 |
|
|  Πέμπτη 16/12
...κάποτε μετανάστρια στην Αυστραλία
Εμβολιάστηκε η κυρά Ρηνιώ ,αν και μοναδική κάτοικος στην βραχονησίδα Κίναρος,στο Αιγαίο
iefimerida.gr
Την επιθυμία της να εμβολιαστεί έναντι του κορονοϊού εξέφρασε πριν από μία εβδομάδα η κυρά Ρηνιώ, όπως είναι γνωστή η μοναδική κάτοικος της Κινάρου.
Επιθυμία που υλοποιήθηκε αμέσως χάρη στην κινητοποίηση του δημάρχου Αμοργού, Λευτέρη Καραΐσκου, και της κινητής μονάδας εμβολιασμού που έφτασε με σκάφος στο απομακρυσμένο νησί, με ανέμους ισχύος 6 μποφόρ.
«Πήγαμε με το ταχυδρομείο, που πηγαίνει κάθε δεκαπέντε ημέρες στο νησί, με αρκετό καιρό, με τον γιατρό, τη νοσοκόμα, και την εμβολιάσαμε. Όλα πήγαν καλά», δήλωσε ο κ. Καραΐσκος.
Όπως τόνισε ο δήμαρχος Αμοργού, «το μήνυμα που στέλνει η κυρά Ρηνιώ είναι ξεκάθαρο... Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Ένα μήνυμα ζωής και υπευθυνότητας απέναντι και στον εαυτό μας και στην κοινωνία, κυρίως σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και στους υγειονομικούς, που έχουν δώσει τα τελευταία δύο χρόνια τη μάχη για να ξεπεράσουμε την πανδημία, ότι μόνο με τον εμβολιασμό θα μπορέσουμε ακριβώς να αφήσουμε αυτή την ιστορία πίσω μας. Να θωρακίσουμε την υγεία μας και όλοι μαζί να συνεχίσουμε τη ζωή μας».
Περιγράφοντας ο κ. Καραΐσκος την όλη διαδικασία που χρειάστηκε για να γίνει ο εμβολιασμός της κυρίας Ρηνιώς, ανέφερε ότι το ταξίδι με βάρκα για την Κίναρο, που βρίσκεται στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων, κράτησε τεσσεράμισι ώρες, εξαιτίας του καιρού, όταν συνήθως διαρκεί μιάμιση ώρα.
H ίδια, η Ειρήνη Κατσοτούρχη, όπως είναι το πλήρες όνομά της, είπε ότι «όλα πήγαν καλά με το εμβόλιο», με μόνη ενόχληση έναν μικρό πόνο που ένιωθε στο χέρι για δύο ημέρες. Δεν παρέλειψε να στείλει ευχές για τα Χριστούγεννα.
Η κυρία Ειρήνη γεννήθηκε στην Αμοργό και μεγάλωσε στην Κίναρο. Όταν παντρεύτηκε, έζησε με την οικογένειά της στην Κάλυμνο, προτού μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Όταν επέστρεψαν, αποφάσισαν να εγκατασταθούν με τον άντρα της μόνιμα στην Κίναρο. Το 2013 ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή και έκτοτε η κυρία Ρηνιώ έγινε η μοναδική κάτοικος της βραχονησίδας...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
