 |
|
|  Παρασκευή 1/10
Γυναίκες δημιουργοί και ηθοποιοί κυριάρχησαν στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν
AΠΕ-ΜΠΕ
Γυναίκες σκηνοθέτες και ηθοποιοί κυριάρχησαν στην τελετή απονομής των βραβείων του 69ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν.
Η Ρουμάνα ηθοποιός, που δοκίμασε για πρώτη φορά τις ικανότητες στη σκηνοθεσία, Αλίνα Γκριγκόρε, κέρδισε το Χρυσό Κοχύλι, το βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το «Blue Moon».
Η ταινία, ειλικρινής ρεαλιστική μελέτη μιας νεαρής γυναίκας που προσπαθεί να απελευθερωθεί από το βίαιο οικογενειακό περιβάλλον στην ύπαιθρο, απροσδόκητα βραβεύθηκε αφήνοντας πίσω ταινίες δημιουργών υψηλότερου προφίλ στο Φεστιβάλ.
Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που το κορυφαίο βραβείο του Φεστιβάλ απονέμεται σε γυναίκα σκηνοθέτη. Πέρυσι, η Γεωργιανή σεναριογράφος-σκηνοθέτης Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι κέρδισε το βραβείο για την πρώτη της ταινία «Beginning», η οποία απέσπασε επίσης τα κορυφαία βραβεία Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ηθοποιού και Σεναρίου.
Η Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι επέστρεψε φέτος στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν ως επικεφαλής της, κατά κύριο λόγο, γυναικείας κριτικής επιτροπής- στην οποία συμμετείχαν επίσης η Γαλλίδα σκηνοθέτης και πρόσφατα βραβευθείσα με το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, Οντρέ Ντίγουαν, η υποψήφια για Όσκαρ Χιλιανή δημιουργός ντοκιμαντέρ Μαϊτέ Αλμπέρντι, η Ισπανίδα ηθοποιός Σούζι Σάντσες και ο Αμερικανός παραγωγός Τεντ Χόουπ.
Η Τζέσικα Τσάστεϊν κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Πρωταγωνιστικής Ερμηνείας για τον ρόλο στην ταινία «The Eyes of Tammy Faye» το οποίο μοιράστηκε με την Δανέζα έφηβη, Φλόρα Οφίλια Χόφμαν Λίνταλ, η οποία τιμήθηκε επίσης για τον ρόλο της στη δραματική ταινία «As In Heaven».
Η ταινία «The Eyes of Tammy Faye» αφηγείται την ιστορία της θρυλικής τηλε-ευαγγελίστριας Τάμι Φέι Μπέικερ, που μαζί με το σύζυγό της δημιούργησαν μια τηλεοπτική αυτοκρατορία τη δεκαετία του 1970, αμφισβητήθηκε τη δεκαετία του 1980 και πέθανε το 2007. «Ελπίζω ότι αυτή η ταινία θα μας διδάξει να ξεπερνάμε τις πρώτες μας εντυπώσεις» είπε η 44χρονη Αμερικανίδα ηθοποιός παραλαμβάνοντας το βραβείο της.
Το Αργυρό Κοχύλι, βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε για την ίδια ταινία στην επίσης πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτη Τέα Λίντεμπεργκ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
