 |
|
|  Τρίτη 29/8
Δικαιοσύνη με καθυστέρηση...
Ποινές κάθειρξης σε βάρος 7 πρώην στρατιωτικών για τη δολοφονία του μουσικού Βίκτορ Χάρα, στη Χιλή το 1973 απο την Χούντα Πινοτσέτ
AΠΕ-ΜΠΕ
Το ανώτατο δικαστήριο της Χιλής επέβαλε χθες Δευτέρα ποινές κάθειρξης σε βάρος επτά πρώην στρατιωτικών για τη δολοφονία, το 1973, του δημοφιλούς λαϊκού τραγουδιστή Βίκτορ Χάρα, την επομένη του στρατιωτικού πραξικοπήματος στο οποίο είχε προχωρήσει ο Αουγούστο Πινοτσέτ.
Ηλικιών μεταξύ 73 και 85 ετών, ελεύθεροι ως αυτή την αμετάκλητη καταδίκη τους, οι επτά πρώην στρατιωτικοί θα εκτίσουν ποινές διάρκειας 8 ως και 25 ετών κάθειρξης.
Ο Βίκτορ Χάρα ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής και φλογερός υποστηρικτής του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο οποίος εξελέγη το 1970 και ανατράπηκε με το στρατιωτικό πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973, το οποίο υποστηρίχθηκε από τη CIA.
Το πτώμα του βρέθηκε μερικές ημέρες αργότερα, με τραύματα από 44 σφαίρες. Ήταν 40 ετών.
Ο συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής συνελήφθη και οδηγήθηκε, μαζί με άλλους 5.000 πολιτικούς κρατούμενους, στο στάδιο του Σαντιάγο, που σήμερα φέρει το όνομά του. Εκεί ανακρίθηκε, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Μεταξύ άλλων, του έσπασαν τα δάχτυλα.
Το πτώμα συγκρατούμενού του, του Λιτρέ Κιρόγκα, 33 ετών, διευθυντή του συστήματος φυλακών και επίσης μέλους του ΚΚ Χιλής, βρέθηκε με σημάδια από βασανιστήρια κοντά σε αυτό του Βίκτορ Χάρα και άλλων τριών πολιτικών κρατούμενων σε εκταφή που διατάχθηκε να γίνει το 2009.
Ο Βίκτορ Χάρα κατόπιν κηδεύτηκε σε επίσημη τελετή στην οποία συγκεντρώθηκαν χιλιάδες Χιλιανοί, ανάμεσά τους η τότε πρόεδρος Μισέλ Μπατσελέτ.
Τροβαδούρος της ειρήνης, οι στίχοι του οποίου μίλαγαν για αγάπη, διαμαρτυρία και κοινωνική δικαιοσύνη, ο Βίκτορ Χάρα υπήρξε εμβληματική μορφή της λατινοαμερικάνικης λαϊκής μουσικής, με τραγούδια όπως το El derecho de vivir en paz («Το δικαίωμα να ζεις ειρηνικά»).
Ενέπνευσε μουσικούς όπως το συγκρότημα U2 και ο Μπομπ Ντίλαν. Κατά τη διάρκεια συναυλίας του το 2013 στο Σαντιάγο, ο Μπρους Σπρίνγκστιν του απέτισε φόρο τιμής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
