 |
|
|  Σάββατο 11/12
Deutsche Welle
Χιλιάδες φοιτήτριες εκδίδονται,στην Βρετανία και τη Γερμανία, για να πληρώσουν τα δίδακτρά τους
DW,protothema.gr
Οι σπουδές στην Βρετανία είναι ακριβή υπόθεση. Πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου πληρώνουν δίδακτρα μέχρι και 11.000 ευρώ το χρόνο, ενώ για ξένους τα δίδακτρα είναι παραπάνω από διπλάσια. Σε αυτά προστίθεται το συχνά υψηλό κόστος ζωής. Πάνω από το 65% των φοιτητών εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές, και επειδή το φοιτητικό δάνειο του δημοσίου είναι κατά μέσο όρο 223 βρετανικές λίρες χαμηλότερο από το κόστος ζωής.
Σφυγμομέτρηση της οικονομικής ιστοσελίδας «Save the Student» δείχνει ότι το 3% των φοιτητών χρηματοδοτεί τις σπουδές του εργαζόμενο στην ερωτική βιομηχανία και ότι επιπλέον 9% των ερωτηθέντων σκέπτονται να το πράξουν. Οι εκπρόσωποι των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κίνγκστον υπολογίζουν ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο περίπου 70.000 φοιτητές, οι περισσότεροι γυναίκες, αντλούν εισοδήματα από το εμπόριο του έρωτα.
Κι όμως: στη δημόσια σφαίρα το ζήτημα φοιτητών που εκπορνεύονται ή κερδίζουν τα προς το ζην εργαζόμενοι για ερωτικές ιστοσελίδες δεν παίζει σχεδόν κανένα ρόλο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το δεδομένο αυτό άρχισε να αλλάζει από τότε που η συντηρητική κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον χαρακτήρισε σκάνδαλο την πρωτοβουλία εκπροσώπων των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Ντέρχαμ να βοηθούν, να στηρίζουν και να ενημερώνουν φοιτητές απασχολούμενους στο αγοραίο σεξ. Είχε προηγηθεί η διαβεβαίωση του Πανεπιστημίου Λέστερ στους φοιτητές του ότι είναι νόμιμο να γδύνονται μπροστά σε κάμερες ή να συντηρούνται από πλούσιους άνδρες, τους αποκαλούμενους Sugar Daddies.
Η συντηρητική πολιτικός Μισέλ Ντόνλαν, αρμόδια για ζητήματα ΑΕΙ, εμφανίστηκε σοκαρισμένη από τις επίσημες ανακοινώσεις των Πανεπιστημίων κάνοντας λόγο για «νομιμοποίηση ενός επικίνδυνου οικονομικού τομέα». Η απάντηση του Πανεπιστήμιο Ντέρχαμ ήταν σαφής: «Δεν ζητούμε συγγνώμη για τις προσπάθειες να κάνουμε πιο ασφαλή τη ζωή στους χώρους του Πανεπιστημίου, τόσο γισ τους φοιητές όσο και για τους εργαζόμενους».
Οι εκπρόσωποι των φοιτητών απαντούν επίσης ότι απαιτείται μια εποικοδομητική προσέγγιση στο ζήτημα, μιας και πρόκειται για «πραγματικότητα της σύγχρονης ζωής». Το να αγνοείς αυτή την πραγματικότητα είναι τραγικό λάθος και έχει επιπτώσεις στην καθημερινότητα των φοιτητών, τονίζει ο Τζόνα Γκράχαμ από την φοιτητική οργάνωση του Πανεπιστημίου Ντέρχαμ. Συχνά γίνεται λόγος για φοιτητές, οι οποίοι ακόμα και μετά το πτυχίο δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την ερωτική βιομηχανία ή για άλλους με μετατραυματικές διαταραχές. Πολλά ΑΕΙ ωστόσο αγνοούν συνειδητά το ευαίσθητο ζήτημα.
Και στη Γερμανία ωστόσο η εκπόρνευση αποτελεί για πολλούς φοιτητές επιλογή για να καλύψουν τα έξοδά τους. Η κοινή γνώμη το συνειδητοποίησε το αργότερο με το βιβλίο της Σόνια Ρόσι "Fucking Berlin" (2008). Δημοσκοπήσεις και στη Γερμανία δείχνουν ότι δεκάδες χιλιάδες φοιτητές χρηματοδοτούν τις σπουδές τους με γυμνές φωτογραφίες, βίντεο, την πώληση χρησιμοποιημένων εσωρούχων, τηλεφωνικό σεξ ή την εκπόρνευση.
Το ζητούμενο είναι να υπάρχει σωστή ενημέρωση: «Έχει σημασία όλα τα πανεπιστήμια να ορίσουν συγκεκριμένο πλαίσιο κανόνων για όσους φοιτητές εργάζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην βιομηχανία του σεξ, έτσι ώστε να αποφύγουν διακρίσεις ή προκαταλήψεις», λέει η Τζέσικα Χάιερ Γκρίφιν, ιδρύτρια οργάνωσης για τη στήριξη εκδιδόμενων φοιτητών. Θεωρεί ότι τα ΑΕΙ θα πρέπει να διαθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό για να είναι σε θέση να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη: «Η εργασία των φοιτητών στην ερωτική βιομηχανία θα συνεχιστεί και τα Πανεπιστήμια θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα, έτσι ώστε να προστατεύσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους φοιτητές τους».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
