 |
|
|  Δευτέρα 23/11
Νεκρός από κορωνοϊό ο Ιταλός «φούρναρης των φτωχών» που μοίραζε ψωμί στην πρώτη πανδημία
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Ένας Ιταλός φούρναρης ,που είχε προκαλέσει συγκίνηση διεθνώς με την ανθρωπιά του και την αλληλεγγύη που έδειχνε στους φτωχούς συμπολίτες του κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown στο Μιλάνο, έφυγε από τη ζωή. Ο 76χρονος Τζιάνι Μπερναρντινέλο μολύνθηκε από τον κορωνοϊό και πέθανε πριν από 13 μέρες, όπως ανακοίνωσε η κόρη του Σαμουέλα.
Σύμφωνα με τους New York Times, όταν το πρώτο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού χτύπησε με τρομακτική σφοδρότητα τη βόρεια Ιταλία τον περασμένο Μάρτιο, ο 76χρονος φούρναρης ξεκίνησε να βγάζει καθημερινά έξω από το αρτοποιείο του στο Μιλάνο καλάθια με ψωμί, ατομικές πίτσες και γλυκά. «Μια βοήθεια για όσους τη χρειάζονται. Πάρτε ό,τι θέλετε αλλά σκεφτείτε και τους άλλους» έγραφε μια επιγραφή πάνω απο καλάθια.
Αφού γέμιζε τα καλάθια με το ψωμί και τα άλλα προϊόντα, ο 79χρονος φούρναρης αμέσως «εξαφανιζόταν» στο εσωτερικό του αρτοποιείου, ώστε να μπορεί κάποιος που είχε ανάγκη να πάρει ό,τι χρειάζόταν, χωρίς να αισθάνεται ντροπή ή αμηχανία. «Έλεγε ότι έβαζε στα καλάθια πράγματα που του είχαν ξεμείνει, όμως τον έβλεπα συχνά τα γεμίζει με φρέσκο ψωμί το μεσημέρι. Πραγματικά ανησυχούσε για αυτούς τους ανθρώπους», είχε πει μια 56χρονη πελάτισσα και φίλη του Μπερναρντινέλο.
Μέχρι που αρρώστησε, ο φούρναρης πήγαινε κάθε μέρα στο αρτοποιείο του παρόλο που οι κόρες του τον ικέτευαν να μείνει σπίτι. «Δεν υπήρξε ούτε μια μέρα που να μην έβγαλε ψωμί αυτό το μαγαζί, ούτε καν στους βομβαρδισμούς του 1943» συνήθιζε να λέει ο Μπεραντινέλο, ο οποίος αγόρασε το ιστορικό αρτοποιείο Macchi το 1989 και το μετονομασε σε Berni, από το παρατσούκλι του.
Μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, το μαγαζί του έγινε σύμβολο της αλληλεγγύης, με πολλούς γείτονες να αφήνουν δίπλα στα δικά του καλάθια ζάχαρη, μακαρόνια και άλλα βασικά είδη για τις φτωχές οικογένειες της περιοχής. Η κόρη του Σαμουέλα, που πλέον έχει αναλάβει την επιχείρηση, αποκαλύπτει για τον πατέρα της: «Έλεγε ότι αφού μπορούμε, πρέπει να βοηθήσουμε. Ο κόσμος πάντα χρειάζεται ψωμί».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
