 |
|
|  Παρασκευή 23/12
Νοσοκόμα περιγράφει τι κάνουν οι άνθρωποι πριν πεθάνουν
AΠΕ-ΜΠΕ,protothema.gr,zougla.gr
Το να εργάζεται κάποιος στον τομέα της υγείας είναι αδιαμφισβήτητα μια εργασία που μπορεί να προκαλέσει μεγάλες συγκινήσεις και συγκλονιστικές στιγμές. Η Αμερικανίδα νοσηλεύτρια από το Λος Άντζελες, Julie McFadden, σε βίντεο που ανεβάζει στον λογαριασμό της στο TikTok περιγράφει πώς περνούν οι άνθρωποι που φροντίζει τις τελευταίες μέρες της ζωής τους.
Οπως είπε, η φροντίδα των ανθρώπων στις τελευταίες τους στιγμές μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά έχει και κάποιες φάσεις που μπορεί να εκπλήξουν τον άνθρωπο που τις βιώνει.
Η McFadden είπε ότι έχει παρατηρήσει κάτι που συμβαίνει συνήθως ένα μήνα πριν πεθάνουν οι ασθενείς.
«Οι άνθρωποι έναν μήνα πριν πεθάνουν αρχίζουν να μιλούν σε νεκρούς συγγενείς, σε νεκρούς αγαπημένους, σε νεκρά κατοικίδια. Βλέπουν ανθρώπους, μιλούν με ανθρώπους, αγγέλους, ανάλογα με τη θρησκεία τους, τον Ιησού».
Η Julie πρόσθεσε ότι αυτό συμβαίνει τόσο συχνά που «δεν το θεωρεί καν αξιοπερίεργο».
Ένα άλλο πράγμα που σημειώνει είναι ότι προς το τέλος ακόμα και αν οι άνθρωποι φαίνονται πολύ πολύ άρρωστοι και αδύναμοι «ξαφνικά θα πάρουν μια έκρηξη ενέργειας, θα περάσουν πραγματικά καλές μέρες και μετά θα πεθάνουν ξαφνικά».
Η νοσηλεύτρια είπε επίσης ότι ένα άλλο «τρελό» πράγμα που έχει δει, είναι οι άνθρωποι να σου λένε πότε θα πεθάνουν.
Η νοσοκόμα εξήγησε ότι αρκετά συχνά, οι ασθενείς λένε: «Απόψε είναι η νύχτα που θα πεθάνω. Οι νοσηλευτές συχνά γελούν μαζί τους, καθώς οι ασθενείς αυτοί δεν φαίνεται να πεθαίνουν. Μετά όμως πεθαίνουν. Βασικά, απλά επιλέγουν πότε θα πεθάνουν. Αυτό δεν συμβαίνει συχνά, αλλά σίγουρα το έχω δει πέντε – έξι φορες».
Η Julie θυμήθηκε και μία εμπιερία της που τη βίωσε σαν θαύμα. Ηταν πλάι σε έναν ετοιμοθάνατο και τελικά το επόμενο πρωί «περπατούσε, μιλούσε και έτρωγε». «Έζησε για άλλους τρεις μήνες και ένιωσα πως ήμουν μάρτυρας ενός θαύματος βλέποντας αυτό να συμβαίνει», είπε.
Είπε επίσης ότι ένα άλλο σημάδι ότι κάποιος πρόκειται να πεθάνει, είναι το «βλέμμα θανάτου». Ο όρος, τον οποίο επινόησε η ίδια αναφέρεται όταν ένας «άνθρωπος κοιτάζει πέρα από εσάς, ή κοιτάζει στη γωνία του δωματίου ή το ταβάνι». «Μερικές φορές μιλάνε και λένε ότι βλέπουν κάτι, αλλά άλλες φορές απλώς κοιτάζουν», εξήγησε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
