 |
|
|  Παρασκευή 18/8
Γιατί ο Μπιλ Γκέιτς κήρυξε πόλεμο στα... κουνούπια
newmoney.gr
«Σε σύγκριση με ένα δάγκωμα καρχαρία, ένα τσίμπημα κουνουπιού φαίνεται αρκετά ήπιο. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι φοβάμαι πολύ περισσότερο ένα μικροσκοπικό κουνούπι παρά ένα μεγάλο λευκό καρχαρία. Και ο φόβος μου στηρίζεται στα δεδομένα. Τα κουνούπια και οι ασθένειες που μεταφέρουν σκοτώνουν περισσότερους ανθρώπους σε μια μέρα από όσους ανθρώπους σκοτώνουν οι καρχαρίες σε 100 χρόνια».
Αυτή είναι η εισαγωγή ενημερωτικού σημειώματος που ο μεγιστάνας Μπιλ Γκέιτς απέστειλε στην ομάδα «Gates notes, The Insider Edition», μία ομάδα με εκατομμύρια μέλη από όλο τον κόσμο, που ενημερώνονται για τα θέματα που απασχολούν έναν από τους πιο πλούσιους και επιδραστικούς ανθρώπους του κόσμου.
Στο τελευταίο αυτό σημείωμα, ο Μπιλ Γκέιτς επαναφέρει τη συζήτηση σε ένα από τα «αγαπημένα» του θέματα: τα κουνούπια, τα οποία χαρακτηρίζει ως «τα πιο φονικά πλάσματα στον πλανήτη».
«Κάθε χρόνο, μου αρέσει να εφιστώ την προσοχή στο πιο θανατηφόρο πλάσμα του κόσμου – μαζί με την απίστευτη επιστήμη και την καινοτομία που κινητοποιείται για να νικήσει τις ασθένειες που εξαπλώνει» συνεχίζει το σημείωμα. «Αυτή την εβδομάδα, μοιράζομαι ιστορίες στο blog μου σχετικά με τους ανθρώπους που ηγούνται αυτού του αγώνα, τα σημεία στα οποία επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους, την τεχνολογία που χρησιμοποιούν (και δημιουργούν από την αρχή) για να έχουν αντίκτυπο και τα εμπόδια που υπάρχουν ακόμα στο δρόμο».
Στη συνέχεια, ο Μπιλ Γκέιτς παρουσιάζει τέσσερις τελευταίες προσπάθειες που επιστρατεύονται στη μάχη κατά των κουνουπιών.
Η ολλανδική εταιρεία DSM-Firmenich είναι ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές γεύσεων και αρωμάτων στον κόσμο. Τώρα, μελετά το ενδεχόμενο να εμπλουτίσει συγκεκριμένα προϊόντα με μυρωδιές που απωθούν τα κουνούπια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
