 |
|
|  Πέμπτη 12/8
The Slum Studio
Μετατρέπει απορρίμματα ρουχισμού σε νέα ρούχα
AΠΕ-ΜΠΕ
«Αν είστε στον "παγκόσμιο βορρά" μη λέτε ότι δεν ξέρετε ότι οι δωρεές ρούχων καταλήγουν στην Αφρική» λέει ο Sel Kofiga, ο γκανέζος καλλιτέχνης και ιδρυτής του The Slum Studio. Σε αντίθεση με τη fast fashion και το «περιβαλλοντικό ξέπλυμα», το The Slum Studio είναι μια φίρμα στην Άκρα η οποία συλλέγει ρετάλια και ρούχα δεύτερο χέρι από τις αγορές της Γκάνας και τα μετατρέπει σε όλο χρώμα ρουχισμό. Προσφάτως, ο Kofiga, του οποίου το διατομεακό υπόβαθρο περιλαμβάνει περφόρμανς, εγκαταστάσεις και αφηρημένο εξπρεσιονισμό, έδωσε συνέντευξη στο Designboom.
Μιλώντας για τη διαδικασία συλλογής του υλικού και την επαναχρησιμοποίησή του, εξηγεί: «Στην Άκρα, επισκέπτομαι πολλές αγορές. Μία από αυτές είναι η Kantamanto, γνωστή ως μια από τις μεγαλύτερες και με τη μεγαλύτερη κίνηση αγορές ρούχων δεύτερο χέρι στη Δυτική Αφρική. Είναι η κατάληξη εκατοντάδων δεματιών που κάθε εβδομάδα φτάνουν στη χώρα. Εδώ αρχίζω να καταγράφω (κουβεντιάζοντας με μεταπωλητές, τραβώντας φωτογραφίες, βίντεο κλπ) για να δημιουργήσω την ιστορία. Αυτό είναι το αφήγημα το οποίο αναπτύσσω εκ νέου σε διαφορετικές χρωματικές παλέτες και σύμβολα, που όλα σχετίζονται με την αγορά. Αρχίζω να συλλέγω χρησιμοποιημένα βαμβακερά υφάσματα, κουρτίνες και ρετάλια (όλα έρχονται από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Κορέα, τη Γαλλία, τη Γερμανία κλπ), τα φέρνω στο στούντιο, τα πλένω και τα ζωγραφίζω με το χέρι σε νέα υφάσματα και, στη συνέχεια, με τη βοήθεια των συνεργατών μου τα μετατρέπω σε νέα ρούχα. Αυτό γίνεται εδώ και δύο χρόνια. Σύντομα θα μετακομίσω στα χωράφια της ταπισερί και θα δοκιμάσω και το χέρι μου σε γλυπτά επίσης».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
