 |
|
|  Τετάρτη 29/12
Ισόβια τιμωρία επειδή πήρε διαζύγιο
Αυστραλός χώρισε στο Ισραήλ και του απαγορεύθηκε η έξοδος από τη χώρα για… 8.000 χρόνια!!!
NYP,protothema.gr
«Ξινό» βγήκε το διαζύγιο σ’ έναν Αυστραλό που παντρεύτηκε Ισραηλινή και απέκτησαν δύο παιδιά, καθώς ο ισραηλινός νόμος τον υποχρεώνει να μείνει στο χώρα για τα επόμενα ...8.000 χρόνια.
Με βάση την ισραηλινή νομοθεσία, ο 44χρονος Νόαμ Χάπερτ βρέθηκε σε δεινή θέση, αφού εγκλωβίστηκε στο Ισραήλ για το υπόλοιπο της ζωής του.
Στον Χάπερτ απαγορεύεται να φύγει από τη χώρα μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του έτους 9999, εκτός εάν καταβάλει περισσότερα από 3 εκατομμύρια δολάρια για την διατροφή των ανήλικων τέκνων τους, όπως αναφέρει η εφημερίδα «New York Post».
Ο Χάπερτ μετακόμισε στο Ισραήλ το 2012 για να είναι πιο κοντά στα δύο μικρά παιδιά του αφού η πρώην σύζυγός του κατέθεσε αγωγή διαζυγίου.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του δικαστηρίου, μέχρι να ενηλικιωθούν τα δύο παιδιά τους, το ποσό που οφείλει να της καταβάλει συνολικά ανέρχεται σε 3 εκατομμύρια δολάρια.
Το 2013, το δικαστήριο εξέδωσε εντολή, σύμφωνα με την οποία, δεν επιτρέπει στον Αυστραλό πατέρα να φύγει από τη χώρα ακόμα και για διακοπές ή για δουλειά μέχρι να καταβάλει το συνολικό ποσό της διατροφής των ανήλικων τέκνων τους.
«Από το 2013, είμαι εγκλωβισμένος στο Ισραήλ», όπως ο ίδιος υποστηρίζει προσθέτοντας ότι είναι ένας από τους πολλούς ξένους υπηκόους που έχουν «διωχθεί από το ισραηλινό σύστημα δικαιοσύνης» μόνο και μόνο επειδή ήταν παντρεμένοι με Ισραηλινές.
Ο Χάπερτ, χημικός σε φαρμακευτική εταιρεία, γνωστοποίησε το πρόβλημά του προκειμένου να βοηθήσει και άλλους Αυστραλούς που κινδυνεύουν να υποστούν αυτή την εμπειρία.
Στο Ισραήλ, με βάση τους νόμους που αφορούν το διαζύγιο, οι γυναίκες μπορούν να επιβάλουν ταξιδιωτική απαγόρευση στον πατέρα των παιδιών τους για να βεβαιωθούν ότι θα λάβουν τα χρήματα διατροφής των ανήλικων παιδιών τους, σύμφωνα με τον Σορίν Λούκα, σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ που θίγει αυτό το θέμα κι έχει τίτλο: «No Exit Order».
Από την πλευρά της, η Βρετανίδα δημοσιογράφος Μάριαν Άζιζ, που ξεκίνησε εκστρατεία για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σχετικά με το θέμα, φέρεται να είπε ότι ήταν «σχεδόν αδύνατο να εξακριβωθεί» ο ακριβής αριθμός των ανδρών που πλήττονται από τον ισραηλινό νόμο.
«Δεν μπορούσα να λάβω στοιχεία από καμία ξένη πρεσβεία», υποστήριξε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
