 |
|
|  Παρασκευή 31/12
Το πιο ακριβό κοκτέιλ στον κόσμο ειναι αξίας... 22.600 δολαρίων!!!
newsbeast.gr
Αν έχετε διάθεση για ένα απολαυστικό κοκτέιλ, πιθανότατα δεν χρειάζεται να ψάξετε πολύ πιο μακριά από το αγαπημένο σας μπαρ στην πόλη. Αν, όμως, αναζητάτε το πιο ακριβό κοκτέιλ στον κόσμο, αυτό θα το βρείτε στην Ιαπωνία. Κοστίζει... 22.600 δολάρια και συνοδεύεται από ένα διαμάντι.
Το εν λόγω κοκτέιλ, σύμφωνα με το mentalfloss.com, μπορεί να το βρει κανείς στο The Ritz-Carlton στο Τόκιο, και να το ζητήσει με το εύστοχο όνομα «Diamonds Are Forever», το οποίο δεν είναι άλλο από ένα εξαιρετικά ιδιαίτερο Μαρτίνι που στην κυριολεξία… λάμπει! Χτυπημένο στο σέικερ ή ανακατεμένο στο χέρι, το πανάκριβο αυτό ποτό αποτελείται από βότκα Elyx, λάιμ και -όπως υποδηλώνει και το όνομά του- ένα διαμάντι αξίας 16.000 δολαρίων για πρόσθετο κύρος! Το διαμάντι ενός καρατίου τοποθετείται στο κάτω μέρος του ποτηριού, επομένως όποιος το παραγγείλει θα πρέπει να φροντίσει να μην το πιει πολύ γρήγορα, καθώς θα διακινδυνεύσει να ρίξει το μοναδικό αυτό κόσμημα.
Το ποτό, το οποίο μπορεί κανείς να απολαύσει στο The Bar στο εσωτερικό του Ritz-Carlton, παρασκευάζεται δίπλα στο τραπέζι και -τουλάχιστον πριν από την πανδημία- η παρασκευή του συνοδευόταν και από μία live μπάντα που ερμήνευε το «Diamonds Are Forever», το τραγούδι που ερμήνευσε η Shirley Bassey και αποτέλεσε το soundtrack της ομώνυμης ταινίας του θρυλικού πράκτορα Τζέιμς Μποντ του 1971.
Ο χώρος του The Bar αποπνέει από μόνος του πολυτέλεια και χλιδή, καθώς πρόκειται για έναν λαμπερό κόσμο από γυαλιστερό μάρμαρο, πλούσια ξύλα και εντυπωσιακά παράθυρα από το δάπεδο μέχρι την οροφή. Αυτό το εκλεπτυσμένο μπαρ βρίσκεται στον 45ο όροφο του πολυτελούς ξενοδοχείου και συνδυάζει θέα στον ορίζοντα του Τόκιο με εξαιρετικές προτάσεις τόσο από το μενού του φαγητού, όσο και την λίστα των ποτών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
