 |
|
|  Τετάρτη 24/11
ΣΟΚ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
62χρονος Αφροαμερικανός, θύμα δικαστικής πλάνης, αποφυλακίζεται μετά από ...43 χρόνια!!!
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Ένας 62χρονος Αφροαμερικανός αθωώθηκε χθες από δικαστήριο του Μιζούρι αφού έμεινε επί 43 χρόνια στη φυλακή λόγω δικαστικής πλάνης.
Ο Κέβιν Στρίκλαντ καταδικάστηκε το 1979 σε ισόβια κάθειρξη από ένα σώμα λευκών ενόρκων, για μια τριπλή δολοφονία την οποία ουδέποτε παραδέχτηκε.
«Καμία υλική απόδειξη δεν τον συνέδεε με το έγκλημα και καταδικάστηκε αποκλειστικά με βάση τη μαρτυρία» μιας γυναίκας, η οποία στη συνέχεια αναίρεσε την κατάθεσή της, σχολίασε ο δικαστής Τζέιμς Γουέλς στην απόφασή του. Επιπλέον, οι δύο από τους τέσσερις πραγματικούς δράστες της φονικής επιδρομής δήλωναν ότι ο Στρίκλαντ δεν εμπλεκόταν στις ανθρωποκτονίες.
«Η εμπιστοσύνη του δικαστηρίου στην ενοχή του κ. Στρίκλαντ έχει τόσο υπονομευτεί που δεν μπορεί να την στηρίξει» κατέληξε ο δικαστής, διατάζοντας την άμεση αποφυλάκιση του ισοβίτη.
Η εισαγγελέας της κομητείας Τζάκσον, που ήταν εκείνη που ζήτησε την ακύρωση της καταδίκης, χαιρέτισε την απόφαση. «Επιτέλους, αποδόθηκε δικαιοσύνη για αυτόν τον άνθρωπο που υπέφερε τόσο από αυτό το δικαστικό λάθος» ανέφερε η Τζιν Πίτερς Μπέικερ στην ανακοίνωσή της.
Το όνομα του Κέβιν Στρίκλαντ θα προστεθεί έτσι στη μακρά λίστα των Αμερικανών που έπεσαν θύματα δικαστικής πλάνης. Είναι ένας από τους αδίκως καταδικασθέντες που έμειναν στη φυλακή για πολλές δεκαετίες. Σύμφωνα με το Εθνικό Αρχείο Απαλλαγών, ένα σχέδιο στο οποίο μετέχουν πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια, οι περίπου 2.500 άνθρωποι που απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες τα τελευταία τριάντα χρόνια, έμειναν κατά μέσο όρο 13,9 χρόνια στη φυλακή. Το μεγαλύτερο διάστημα ήταν 47 χρόνια και 2 μήνες.
Η χορήγηση αποζημιώσεων για τα χαμένα χρόνια δεν ήταν πάντα εύκολη υπόθεση. Η οργάνωση Midwest Innocence Project, που ασχολήθηκε ενεργά με την υπόθεση του Στρίκλαντ, διεξάγει εκστρατεία μέσω του διαδικτύου για τη συγκέντρωση πόρων, ώστε να τον βοηθήσουν να ξεκινήσει τη ζωή του εκτός της φυλακής.
Πρόσφατα ο Στρίκλαντ είπε στην εφημερίδα Washington Post ότι αφού αποφυλακιστεί θέλει να πάει στον τάφο της μητέρας του, που πέθανε φέτος το καλοκαίρι, και να δει, για πρώτη φορά, τον ωκεανό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
