 |
|
|  Tρίτη 15/11
Σαντιό Μανέ
Ο φιλάνθρωπος «μάγος» τής μπάλας
AΠΕ-ΜΠΕ
Αρχίζοντας την πορεία του από ένα μικρό χωριό στο Καζαμάντσε, ο
Σαντιό Μανέ, έγινε «βασιλιάς της Σενεγάλης», καθοδηγώντας τα
«λιοντάρια», στην κατάκτηση του Κόπα Αφρικα, μετά από αναμονή 60 (!)
ετών. Και θέλει να εδραιώσει την κυριαρχία του, στο Παγκόσμιο Κύπελλο,
που θα φιλοξενηθεί (20 Νοεμβρίου-18 Δεκεμβρίου) στο Κατάρ.
Δεύτερος στην κατάταξη για την «Χρυσή Μπάλα» του 2022 και με το
προσωνύμιο «Ballonbuwa», που σημαίνει «ο μάγος του μπαλονιού», ο Μανέ
έχει ήδη μία ξεχωριστή θέση στην Ιστορία της χώρας, του κατακτώντας το
πρώτο του Κόπα Αφρικα τον περασμένο Φεβρουάριο, δίνοντας στην ομάδα το
αστείρευτο ταλέντο του.
Στα 30 χρόνια του, ο Σενεγαλέζος επιθετικός, αποφάσισε να φύγει από
την Λίβερπουλ με τα «χρώματα» της οποίας έκανε σπουδαία καριέρα, με
προορισμό την Μπάγερν Μονάχου, όπου συνεχίζει τις εξαιρετικές
εμφανίσεις.
Tα πράγματα δεν ήταν ανέκαθεν «ρόδινα» για τον Μανέ, καθώς το 2017,
ανεγκέφαλοι οπαδοί λιθοβόλησαν το αυτοκίνητο του θείου του, που ήταν
σταθμευμένο μπροστά από το σπίτι του στο Ντακάρ, επειδή έχασε ένα
καθοριστικό σουτ εναντίον του Καμερούν, στον προημιτελικό του Κόπα
Αφρικα. Επίσης, την επόμενη χρονιά, κατηγορήθηκε για ένα «χλιαρό»
Παγκόσμιο Κύπελλο (σ.σ. σημείωσε μόνο ένα γκολ κόντρα στην Ιαπωνία,
2-2) και το 2019 για τον χαμένο τελικό στο Κόπα Αφρικα από την Αλγερία
(1-0).
Ωστόσο, αυτές οι δοκιμασίες, δεν τρόμαξαν τον «Ballonbuwa». «Εκεί που
γεννήθηκα, για να γίνεις ποδοσφαιριστής πρέπει να θυσιάσεις τα πάντα»,
είπε ο διάσημος άσος, μιλώντας στο ντοκιμαντέρ της Rakuten TV «Sadio
Mané, made in Senegal».
Μόλις σε ηλικία επτά ετών, ο Μανέ έχασε τον πατέρα του, ιμάμη του
μικρού χωριού Μπαμπαλί, στο Καζαμάντσε, στα νότια της Σενεγάλης. Οι
θείοι του, θα βοηθήσουν την μητέρα του να τον μεγαλώσει και μία απ'
αυτές, η Σάνα Τουρέ, δεν ήθελε να παίζει, αλλά να σπουδάσει, όπως
θυμάται ο άσος της Μπάγερν Μονάχου.
«Στο Μπαμπαλί, παίζαμε στο χώμα», συνεχίζει ο Μανέ, «με τέρματα από
σκουριασμένα δοκάρια». Αρκετές φορές, τα παιδιά παίζουν με
γκρέιπφρουτ, λόγω έλλειψης μπάλας. Στο χωριό, παρακολουθούσε σε
κάκιστη ποιότητα σύνδεσης και εικόνας, το Μουντιάλ του 2022, όταν τα
«λιοντάρια» νίκησαν την κάτοχο του τροπαίου, Γαλλία με 1-0, στον
εναρκτήριο αγώνα και προχώρησαν μέχρι τον προημιτελικό.
Ομως η διαδρομή για να φθάσει στην άλλη πλευρά της... μικρής οθόνης
ήταν δύσβατη. Ως παιδί, ο Μανέ, πήγε στο Ντακάρ για να δοκιμάσει την
τύχη του σε έναν χώρο εντοπισμού ταλέντων. Επαιρνε το λεωφορείο πολύ
νωρίς, έφθανε στα σύνορα με την Γκάμπια, χωρίς ταυτότητα, έχοντας μόνο
φοιτητικά έγγραφα. «Ηταν πραγματικά ένα μεγάλο ταξίδι», θυμάται και
συνεχίζει την διήγηση: «Οταν επέστρεψα στο χωριό, ήταν η χειρότερη
ημέρα της ζωής μου, είχα μίσος για την οικογένειά μου. Είπα, εντάξει
να σπουδάσω άλλη μια χρονιά και τέλος. Και ξαφνικά, σεβάσθηκαν την
απόφασή μου».
Ο Μανέ, τήρησε την υπόσχεσή του και εισήχθη στην σχολή «Génération
Foot», «με τα παπούτσια του τουρνουά Navétanes (σ.σ. τουρνουά της
γειτονιάς), χαλασμένα μετά από τρεις μήνες», λέει γελώντας. Ομως στο
πρώτο ματς πέτυχε τέσσερα γκολ και «νομίζω ότι εντυπωσιάσθηκαν». Στην
συνέχεια, το «παιδί-θαύμα» φεύγει για την Μετζ, στα μέσα του χειμώνα
του 2011. «Το πρώτο πράγμα που με εξέπληξε ήταν ο άνεμος», αφηγείται ο
Μανέ, ο οποίος θέλει να κρύψει τον τραυματισμό που αντιμετωπίζει
εκείνη την εποχή, φοβούμενος ότι θα του πουν να επιστρέψει στην
πατρίδα του.
«Εκλαιγα σαν τρελός στα αποδυτήρια. Θα είναι δύσκολο να πραγματοποιήσω
το όνειρό μου με αυτόν τον τραυματισμό, μπορεί να είναι το τέλος της
καριέρας μου», θυμάται ο Μανέ, αλλά οκτώ μήνες αργότερα, όλα πήραν τον
δρόμο τους...
Ο Μανέ, δεν ξέχασε ποτέ το Μπαμπαλί, όπου έδωσε τα χρήματα για την
κατασκευή ενός σχολείου και ενός νοσοκομείου, ενώ σε μηνιαία βάση,
προσφέρει περίπου 70 ευρώ σε κάθε οικογένεια του χωριού. Ο διάσημος
Σενεγαλέζος άσος, δεν ξεχνά από που προέρχεται και η προσφορά του
στους συγχωριανούς του, είναι ασταμάτητη. Και ως αποτέλεσμα, αυτής της
ευαισθητοποίησης και της αλληλεγγύης του, βραβεύθηκε πρόσφατα με το
«βραβείο Σώκρατες», που καθιερώθηκε στο πλαίσιο της «Χρυσής Μπάλας»
για παίκτες με προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
«Είναι γενναιόδωρος. Επενδύει στην χώρα του και δημιουργεί θέσεις
εργασίας. Είναι ένα παιδί που πραγματικά έχει καρδιά», λέει γεμάτος
υπερηφάνεια, ο προπονητής του στην εθνική Σενεγάλης, Αλιού Σισέ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
