 |
|
|  Tρίτη 30/8
Βραζιλία- Ο τελευταίος των Ταναρού είναι νεκρός
AΠΕ-ΜΠΕ
Άνδρας ,που ζούσε οικειοθελώς σε απομόνωση για σχεδόν τρεις δεκαετίες στο βραζιλιάνικο τμήμα του δάσους του Αμαζονίου και θεωρείτο το τελευταίο μέλος κοινότητας αυτοχθόνων που έχει πια εξαφανιστεί, βρέθηκε νεκρός, ανακοίνωσαν οι αρχές.
Ο άνδρας, γνωστός απλά ως «ο ινδιάνος Ταναρού», βρέθηκε νεκρός σε καλύβα στα εδάφη της φυλής αυτοχθόνων Ταναρού, ανακοίνωσε η FUNAI, η δημόσια υπηρεσία που είναι αρμόδια για τις υποθέσεις των ιθαγενών στη Βραζιλία.
Ήταν επίσης γνωστός ως Indio do buraco («ο ινδιάνος της τρύπας»), λόγω της συνήθειάς του να σκάβει βαθιά λαγούμια στις καλύβες όπου ζούσε.
Σύμφωνα με τη ΜΚΟ Survival, οι γαίες των αυτοχθόνων Ταναρού, στην πολιτεία Χοντόνια, στα σύνορα με τη Βολιβία, είναι τμήμα της ζούγκλας το οποίο σταδιακά καταστρέφεται, καθώς δημιουργούνται αχανή ράντσα με βοοειδή. Πρόκειται για μια από τις πλέον επικίνδυνες περιοχές της Βραζιλίας, ιδίως λόγω της παράνομης εξόρυξης μεταλλευμάτων και της αποψίλωσης του δάσους.
Οι αρχές δεν ανέφεραν ποια ήταν η ηλικία του άνδρα, ούτε αποκάλυψαν ποια ακριβώς ήταν η αιτία του θανάτου του, πάντως διαβεβαίωσαν πως δεν υπήρχε «καμία ένδειξη βίας ή σύγκρουσης».
«Όλα δείχνουν ότι ο θάνατος επήλθε από φυσικά αίτια», ανέφερε η FUNAI στο δελτίο Τύπου που δημοσιοποίησε, διευκρινίζοντας ότι δεν βρέθηκε καμιά ένδειξη παρουσίας άλλων ανθρώπων στην τοποθεσία.
Οι αρχές υποθέτουν ότι ο άνδρας αυτός πέρασε 26 χρόνια μόνος, περιπλανώμενος στη ζούγκλα, μετά τη βραδεία εξαφάνιση των μελών της φυλής του, που ήταν ήδη μικρή, τα χρόνια του 1990, καθώς υλοτόμοι και κτηνοτρόφοι καταλάμβαναν ολοένα περισσότερα εδάφη στην περιοχή τους.
«Με τον θάνατό του, φθάνει στο τέλος της η γενοκτονία αυτής της φυλής αυτοχθόνων», τόνισε η Φιόνα Γουότσον, διευθύντρια έρευνας στη Survival, η οποία είχε επισκεφθεί τα εδάφη των Ταναρού το 2004.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
