Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Κυριακή 10/10

Η έπαυλη τού...Αλ Καπόνε στο Μαϊάμι «γλίτωσε» την κατεδάφιση και πουλήθηκε για 15,5 εκατ. δολάρια



New York Post,protothema.gr

Το σπίτι στο Μαϊάμι, όπου ο Αλ Καπόνε άφησε την τελευταία του πνοή το 1947 μετά από καρδιακή ανακοπή ,«σώθηκε» από την κατεδάφιση χάρη στις προσπάθειες κατοίκων της περιοχής, που ξεκίνησαν μια καμπάνια ζητώντας να διατηρηθεί η ιστορική οικία. Σύμφωνα με τη New York Post, που επικαλείται επίσημα αρχεία πώλησης, η έπαυλη άλλαξε ξανά χέρια στις 24 Σεπτεμβρίου για 15,5 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό συνέβη λίγες μόλις εβδομάδες μετά την αγορά του ακινήτου από τους εργολάβους ανάπτυξης ακινήτων Τοντ Μάικλ Γκλέιζερ και Νέλσον Γκονσάλες τον περασμένο Αύγουστο, στην τιμή των 10,75 εκατομμυρίων δολαρίων. Λίγο μετά την απόκτηση του ακινήτου, ο Γκλέιζερ είχε μιλήσει στην Wall Street Journal για τα σχέδιά του να κατεδαφίσει την τεράστια έπαυλη στο Μαϊάμι Μπιτς, προκειμένου να χτίσει ένα σύγχρονο κτίριο. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι το σπίτι έχει ταυτιστεί με τον πρώην ιδιοκτήτη του, τον Ιταλοαμερικανό γκάνγκστερ που δέσποζε στον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, κυκλοφόρησε σύντομα μια online αίτηση που ζητούσε τη ματαίωση αυτών των σχεδίων. Πάνω από 25.000 άτομα υπέγραψαν ζητώντας να μην κατεδαφιστεί το σπίτι του Καπόνε που, παρά τη γνωστή εγκληματική δράση του, υπήρξε μια πολύ σημαντική φιγούρα της αμερικανικής ιστορίας. «Το Μαϊάμι Μπιτς κινδυνεύει να χάσει ένα σημαντικό κομμάτι όχι μόνο της ιστορίας του, αλλά γενικότερα της αμερικανικής ιστορίας, αν επιτραπεί αυτή η κατεδάφιση. Η απώλεια αυτού του κτίσματος που αποτελεί ορόσημο και η αντικατάστασή του με ένα πελώριο σπίτι θα έχει μακροπρόσθεσμα αρνητικές συνέπειες στην κοινότητά μας» ανέφερε χαρακτηριστικά η online αίτηση. Όπως φαίνεται, οι ντόπιοι που πήραν αυτήν την πρωτοβουλία πέτυχαν τον στόχο τους, αφού οι εργολάβοι απέσυραν τελικά την αίτηση για κατεδάφιση του σπιτιού του Καπόνε που είχαν υποβάλει στο τοπικό Συμβούλιο Ελέγχου Σχεδίων. Σε μια συνέντευξη στη Miami Herald, οι ίδιοι εργολάβοι δήλωσαν ότι η πρόσφατη πώληση της έπαυλης ήταν σαν... να κέρδισαν το λαχείο! Ο Αλ Καπόνε αγόρασε την οικία των 7 υπνοδωματίων και των 7 μπάνιων το 1928 για $40.000. Το σπίτι είχε χτιστεί το 1922 και ανακαίνιστηκε πλήρως το 2015, προτού διατεθεί ξανά προς πώληση. Το πολυτελές παραθαλάσσιο σπίτι προσφέρει θέα του Κόλπου Μπισκέιν, έχει ιδιωτική παραλία και μια πισίνα με μπανγκαλόου. Το οικόπεδο έχει έναν τροπικό κήπο και τρία ξεχωριστά κτίσματα: το κυρίως σπίτι, τον ξενώνα και το σπιτάκι της πισίνας.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία