 |
|
|  Ελλάδα, Δεκέμβρης 2014
΄Αρθρο τού Παντελή Οικονόμου
Κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότεροι, συμφωνούμε στο τι χρειαζόμαστε. Κατά χρονολογική σειρά :
-Να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να αντιμετωπίσουμε τους δανειστές μας, όπως δεν το περιμένουν : σήμερα και ενωμένους. Για να δώσουμε στην επόμενη Βουλή τη δυνατότητα να αναθεωρήσει το Σύνταγμα. Για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να συμφωνούμε όποτε χρειάζεται και ότι οι διαφωνίες μας είναι πραγματικές.
-Να ολοκληρωθεί η «έξοδος από το μνημόνιο». Για να αποφύγουμε μεγαλύτερες μειώσεις εισοδημάτων, αυξήσεις φορολογικών βαρών και διασπάθιση δημόσιας περιουσίας ( όπως αξιώνουν οι δανειστές για δικούς τους λόγους ) και να προχωρήσουμε στη γρήγορη μείωση της ανεργίας και σε αλλαγές που πραγματικά χρειαζόμαστε.
-Να γίνουν εκλογές μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Για να επιλέξουμε «το δικό μας σχέδιο» ώστε να ζήσουμε καλύτερα και τη κυβέρνηση που πιστεύουμε ότι μπορεί να το φέρει σε πέρας. Και, για να επιβάλλουμε στα κόμματά μας να κάνουν, επί τέλους, τη δουλειά τους : μας πει καθαρά, το κάθε ένα από αυτά, τι θα έκανε για μας και πως, εάν του δίναμε τη ψήφο μας.
Και ενώ έτσι διαμορφώνεται το δημόσιο αίσθημα και η ικανοποίησή του είναι εφικτή, το κομματικό μας κατεστημένο συνεχίζει να ξοδεύει πολύτιμα αποθέματα χρόνου, δυνάμεων και ανοχών ( από τα τελευταία διαθέσιμα ) προωθώντας άλλα. Με βασικά αντιθετικά επιχειρήματα «Πρέπει να εξαντλήσουμε τη τετραετία» και «Δεν ψηφίζουμε Πρόεδρο για να προκαλέσουμε εκλογές» υποδαυλίζει, εδώ και καιρό, κλίμα γενικευμένης διαφωνίας. Το κόστος αυτής της τεχνητής πόλωσης είναι ήδη μεγάλο : χάθηκε η πρόσβαση στις αγορές που είχαμε κερδίσει με μεγάλες προσπάθειες, ενώ η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους μας, την οποία κατοχυρώσαμε με μεγάλες θυσίες, μπαίνει ξανά, χωρίς λόγο, σε διαπραγμάτευση.
Όχι από τους πιστωτές, αλλά από εμάς τους ίδιους ! Με τη κυβέρνηση να μη την προτάσσει ως θέμα συζήτησης με την άλλη πλευρά και την αξιωματική αντιπολίτευση να την παραγνωρίζει, εγείροντας μια μονομερή αξίωση «κουρέματος», την οποία αδυνατεί να στηρίξει. Kαι, καλούμαστε τώρα να καταβάλλουμε ακόμα μεγαλύτερο τίμημα : να μην εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να μη «βγούμε από το μνημόνιο» και, τελικά, αντί να αποκαταστήσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα και πιο δημοκρατική τάξη πραγμάτων με εθνικές εκλογές πριν το καλοκαίρι, να μείνουμε στα ίδια με μια τυφλή σύγκρουση λίγες εβδομάδες νωρίτερα, με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα τη παράταση της σύγχυσης και το πιθανό αδιέξοδο.
Βεβαίως, κανένα απ' αυτά τα δεινά δεν θα μας είχε βρει, εάν, πριν την εκδήλωση της κρίσης και στη συνέχεια, το ΠΑΣΟΚ - ηγεσία και βάση - ήταν πιο ξεκάθαρο και πιο αυστηρό με τον εαυτό του. Ηγεσία και βάση. Με την εκτίμηση του τι έγινε χθες να έχει σημασία, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι σήμερα. Να ξέρουμε τα αίτια της πτώσης ενός κόμματος, ώστε να μην γίνουν εμπόδια στην ανασύνταξη του χώρου. Ανασύνταξη επιβεβλημένη για λόγους εθνικού και δημοσίου συμφέροντος από τη μια και εκδημοκρατισμού από την άλλη. Εκκίνηση μιας τέτοιας προσπάθειας , κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να είναι η σύμπραξη δημοκρατικών κομμάτων, κινήσεων και προσώπων στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Σύμπραξη με σαφή κοινό τόπο και συγκεκριμένη πρόταση για «το δικό μας σχέδιο». Μια τέτοια, ελπιδοφόρα εξέλιξη θα έδινε ξανά επιλογές που ψάχνουμε και δε βρίσκουμε. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες, οι περιορισμοί και οι μικρές αντιθέσεις, η προσπάθεια αυτή αξίζει να γίνει. Όλα λοιπόν κρίνονται και όλοι κρινόμαστε στη πατρίδα μας, το Δεκέμβρη του 2014.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
