 |
|
|  Δευτέρα 11/4
΄Αρθρο
Πόση Aριστερά αντέχεις;
Γράφει ο ΄Ηρων
ΑΘΗΝΑ.-
Έχοντας λοιπόν χωνέψει ότι στην Ευρώπη κυβερνούν, χωρίς μεγάλες αποκλίσεις τα
τελευταία χρόνια, κυρίως συντηρητικές κυβερνήσεις, θα σκεφτεί κανείς τι έχει απογίνει το
προοδευτικό κίνημα. Πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να εκφραστεί μέσα από μια
κυβερνητική προοπτική; Έχουν γίνει τόσο συντηρητικοί οι κάτοικοι της ηπείρου μας ή τόσο
νεοφιλελεύθεροι; Με την ανεργία να καλπάζει, την ακρίβεια να χτυπάει κάθε πόρτα
ξεχωριστά και το μέλλον να μοιάζει τουλάχιστον απαισιόδοξο, οι ερωτήσεις αυτές θα
έπρεπε να έχουν ξεκάθαρη απάντηση. Αμ, δε!
Προσπαθώντας να κατανοήσει κανείς αυτήν την αναποφασιστικότητα της πλατιάς μάζας θα
πρέπει να πατήσει σε δύο βάρκες. Η πρώτη βάρκα, πλέει στα ανοιχτά της προπαγάνδας,
του εκφοβισμού και της διαρκούς προώθησης μιας κατάστασης πολιορκίας από έναν
εχθρό, υπαρκτό ή όχι. Ο κόσμος το ξέρει. Καταλαβαίνει ότι ακούει ειδήσεις-προϊόντα
προπαγάνδας. Αλλά δεν αντιδρά. Συνεχίζει να προχωρά χωρίς να καταλαβαίνει ότι στο
τέλος της ημέρας κάτι μένει από αυτά που άκουσε. Δημιουργείται, το λιγότερο, ένα κλίμα
που βολεύει την άρχουσα τάξη. Τα μέτρα που παίρνονται δεν καλύπτουν, όχι επαρκώς,
ούτε μερικώς τις ανάγκες του μέσου πολίτη και εντούτοις οι αντιδράσεις είναι χλιαρές.
Εκεί μπαίνει στο κάδρο η άλλη βάρκα. Αυτή που είναι εγκλωβισμένη και δεν μπορεί να
ξεκινήσει την πορεία της. Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν τα κόμματα τις
αντιπολίτευσης, εκτός από το γεγονός ότι δεν προβάλλεται όσο της αντιστοιχεί, δείχνει να
μην αφουγκράζεται τον προβληματισμό, αυτού ακριβώς του μέσου πολίτη.
Η αριστερά, λοιπόν, και τα κόμματα που την συναποτελούν έχουν αποδειχτεί ως ο
καλύτερος σύμμαχος της κυβερνώσας δεξιάς. Με τέτοιο κατακερματισμό δυνάμεων, η
πιθανότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση με σοσιαλιστικό προσανατολισμό δείχνει να είναι
μικρή. Ξεκινάει λοιπόν η συζήτηση για τα περιθώρια σύγκλισης απόψεων. Πάντα υπάρχουν,
αλλά οι περισσότεροι τα βλέπουν χωρίς να τα αγγίζουν. Σαν εκθέματα σε μουσείο. Ποιος θα
μπει στη διαδικασία συνεννόησης; Όπως τα γαϊδούρια επάνω στον κορμό, δεν κάνουν
πίσω. Μπροστά σε αυτό το σκηνικό καλείται ο προοδευτικός κόσμος να πάρει θέση.
Όσο λοιπόν οι φέροντες τον τίτλο του σοσιαλιστή ή σοσιαλδημοκράτη πολιτικού κινούνται
στα πλαίσια της μικροπολιτικής τους σκακιέρας, τόσο ο κόσμος θα στρέφει το κουρασμένο
βλέμμα του σε πιο εύκολες λύσεις. Που του φωνάζουν εύπεπτα λόγια για να τα ακούσει και
να ταυτιστεί. Να του «κλέψουν» την ψήφο και να τον οδηγήσουν εκεί που θέλουν. Να
ψάχνει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν έθεσε ο ίδιος και λύσεις σε προβλήματα που
είτε δεν υπάρχουν είτε δεν τον αφορούν.
Αν τα βάλεις σε μια σειρά, σκέφτεσαι ότι η λύση είναι τόσο απλή. Αλλά το απλό, τις
περισσότερες φορές, είναι και το πιο δύσκολο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
