Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Δευτέρα 24/4

...γεμάτα τα νεκροτομεία

Η απόλυτη φρίκη στα νοσοκομεία τού Σουδάν



AFP,zougla.gr

Το Σάββατο ο Ιμπραχίμ Μοχάμεντ είδε ότι αυτός που βρισκόταν στο διπλανό του κρεβάτι στο νοσοκομείο είχε πεθάνει. Τρεις μέρες μετά κι ενώ παρέμενε στο νοσοκομείο παρά την πνιγηρή μυρωδιά από την σήψη του νεκρού δίπλα του, αναγκάστηκε να φύγει για να γλιτώσει από τις σφαίρες. Στο Χαρτούμ, την πρωτεύουσα του Σουδάν, η μάχη για την εξουσία μεταξύ δύο στρατηγών ήρθε να αποτελειώσει το σύστημα υγείας που είχε ήδη γονατίσει από τους πολέμους και τις διεθνείς κυρώσεις που συγκλονίζουν τη χώρα για δεκαετίες. Ύστερα από πάνω από μια εβδομάδα ανοιχτού πολέμου στην καρδιά της σουδανικής πρωτεύουσας με τους πάνω από 5 εκατομμύρια κατοίκους, ασθενείς και γιατροί περιγράφουν την απόλυτη φρίκη. Ο 62χρονος Μοχάμεντ Ιμπραχίμ επισκέπτεται τακτικά τον 25χρονο γιο του Ιμπραχίμ στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται για λευχαιμία. Στις 15 Απριλίου ο εφιάλτης του πήρε εντελώς άλλη τροπή. Ο διπλανός του γιου του πέθανε, "αλλά το σώμα του έμεινε εκεί εξαιτίας των μαχών", διηγείται ο εξηντάχρονος στο AFP. Για τον γιατρό Ατίγια Αμπντάλα, γενικό γραμματέα του ιατρικού σωματείου, οι σκηνές αυτού του είδους δεν είναι πια κάτι το σπάνιο στο Σουδάν εν μέσω του χάους που επικρατεί: "πτώματα σε αποσύνθεση παραμένουν στα δωμάτια νοσοκομείων" επειδή δεν είναι δυνατό να μεταφερθούν κάπου αλλού. "Τα νεκροτομεία είναι γεμάτα, πτώματα βρίσκονται σκόρπια στους δρόμους, ακόμη και τα νοσοκομεία στα οποία διακομίζονται οι τραυματίες μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναγκαστούν να σταματήσουν κάθε δραστηριότητα", λέει, εξαντλημένος. Διότι παντού στην πόλη, τα διασταυρούμενα πυρά δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε γιατρούς, ασθενείς, ούτε νοσοκομεία. Ο Μοχάμεντ Ιμπραχίμ ήταν αναγκασμένος να κάνει μια δύσκολη επιλογή: "είτε θα έμεναν (στο νοσοκομείο) υπομένοντας τη μυρωδιά της σήψης, είτε θα έβγαιναν αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να τους πυροβολήσουν". Όμως αφού πέρασαν τρεις μέρες χωρίς τροφή και νερό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα στο νοσοκομείο, "μας είπαν να φύγουμε επειδή γίνονταν μάχες και το νοσοκομείο επλήγη από πυρά". Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) καταμέτρησε χθες, Κυριακή, "οκτώ νεκρούς και δύο τραυματίες" ανάμεσα στο υγειονομικό προσωπικό. Συνολικά, σύμφωνα με το σωματείο ιατρών, 13 νοσοκομεία βομβαρδίστηκαν και 19 αναγκάστηκαν να κλείσουν - ελλείψει υλικού ή επειδή επιτάχθηκαν από τους πολεμιστές. "Υποχρεωνόμαστε να διώχνουμε ασθενείς επειδή κινδυνεύουν να πυροβοληθούν και να πεθάνουν αν παραμείνουν", λέει ο γιατρός Αμπντάλα.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία