 |
|
|  Σάββατο 28/11
Οικογενειακή τραγωδία στην Κατερίνη
Πέθανε από κορωνοϊό ένα χρόνο μετά τον θάνατο της λεχώνας συζύγου του
pieriki,ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Τραγικό παιχνίδι έπαιξε η μοίρα σε μια οικογένεια στην Μεσαία Μηλιά Πιερίας όπου 37χρονος πέθανε ένα χρόνο ακριβώς μετά τον θάνατο της 29χρονης συζύγου του, από αλλεργικό σοκ.
Ο θάνατος της είχε συγκλονίσει την τοπική κοινωνία, καθώς η 29χρονη γυναίκα άφησε την τελευταία της πνοή, ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα είχε φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Ένα χρόνο μετά πέθανε και ο σύζυγός της αφήνοντας ορφανό το ενός ετών παιδί τους.
Ο 37χρονος Γιάννης Πιτσιάνης, βρισκόταν εδώ και 14 μέρες σε κατ' οίκον περιορισμό από κορωνοϊό.Ανέβασε υψηλό πυρετό και την περασμένη Τρίτη πήγε στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης για να νοσηλευτεί. Ωστόσο, σύμφωνα με μαρτυρίες συγγενών, στο νοσοκομείο αφού τον ρώτησαν, αν έχει βήχα και αυτός απάντησε αρνητικά, του συνέστησαν να επιστρέψει στο σπίτι του και να συνεχίσει την καραντίνα. Δυστυχώς όμως, ο 37χρονος δεν άντεξε και τελικά κατέληξε, ένα χρόνο ακριβώς από τη μέρα που είχε πεθάνει η 29χρονη λεχώνα γυναίκα του, η οποία έφυγε από τη ζωή μετά από αλλεργικό σοκ, αφού της χορηγήθηκε λάθος αντιβιοτικό στο Γενικό Νοσοκομείο Κατερίνης.
Σύμφωνα με τους συγγενείς στο βιβλιάριο της άτυχης γυναίκας υπήρχε η επισήμανση για αλλεργία σε συγκεκριμένο αντιβιοτικό σκεύασμα. Η νεαρή γυναίκα γέννησε με καισαρική τομή και της χορηγήθηκε αντιβιοτικό φάρμακο στο οποίο ήταν αλλεργική. Ο οργανισμός της άρχισε να αντιδρά αρνητικά, με αποτέλεσμα να υποστεί ανακοπή και να οδηγηθεί στην Εντατική.
Όταν διακομίστηκε από την Κατερίνη στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και υποβλήθηκε σε μαγνητική τομογραφία εκεί διαπιστώθηκε ότι υπέστη εγκεφαλικό οίδημα λόγω της αντίδρασης του οργανισμού της στο φάρμακο.
Να σημειωθεί ότι πρόκειται να κατατεθεί αγωγή από δικηγόρο της οικογένειας για το περσινό τραγικό περιστατικό του θανάτου της 29χρονης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
