 |
|
|  Δευτέρα 23/5
Το φρικτό τίμημα της μόδας
Δολοφονίες και βιασμοί – Ο εφιάλτης των εργατριών στα εργοστάσια ρούχων
in.gr
H Jeyasre Kathiravel ονειρευόταν πάντα μια ζωή πέρα από τα εργοστάσια ρούχων του Dindigul, μια απομακρυσμένη γωνιά της πολιτείας Ταμίλ Ναντού, στη νότια Ινδία.
Παρά τους πενιχρούς μισθούς που κέρδιζε – περίπου 80 λίρες το μήνα – η Kathiravel ήξερε ότι ήταν τυχερή που είχε δουλειά στο Natchi Apparels, ένα τοπικό εργοστάσιο κατασκευής ρούχων για γνωστές μάρκες.
Όπως πολλές γυναίκες Dalit στην κοινότητά της, μια δουλειά στο εργοστάσιο εξασφάλιζε στην οικογένειά της έναν σταθερό μισθό. Κι όμως ήθελε περισσότερα. Έτσι, με όνειρο να ξεφύγει από τη στέρηση και τις διακρίσεις κάστας που καταδίωκαν την οικογένειά της για γενιές, η 20χρονη σπούδαζε για τις εξετάσεις δημόσιας υπηρεσίας το βράδυ πριν φύγει από το σπίτι της κάθε πρωί για να δουλέψει σε μεγάλες βάρδιες ράβοντας ρούχα για άλλους, πιο τυχερούς.
Η Kathiravel δεν ξέφυγε ποτέ από το εργοστάσιο. Την 1η Ιανουαρίου 2021, δεν επέστρεψε στο σπίτι από τη δουλειά. Παρά τις μανιώδεις προσπάθειες της οικογένειάς της να τη βρει, τέσσερις ημέρες αργότερα η σορός της βρέθηκε από αγρότες λίγα μόλις μίλια από το χωριό της.
Οι Αρχές προχώρησαν στη σύλληψη του προϊσταμένου της V Thangadurai για τη δολοφονία της.
Η 20χρονη έπεφτε συχνά θύμα σεξουαλικών παρενοχλήσεων από τον κατηγορούμενο αλλά δεν είχε καταγγέλλει τίποτα, φοβούμενη την απόλυση, όπως εκμυστηρεύτηκε συνάδελφός της. Πλην του φόβου, όμως, αισθανόταν και ανίσχυρη γιατί ο – μελλοντικός – δολοφόνος της δρούσε σε γνώση των υπευθύνων του εργοστασίου.
«Αυτός ο άνδρας τη βασάνιζε, αλλά δεν ήξερε τι να κάνει γιατί φοβόταν να χάσει τη δουλειά της» είπε η μητέρα της, Muthuakshmi Kathiravel και εξέφρασε την οδύνη της για την απώλεια της «τόσο καλής» και «εξυπηρετικής» κόρης της.
Το τραγικό τέλος της 20χρονης έδωσε δύναμη και σε άλλες γυναίκες να μιλήσουν για τους βασανιστές τους, σηκώνοντας έτσι το πέπλο πάνω από την σκληρή πραγματικότητα στα εργοστάσια που εξυπηρετούν τις ανάγκες κολοσσών, που επενδύουν στη «γρήγορη μόδα».
«Η σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών στη βιομηχανία ρουχισμού συνδέεται άμεσα με την απόγνωσή τους να κρατήσουν τις δουλειές τους, με κάθε κόστος» σημείωσε η πρόεδρος του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργίας και Κοινής Εργασίας της περιοχής (TTCU).
«Τα ρούχα που φορούν οι πολίτες των πλούσιων χωρών, είναι γεμάτα με τ’ αποτυπώματά τους, αλλά ο πόνος τους αποσιωπάται».
Η Κοινοπραξία για τα Δικαιώματα των Εργαζομένων (WRC), ένας παγκόσμιος οργανισμός που διερευνά εργασιακές καταχρήσεις, έκανε ανεξάρτητη έρευνα για το εργοστάσιο όπου απασχολούνταν η 20χρονη και τα αποτελέσματα της έκθεσης είναι συνταρακτικά.
Οι συνεντεύξεις με 60 εργαζόμενες και τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν απ΄αυτές οδήγησε στο συμπέρασμα πως η Jeyasre δεν ήταν η μόνη γυναίκα που δολοφονήθηκε. Οι ερευνητές δηλώνουν βέβαιοι πως υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δύο θύματα, με τα εγκλήματα να χρονολογούνται το 2019 και το 2021.
Οι δολοφονίες φαίνεται ότι έγιναν εντός του εργοστασίου και οι υπεύθυνοι διέταξαν τις εργαζόμενες να μην μιλήσουν.
Πλην αυτών των εγκλημάτων, στην έκθεση αναφέρεται πως την τελευταία δεκαετία ήταν «διάχυτη» η σωματική και λεκτική σεξουαλική παρενόχληση αλλά και οι βιασμοί. Θύτες, συχνά, οι προϊστάμενοι.
Οι εργαζόμενες είπαν στους ερευνητές ότι οι άνδρες προϊστάμενοί τους τις εκφόβιζαν και τις ταπείνωναν δημόσια επειδή δεν είχαν επιτύχει τους στόχους παραγωγής και ότι υφίσταντο συχνά λεκτική κακοποίηση και σεξουαλικές προσβολές. Οι ερευνητές διαπίστωσαν, επίσης, ότι η διοίκηση του εργοστασίου ανεχόταν τις διακρίσεις λόγω κάστας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
