φέρνει από τα ταξίδια
της δώρα στα παιδιά τής οικιακής βοηθού της.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, εργοδότρια και εργαζόμενη έζησαν επώδυνα
διαζύγια και θανάτους αγαπημένων, γεγονότα που τις έφεραν ακόμα πιο
κοντά – είναι χαρακτηριστικό ότι η Gaxiola και τα παιδιά της ήταν
καλεσμένοι στο δεύτερο γάμο της Key-Linden. Και όταν η μεγαλύτερη
αδερφή της Nichol έμεινε έγκυος, η Key-Linden προσφέρθηκε να
διοργανώσει ένα πάρτι για την υποδοχή του μωρού στο δικό της σπίτι.
«Η Pam έγινε οικογένειά μας» είπε, συνοπτικά, η Nichol σε ένα άρθρο
των New York Times που αφηγείται την ιστορία τους.
Μετά το θάνατο της Key-Linden, η Gaxiola συνέχισε να το καθαρίζει,
μέχρι που έναν χρόνο μετά, πέθανε και ο δεύτερος σύζυγος της
ιδιοκτήτριάς του. Όταν κλήθηκε να το αποχαιρετήσει, ένιωσε σαν να
εγκαταλείπει ένα δικό της σπίτι.
Στο μεταξύ, η Naranjo είχε παντρευτεί και δημιουργήσει τη δική της
οικογένεια. Η εμπειρία της από το σπίτι της Key-Linden τής είχε
εμπνεύσει το πάθος για το design και είχε αρχίσει να μοιράζεται online
τη δουλειά της. Όταν η μητέρα της τής είπε ότι οι κληρονόμοι της
εργοδότριάς της σκόπευαν να πουλήσουν το σπίτι, χωρίς δισταγμό
επικοινώνησε μαζί τους και ζήτησε να το αγοράσει, μαζί με το
περιεχόμενό του. «Ανέκαθεν ένιωθα ότι θα κατέληγα εδώ μια μέρα» λέει.
Είναι δύσκολο να αλλάξει διακόσμηση σε ένα χώρο με τόσες αναμνήσεις,
αλλά έχει προχωρήσει σε κάποιες αλλαγές στο εσωτερικό του – για
παράδειγμα, στην αποκάλυψη του αρχικού ξύλινου δαπέδου. Ωστόσο,
γνωρίζει ότι κάποια αντικείμενα δεν θα βγουν ποτέ από εκεί μέσα. Όπως
το γραφείο όπου, ως παιδί, ονειρευόταν ένα μέλλον το οποίο έγινε
τελικά πραγματικότητα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
