 |
|
|  Τετάρτη 4/8
Oι ακριβότερες τηγανητές πατάτες στον κόσμο κοστίζουν μόλις... 200 δολάρια το πιάτο!
iefimerida.gr,flashnews.gr
Τις ακριβότερες τηγανητές πατάτες του κόσμου έναντι 200 δολαρίων το πιάτο σερβίρει ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη!
Ο λόγος για το Serendipity 3 στο Upper East Side του Μανχάταν, που έχει μπει στο βιβλίο των ρεκόρ Guiness όχι μόνον για τις τηγανητές πατάτες του – εθνικό σνακ του Βελγίου - αλλά και για το ακριβότερο μπέργκερ (295 δολάρια) και το ακριβότερο παγωτό με γαρνιτούρα (1.000 δολάρια)! Το σχετικό ρεκόρ για τις ακριβότερες τηγανητές πατάτες στην υφήλιο καταχωρήθηκε στις 13 Ιουλίου.
«Το Serendipity 3 είναι πραγματικά ένα χαρούμενο μέρος. Ο κόσμος έρχεται εδώ για να γιορτάσει, μερικές φορές για να αποδράσει από την πραγματικότητα της ζωής», λέει ο σεφ και δημιουργικός διευθυντής του ρεστοράν, Τζο Καλντερόνε.
Όσο για τη συνταγή για τις τηγανητές πατάτες του; ΚατΆ αρχήν χρησιμοποιεί ψιλόφλουδες πατάτες της ποικιλίας Chipperbec που μπλανσάρονται σε ξύδι σαμπάνιας και στη συνέχεια τηγανίζονται και μάλιστα δύο φορές, όχι σε λάδι, αλλά σε καθαρό λίπος χήνας για να παραμείνουν τραγανές απΆ έξω και μαλακές από μέσα. Οι τηγανητές πατάτες πασπαλίζονται στη συνέχεια με βρώσιμα φύλλα χρυσού και καρυκεύονται με αλάτι και λάδι τρούφας προτού σερβιριστούν σε κρυστάλλινο πιάτο μαζί με μια ορχιδέα, λεπτές φέτες τρούφας και ντιπ από τυρί Mornay. Αλλά και η σος περιλαμβάνει τρούφες, που αποτελούν, σύμφωνα με τον σεφ Φρέντερικ Σον Κίβερτ, τον βασικό πρωταγωνιστή στο πιάτο αυτό...
Όπως πολλά άλλα εστιατόρια, το Serendipity 3 είχε κατεβάσει ρολά στη διάρκεια της πανδημίας και οι δύο σεφ σκέφτηκαν ότι το εντυπωσιακό αυτό πιάτο θα ήταν το κατάλληλο μέσο για να αναγγείλουν την επαναλειτουργία του. Το σχέδιό τους απέδωσε, αφού η λίστα αναμονής για τις τηγανητές πατάτες φθάνει τους δύο με δυόμιση μήνες!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
